Ο H.G Wells κατασκεύασε μία χρονομηχανή για τα ταξίδια του στο χρόνο, οι Marty Mcfly και Emmett Brown χρησιμοποίησαν το Delorean για τις δικές τους περιπέτειες, εμείς οι λάτρεις του ακραίου ήχου απλά μαζευτήκαμε στο Gagarin 205 για να γίνουμε μουσικοί χρόνο ταξιδιώτες ακούγοντας το εμβληματικό “Nexus Polaris” στην ολότητα του και να ταξιδέψουμε 27 χρόνια πίσω.
Οικοδεσπότες σε αυτό το ταξίδι υπήρξαν οι δικοί μας Euphrosyne, τους οποίους παρά την μικρή μου καθυστέρηση τους πρόλαβα just on time για να τους απολαύσω ζωντανά και να βυθιστώ στα έντονα συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια τους.
Η μπάντα κυκλοφόρησε έναν ασήκωτο συναισθηματικά και συνθετικά δίσκο (“Morus”) τον Μάρτη που μας πέρασε, αποκωδικοποιόντας το βίωμα της απώλειας, και που έπεσε σαν ταφόπλακα πάνω μας, μέσα από την ατμοσφαιρική προσέγγιση στο ιδιόκτητο τους Doom και Post-Black Metal.
Η σκηνική τους παρουσία αισθητικά ήταν σκοτεινή και έλκεται από το γοτθικό σκότος ενώ εκτελεστικά ήταν δυναμική, με τη φωνή της Έφης Ευαγγελινού να κυριαρχεί και να γίνεται το λαρύγγι της ψυχής και να συνδυάζεται αρμονικά με τα κιθαριστικά μέρη του Αλέξανδρου Δεσποτίδη (με το βάψιμο να θυμίζει κάτι από το κοράκι του James o’Barr).
Καθότι ενεργά μέλη της εγχώριας σκηνής, η εμφάνιση τους ήταν μια δυναμική παρουσίαση του ταλέντου τους, που εντυπωσίασε και έθεσε τις βάσεις για μελλοντικές επιτυχίες στη σκηνή του ατμοσφαιρικού black metal και όχι μόνο.
Το πέρας της εμφάνισης των Euphrosyne, ανέβασε την ανυπομονησία στα ύψη με τον κόσμο που είχε αυξηθεί πλέον σε μεγάλο βαθμό, να συζητά και να προϊδεάζει το τι πρόκειται να συμβεί οσονούπω.
Η εμφάνιση εξ των δεξιών της σκηνής του Hellhammer κατά τις προετοιμασία της ανάπαυλας πυροδότησε κάποιες φωνές και χειροκροτήματα με τον ίδιο να ανταποκρίνεται θερμά και όλοι μας να αδημονούμε για την συνέχεια.
Η ώρα ήταν ήδη 22:00, όλα ήταν έτοιμα και το εισαγωγικό κατά την είσοδο της μπάντας, έδωσε το έναυσμα για το “The Sulphur Feast” να ξεκινήσει αυτό το συμφωνικό αστρικό ταξίδι, και αυτή η φουτουριστική μαυρομεταλική όπερα να ξετυλιχθεί για τα υπόλοιπα ενενήντα λεπτά, παρουσιάζοντας στην ολότητα του το “Nexus Polaris” με την ατμόσφαιρα διαπλανητικού Black Metal να γεμίζει τον χώρο και το μυαλό μας.
Η εκτέλεση του δίσκου στην ολότητά του μας μετέφερε σε έναν κόσμο γεμάτο ατμοσφαιρικές συνθέσεις και διαστημικές ατμόσφαιρες με σκιαχτικά φωνητικά, αλλοπρόσαλλα πλήκτρα, και παγωμένα riffs. Η μπάντα απέδωσε με πάθος και ακρίβεια τα κομμάτια του άλμπουμ, ενώ η προσθήκη του Valle ενίσχυσε την πολυδιάστατη μουσική τους.
Σε κάθε κομμάτι το νοσταλγόμετρο βαρούσε κόκκινο για τον καθένα από μας, δεδομένου ότι καθένας έχει ταυτιστεί με διαφορετικό κομμάτι ανά τα χρόνια , και το αντιλαμβανόσουνα πέραν το κλασικών συνθέσεων στις μεμονωμένες αντιδράσεις σε διαφορετικά κομμάτια.
Στη θέαση του πληθωρικού drum set, σκεφτόμουν πως είχα πολύ καιρό να δω, μακριά από όποια μινιμαλιστική προσέγγιση, ένα τόσο στιβαρό οικοδόμημα από τύμπανα και κύμβαλα, που να μην λειτουργούν μόνο για το φαίνεσθαι και που να χρησιμοποιείται κάθε ένα από αυτά, και για του λόγου το αληθές ο Hellhammer λειτούργησε σαν δυνάστης και μετρονόμος ο ίδιος ταλαιπωρώντας το στο έπακρο.
Παρότι ήταν αν δεν κάνω λάθος η τρίτη τους εμφάνιση συναυλιακά, η συνολική τους εικόνα ήταν επιβλητική και καθηλωτική, με φωτισμό και ήχο που ενίσχυε την αίσθηση του διαπλανητικού ταξιδιού.
Οι ήχοι του “Nexus Polaris” συνδυάστηκαν με κατάλληλο φωτισμό ιδανικό για την περίσταση δημιουργώντας μία μοναδική εμπειρία για το κοινό.
Μετά την ολοκλήρωση του “Nexus Polaris”, ακολούθησε μία επιλογή από τα καλύτερα κομμάτια της υπόλοιπης δισκογραφίας τους, με κομμάτια όπως τα “Jihad”, “New World Order”, “Mirrors Paradise” με την μπάντα να ξεφεύγει από το comfort zone της και να το διασκεδάζει πραγματικά, ιδιαίτερα ο Nagash και ο Astenu και σχολιάζοντας το, και όλους εμάς να αποκτούμε χορευτική διάθεση λικνίζοντας το κορμί μας.
Με τα “Towards The Crown of Nights”, και “Monarch of the Mighty Darkness” από το ντεμπούτο δίσκο τους, έκλεισε αυτή η μουσική αποστολή με τον τρόπο που ξεκίνησε αρχικά το όλο ταξίδι τους, αφήνοντας τον γράφοντα με κάποιο τρόπο ολοκληρωμένο, αναπολώντας τον εαυτό του στην τρυφερή ηλικία των δεκατριών, όταν και πρωτοάκουσε το αριστούργημα του “Nexus Polaris” και ασπάστηκε την ακραία και σκοτεινή πλευρά της μουσικής.
Η μπάντα απέδειξε γιατί παραμένει μία από τις πιο επιδραστικές στον χώρο του black metal, προσφέροντας μία συναυλία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη των παρευρισκομένων, εκτοξεύοντας την αναμονή για νέα μουσική σε δυσθεώρητα ύψη.
«Nexus Polaris… a truth concealed
A gaunt expression of the end
Prophecies revealed… dimensional chaos
In perfect symmetry…»
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
242 
