Οι TV on the Radio δεν είναι απλώς ένα συγκρότημα της indie rock σκηνής, είναι ένα εργαστήριο ήχου, ένα υβρίδιο επιρροών που φιλτράρονται μέσα από την avant-garde ευαισθησία του Μπρούκλιν των ’00s.
Ο ήχος τους μεταμορφώνεται από δίσκο σε δίσκο, αλλά παραμένει αναγνωρίσιμος, σκοτεινός, πολυεπίπεδος, ηλεκτρισμένος, με βαθιά συναισθηματικά φορτία.
Ο ήχος τους ζυμώθηκε μέσα από διάφορες και ποικίλες ηχητικά επιρροές, και αμφιταλαντεύεται μέσα από την Post Punk, την Electronica και Ambient, τη Shoegaze, την Funk και το Hip Hop μεταξύ άλλων.
Ο Tunde Adebimpe, βασικός τραγουδιστής, έχει βαθιές ρίζες στη soul μουσική, με φωνητικές γραμμές που φέρνουν στο νου Marvin Gaye και Sam Cooke, ενώ τα φωνητικά layering τους θυμίζουν doo-wop κουαρτέτα της δεκαετίας του ’50, όπως οι The Platters.
Οι κιθαριστικές γραμμές και η ρυθμική ένταση τους παραπέμπουν στους Wire, Gang of Four, The Fall, ενώ η αποδόμηση της φόρμας φέρνει στο νου το πειραματικό πνεύμα της No Wave σκηνής της Νέας Υόρκης (π.χ. DNA, James Chance).
Ο παραγωγός/κιθαρίστας Dave Sitek εισάγει στον ήχο τους στοιχεία από την ηλεκτρονική και πειραματική μουσική, όπως η ambient των Brian Eno και Aphex Twin ή η παραγωγή των Massive Attack. Τα beats τους δεν είναι ποτέ απλά συνοδευτικά – είναι μέρος της δραματουργίας του τραγουδιού.
Η χρήση των κιθαρών τους θυμίζει My Bloody Valentine, ενώ η ηχητική βρωμιά φέρνει στο μυαλό Sonic Youth ή Swans. Ο ήχος συχνά είναι “ασαφής”, σαν να πνίγεται σε layers από παραμόρφωση και feedback.
Στο Dear Science (2008) ειδικά, οι ρυθμοί έχουν funk διάθεση – έντονα μπάσα, χάλκινα πνευστά και ρυθμικά breaks που παραπέμπουν τόσο σε James Brown, όσο και σε Fela Kuti, μεταφέροντας ένα έντονο groove μέσα στο art-rock τους.
Οι στίχοι συχνά λειτουργούν με ρυθμικότητα spoken word ή ακόμα και rap, ενώ η αφηγηματική ροή θυμίζει Gil Scott-Heron ή τον Saul Williams. Ο πολιτικός και υπαρξιακός στοχασμός κυριαρχεί σε πολλές στιγμές της δισκογραφίας τους.
Desperate Youth, Blood Thirsty Babes (2004)
Lo-fi πειραματισμοί με jazz δομές, minimal beats και πολυφωνικά φωνητικά. Φανερές οι επιρροές από Eno, Sun Ra, αλλά και το Brooklyn DIY πνεύμα της εποχής.
Return to Cookie Mountain (2006)
Δύσκολο, θορυβώδες και ατμοσφαιρικό – σαν οι Bowie, Can και Public Enemy να έγραψαν μαζί ένα άλμπουμ. Το “Wolf Like Me” είναι post-punk με υπερπλήρεις παραγωγές και beat driven ενέργεια.
Dear Science (2008)
Το πιο groovy άλμπουμ τους – χορευτικό αλλά και γεμάτο αγωνία. Funky μπάσα, electro pop με πολιτικό υπόβαθρο. Οι επιρροές του Prince, της Talking Heads, αλλά και του TV funk των 70s (π.χ. Isaac Hayes) είναι εμφανείς.
Nine Types of Light (2011)
Πιο συναισθηματικό και μελωδικό – εδώ φλερτάρουν με dream pop, classic soul και synth textures. Πιο προσωπικό, πιο ρομαντικό. Μια μίξη Radiohead με Curtis Mayfield.
Seeds (2014)
Η πιο “pop” στιγμή τους, χωρίς να χάνεται η υφή. Στοιχεία από synth-pop, krautrock, ακόμα και gospel διατρέχουν τον δίσκο. Επηρεασμένο από την απώλεια (μετά τον θάνατο του μπασίστα Gerard Smith), αλλά με ελπιδοφόρο ήχο.
Μετά από πέντε χρόνια σιωπής, οι TVOTR επιστρέφουν δυναμικά στην Ευρώπη και η συναυλία στον Λυκαβηττό θα είναι από τις λίγες εμφανίσεις τους στη Μεσόγειο.
Η μυσταγωγία του ήχου τους, συνδυασμένη με τη νυχτερινή θέα της Αθήνας, υπόσχεται μια καθηλωτική εμπειρία.
172 
