Είχα απογοητευτεί αρκετά που δεν τα κατάφερα να παραστώ στο Mammoth Fest του περασμένου φθινοπώρου, όπου η μπάντα του Γερμανού Noisebringer, Non Est Deus (οι άλλες είναι οι Kanonenfieber και Leipa) έπαιξε.
Έφτασε όμως, το πλήρωμα του χρόνου και οι Made of Stone και Krisis productions τους έφερε και στην Αθήνα, και μάλιστα σε ένα υπέροχο black metal πακέτο.
Με βρετανική ακρίβεια, οι τέσσερις Γερμανοί βγήκαν στη σκηνή, στα λευκά ντυμένοι, σαν κάποια μυστική μοναστική τάξη. Ένας σταυρός ήταν το μικροφωνικό σταντ και η Λειτουργία ξεκίνησε με το Βιβλίο να φλέγεται (τρεχάτε να ακυρώσετε τους Eyehategod εσείς).
Τα τύμπανα χτυπούσαν σαν σφυριά, ενώ οι δυο κιθάρες υμνούσαν, όσο ο Noisebringer έψελνε με όλη του την ψυχή. Εκτός από τις εμπνευσμένες μελωδίες, μια θεατρική πράξη εκτυλίσσονταν στη σκηνή του Gazarte, ενεργοποιώντας όλες μας τις αισθήσεις.
Μετά από μερικά τραγούδια, η κουκούλα του άμφιου κατέβηκε για να αφήσει χώρο για το ακάνθινο στεφάνι, ενώ τα χειροκροτήματα έκαναν τα ντουβάρια να τρέμουν.
Κατά τη διάρκεια του set, τα τρία υπόλοιπα μέλη έλαβαν την ευλογία του ηγουμένου, το κοινό πιτσιλίστηκε με αγιόνερο και στο τέλος ολοκληρώθηκε η Θεία Κοινωνία, με τους κιθαρίστες να πινουν και να λαμβάνουν (ο ένας εξ αυτών τα έφτυσα όλα πάνω στον σταυρό).
Ένα άκρως σκηνοθετημένο, αλλά και μουσικά κακοπαιγμένο, υπερθέαμα, με όμορφο ήχο και σχετικά ικανοποιητική προσέλευση.
Με κομμάτια από τα “Legacy” και “Impious”, το σχήμα ακουγόταν εξαιρετικά δεμένο και το αποτέλεσμα ήταν ένα 40λεπτο που θα ήθελες να ξαναδείς σύντομα.
Αν και είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω και τους Kanonenfieber και ήξερα την θεατρική προσέγγιση του καλλιτέχνη, δεν περίμενα τέτοια αποθέωση. Όσοι δεν ήρθαν, έχασαν από όσα είδαμε και αργότερα, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς.
Το υπόλοιπο της βραδιάς άνηκε στους αδελφούς Sysoev από το παγωμένο Krasnoyarsk και με τους Ultar για ορεκτικό.
Σε πιο παραδοσιακά black metal βήματα, και με τη μοναδική ευκαιρία να δούμε μπάσο εκείνη τη νύχτα, οι Ultar κράτησαν τα μπόσικα, έχοντας σχεδόν ως ρόλο να απομακρύνουν τη σκέψη μας από την επίσκεψη στο σκοτεινό μοναστήρι των Non est Deus, και πόσο ωραία θα πω πως τα κατάφεραν.
Η κατά τα άλλα εξαίσια μουσική τους, φάνταζε υπεραπλουστευμένη ανάμεσα σε δύο θεατρικές παραστάσεις, παρόλα αυτά κανένας δεν μπορεί να πει πως ήταν κάτι αδιάφορο.
Ο ήχος ελαφρώς πιο ισορροπημένος από πριν, με τους Ρώσους να προσφέρουν μια όμορφη μελωδική βεντάλια, παράλληλα με μια ψυχωμένη σκηνική παρουσία.
Το κακό όμως, που πάθαμε στη συνέχεια, κάνει αδύνατη μια πληρέστερη περιγραφή του set των Ultar, αφού όταν η παρέα των δέντρων εμφανίστηκε, σαν να ξεχάστηκαν όλα.
Για μια ακόμη φορά, την Κυριακή, τα κουστούμια έκλεψαν την παράσταση, ενισχύοντας το υπέροχο θεματικό concept των Ρώσων blacksters. Αρχικά, όλοι με τις κιθάρες μπροστά, με ήχο απέραντο σαν την Σιβηρική τάιγκα και μετά αντίστοιχα σκοτεινά χρώματα στα φώτα, οι Grima μας άρπαξαν από το πρώτο λεπτό από τον γιακά.
Το αποκορύφωμα της εμφάνισης των Grima ήταν όταν ο Vilhelm άφησε το όργανο και μεταμορφώθηκε σε δέντρο, με εξαιρετικά πρόσθετα στα χέρια του. Πολύ έξυπνος επίσης, θεωρώ την τοποθέτηση όλων το κομματιών με bayan προς το τέλος, δημιουργώντας μια υπεροχη ροή στο live.
Ο ήχος ήταν ογκώδης και παράλληλα άφηνε μια ομίχλη (βοήθησε ο ξηρός πάγος βέβαια), που έκανε το θέαμα φαντασμαγορικό και η setlist βασίστηκε στα τρία τελευταία τους πονήματα.
Η έλλειψη του μπάσου δεν φάνηκε (μας αρέσει να υπάρχει, αλλά όταν η απουσία του καλύπτεται, ιτς όκεϊ) και εμπνευσμένες μελωδίες των Grima μας ταξίδεψαν χωρίς δυσκολία, για μια ώρα, στην πυκνή τάιγκα τους.
Λίγο οι μάσκες, λίγο τα κλαδιά, πολύ η φοβερή μουσική των Ρώσων, μας έκανε όλους να δυσκολευόμαστε να κλείσουμε το στόμα μας και θεωρώ πως θα τους δούμε όλους σύντομα ξανά.
Ήταν το live της χρονιάς; Υποψήφιο σίγουρα!
Ήταν πέραν προσδοκιών; Αναμφισβήτητα!
Θα το πρότεινα σε φίλους; Χάσατε, μλκς!
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
24 
