Πιστή στην αινιγματική της τακτική η TMR, όσον αφορά την επιλογή των συναυλιακών χώρων και άκρως απολαυστική από πλευράς επιλογής συγκροτημάτων, μας καλώς όρισε στο νέο Arch Club για τις ανάγκες της εμφάνισης των A Place to Bury Strangers μαζί με τους δικούς μας Psychedelic Trips to Death και Commuter.
Ο νέος χώρος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και πέρασε το πρώτο crash test καθότι σχεδόν γέμισε από κόσμο που στα πλαίσια της διασκέδασης ώθησε τα όρια των αντοχών του και δεδομένου ότι ο εξαερισμός λειτουργούσε σε ικανοποιητικά επίπεδα, θα καλύψει τις ανάγκες μας ενόψει καλοκαιριού.
Με μία μικρή καθυστέρηση, η οποία προστέθηκε αθροιστικά και στις υπόλοιπες ώρες έναρξης των συγκροτημάτων, το ντουέτο των Psychedelic Trips to Death γνωστό για τον εκρηκτικό συνδυασμό ηλεκτρονικών beats, noise και Psych rock παρουσίασε το υλικό του με μία σκηνική παρουσία άκρως δυναμική και ατμοσφαιρική, με φωτισμό που ενίσχυε την ψυχεδελική αίσθηση του show.
Η μουσική τους με σημείο αναφοράς τους Sonic Youth (όπως και των λοιπών μπαντών), ήταν γεμάτη θορυβώδη στοιχεία και σκοτεινές μελωδίες, και μας ταξίδεψε σε μια ηχητική διάσταση που συνδύαζε τον ατόφιο rock ήχο με πειραματικά ηλεκτρονικά στοιχεία.
Electro ρυθμοί, εναλλαγές οργάνων, χρήση κρουστών, ξυσίματα στην κιθάρα και αρκετή παραμόρφωση δημιούργησαν μία ατμόσφαιρα ανεβασμένη επιτρέποντας στους παρευρισκόμενους να απολαύσουν την συνέχεια της βραδιάς με τους καλύτερους οιωνούς.
Το κουαρτέτο των Commuter με double score όσον αφορά τα μέλη σε σχέση με τους Psychedelic Trips to Death, παρουσίασε ένα δυναμικό setlist που συνδύαζε παλαιότερα αγαπημένα κομμάτια με νέα τραγούδια. Η μπάντα με μπροστάρη τον Διονύση σε κιθάρα και φωνή με εύθυμη διάθεση συνδύασε στοιχεία από post-punk και noise rock, και new wave μας παρέσυρε σε μία κατάσταση πρόσχαρη η οποία εκτροχιάστηκε στην πορεία.
Η σκηνική τους παρουσία ήταν γεμάτη κίνηση και ένταση μα ίσως επιτηδευμένη σε κάποια σημεία, με δυναμικούς ρυθμούς και indie/alternative κιθαριστικά riffs που δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα γεμάτη ενέργεια.
Το κοινό ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό, συμμετέχοντας ενεργά σε κάθε κομμάτι και ειδικά τις στιγμές που το show μεταφέρθηκε στο κέντρο του club και όπου “γης..καταγης”.
Με το τέλος της εμφάνισης των Commuter ξεκίνησαν οι απαραίτητες προετοιμασίες επί σκηνής για την αναμενόμενη επιστροφή των APTBS και με τους ήχους των Bauhaus, Depeche Mode και Sonic Youth να μας κάνουν παρέα.
Ο κόσμος είχε πληθύνει αρκετά αλλά όχι ασφυκτικά, και περίπου είκοσι λεπτά πριν της 00:00 το φασαριόζικο τρίο με τον Oliver Ackermann στο προσκήνιο, συνοδευόμενο από τους John και Sandra Fedowitz, έκαναν την είσοδο τους παρουσίαζοντας ένα setlist που συνδύαζε κομμάτια από το νέο τους άλμπουμ “Synthesizer” με αγαπημένα τραγούδια από προηγούμενους δίσκους.
Η τριάδα έδωσε μαθήματα, επί σκηνής και εκτός αυτής, για το πως να λειτουργείς σαν ζωντανή μπάντα, χωρίς περιορισμούς, εκτός οριοθετημένων πλαισίων, χωρίς να νοιάζεσαι για τίποτα παρά μόνο για την μουσική και παίζοντας σαν να είναι η τελευταία σου φορά..!!
Η σκηνική παρουσία της μπάντας ήταν καθηλωτική, με έντονα φωτιστικά εφέ και δυναμική ερμηνεία που κράτησε το κοινό σε εγρήγορση καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός ότι περίπου στα μισά της εμφάνισης, οι τρεις τους συνοδευόμενοι από ένα floor tom, το μπάσο και έναν ενισχυτή για το μικρόφωνο κατεβήκαν στο κέντρο του μαγαζιού και μαζί με τον κόσμο γίνανε ένα κουβάρι δημιουργώντας μία έκρυθμη κατάσταση Διονυσιακού drum n bass electro οργίου, και πιστοποιώντας ότι όταν βάζεις σε κάτι αγάπη..φαντασία.και πειραματισμό το απογειώνεις στο μέγιστο βαθμό.
Αφού επέστρεψαν τα πράγματα στη θέση τους, εκτός από το κεφάλι μας και την διάθεση μας που περιρρέονταν “high” κάπου στην ατμόσφαιρα , όπως και οι ίδιοι επί σκηνής συνεχίστηκε η ροή της βραδιάς οδεύοντας προς το τέλος μην αφήνοντας κανέναν παραπονεμένο.
Όπως οι Bands of Susan αφήναν το “Birthmark” στίγμα τους από τα ηχεία, οι APTBS αφήσαν το μουσικό τους live στίγμα σε όλους τους λάτρεις της noise και post-punk μουσικής και με την αστείρευτη ενέργεια τους, απέδειξαν για άλλη μια φορά γιατί θεωρούνται πρωτοπόροι της σκηνής.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
23 
