Για όσους δεν κατάφεραν να βρεθούν φέτος στο ετήσιο προσκύνημα του Roadburn Festival για να απολαύσουν μεταξύ άλλων τους Sumac και τους Kylesa, η Smoke The Fuzz έκανε το καθήκον της και προτάσσοντας το ανθρωπιστικό της πρόσωπο για το κοινό καλό, τους έφερε αμφότερους, για μία μοναδική εμφάνιση βγαλμένη από το Tilburg και τα πιο τρελά μας όνειρα και με ονειρικό setlist.
Μπορεί να αγαπάμε τις Κυριακές και να μισούμε τις Δευτέρες, όμως τέτοιες Δεύτερες τις λατρεύουμε και θα μπορούσε κάθε μέρα να είναι Δευτέρα αν ήταν σαν και αυτήν και δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι θετικό στο να μπαίνει ένα συγκρότημα στον πάγο για καιρό, όμως στην περίπτωση των Kylesa ανέβασε τις προσδοκίες τις δικές τους και τις δικές μας, τους έδωσε κίνητρο και έβγαλαν απίστευτη ένταση, ενέργεια και συναισθηματική φόρτιση, και όπως προείπα μας χάρισαν ένα επετειακό γεμάτο hits setlist.
Στις 21:00 ακριβώς τα φώτα χαμήλωσαν, μετά και το σχετικό σινιάλο από την αναλαμπή του φακού και τα τσογλανακια της καπνικής κοινότητας εμφανίστηκαν στην σκηνή, ακμαίοι και ορεξάτη όπως πάντα.
Φαίνεται πως το έχουν καθιερώσει σαν παράδοση να μας τρολάρουν με το εισαγωγικό κάθε φορά, και ενώ στην εμφάνιση τους στο Heavy Psych Fest έπαιζε το “I Wanna Get High” των Cypress Hill, αυτήν τη φορά πάτησαν πόδι με το “Εκείνο το Καλοκαίρι” του Γιάννη Σπανού με ερωτική διάθεση, λίγο πριν ασελγήσουνε για πολλοστή φορά στα πλέον υποψιασμένα αυτάκια μας.
Θα καταντήσω γραφικός με την καλή έννοια για πάρτυ τους , όμως αυτή η μπάντα ζει και αναπνέει για να παίζει ζωντανά και παρά τη μικρή διάρκεια της εμφάνισης τους, κατάφεραν να κάνουν αίσθηση και με την μουσική τους να μετατρέψουν την Λιοσίων και το Gagarin σε βαλτώδη περιοχή, με ότι συνεπάγεται και όλους εμάς παράνομους moonshiners και βάλε.
Ακούγονται ωραίοι στους δίσκους αλλά ζωντανά είναι απολαυστικοί να τους “πιεις” υπέρ του δέοντος και μεταμορφώνονται στον Weedzilla έτοιμοι να σε κατασπαράξουν.
Αν οι Black Sabbath είχαν ασπαστεί ολοκληρωτικά τον κανθεισμό, ζούσαν σε βαλτώδη πολιτείες και είχαν ταξικές και κοινωνικές ανησυχίες τότε πιθανόν να ακούγονταν κάπως έτσι.
Αν και στην αρχή δεν υπήρχε αρκετός κόσμος και μπροστά φαινόταν σαν σκόρπια διαδήλωση, μέχρι το τέλος της εμφάνισης των Sadhus και την εμφάνιση των Kylesa είχε αλλάξει το σκηνικό και γέμισε σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Η μαστουριόρε τετράδα μας “έφτιαξε” την διάθεση και υπήρξε το ιδανικό opening act για υποδεχτούμε τους επανασυνδεδεμένους Kylesa για μία μοναδική εμφάνιση.
Η επιστροφή των Kylesa στην Αθήνα, μετά από δέκα χρόνια, ήταν ένα μουσικό γεγονός που περίμεναν πολλοί με ανυπομονησία, και αυτή έλαβε τέλος ένα τέταρτο μετά τις 22:00
Η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή με την κλασική της σύνθεση, αποτελούμενη από την Laura Pleasants και Phillip Cope στα φωνητικά και τις κιθάρες, και Roy Mayorga και John John Jesse (πρώην Nausea αμφότεροι) )σε τύμπανα και μπάσο, με την διασκευή στο clutches (Nausea) κομμάτι να αποκτά άλλη οπτική.
Η νέα σύνθεση έφερε φρεσκάδα και ενέργεια, ενώ η σκηνική παρουσία της μπάντας ήταν δυναμική και γεμάτη πάθος καθόλη τη διάρκεια, από το εναρκτήριο “Tired Climb” έως και τη κατακλείδα.
Από τον ήχο που είχε η μπάντα, βγάλαμε και ένα συμπέρασμα για την συναυλία των Dark Tranquility, ότι το γεγονός των ανύπαρκτων κιθάρων δεν οφειλόταν σε αστοχία υλικού αλλά ηχολήπτη, διότι οι Kylesa είχαν εύηχες κιθάρες σε όλα τα σημεία, στα Sludge, τα Doom, στα ψυχεδελικά αλλά και πιο πειραματικά τους και στο σύνολο όλων δημιούργησαν μία ατμόσφαιρα βαριά σε ένταση, ήχο και συναίσθημα.
Τα διπλά φωνητικά και οι εναλλαγές μεταξύ Pleasants και Cope σε καθαρά και growl έδιναν βάθος και άλλη διάσταση στα κομμάτια και οι δύο τους ήταν απολαυστικοί, όνομα και πράγμα με το επίθετο της Laura..!!
Από την άλλη το rhythm section των δύο πρώην Nausea (μεταξύ άλλων), πέραν της ρυθμικότητας και της γκρούβας, έβαζαν σταθερά θεμέλια στο ηχητικό οικοδόμημα για να δράσει το δίδυμο Pleasant-Cope στις εξάχορδες πλανεύτρες και στην νοσταλγική Sludge παρακαταθήκη τους, τιμώντας το σύνολο της δισκογραφίας τους.
Η αίσθηση της επιστροφής και της αναγέννησης ήταν διάχυτη, κάνοντας την εμφάνιση αυτή μια αξέχαστη εμπειρία για όλους τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι δεν άφησαν άκρο ανεκμετάλλευτο, ειδικά σε κάποια all time classic κομμάτια τους, και αφάνισαν κάθε ίχνος αρθριτικών και αλάτων.
Όπως είχα αναφέρει και στο σχετικό αφιέρωμα για τον δίσκο “Time Will Fuse It’s Worth” και την σχέση λατρείας που του έχω, η ακρόαση των “Hollow Severer” και “ Where The Horizon Unfolds” μας έκανε όλους και εμένα φυσικά, να πετάμε σε πελάγη ευφορίας και έκστασης ,αποδεικνύοντας ότι όντως η μουσική είναι μία τέχνη που εκφράζει συναισθήματα..και τι συναισθήματα..!!
Οδεύοντας προς το τέλος της μεγαλοπρεπούς εμφάνισης συμφιλιωθήκαμε με τους δαίμονες της μολύνσεως και της πλάνης, όπως ορίζει και η ρίζα του ονόματος “Kilesa Mara” μέσω της μουσικής και από κοινού με την μπάντα δημιουργήσαμε στενότερους δεσμούς μέσω της συναυλίας, όπου μετατράπηκε σε μία οπτικοακουστική εμπειρία που συνδύασε μουσική, συναίσθημα και ιστορία.
Ελπίζουμε να μην περιμένουμε άλλα τόσα χρόνια και λίαν συντόμως να τους δούμε ξανά ζωντανά και να ακούσουμε νέες μουσικές ηχογραφημένες στο στούντιο.
Μέχρι τότε “We are Drifting through the cosmos, lost in unknown awareness”.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
50 
