Η τρέλα δεν πάει στα βουνά και αν προσέξει κανείς το εξώφυλλο του νέου album των Zakula, “White Forest Reign Lullabies”, θα καταλάβει που ακριβώς πηγαίνει.
Ο Δημήτρης Μαρσέλος “ανακρίνει” τον drummer τους, Ντίνο Ξαρχάκο και μαθαίνει όσα περισσότερα για μια από τις καινούργιες αγαπημένες του μπάντες, πριν τη ζωντανή τους εμφάνιση στο An Club, στις 10 Μαΐου με τους Sun Worship και Yovel.
-Βλέποντας το εξώφυλλο, θυμάμαι στίχους του Τζίμη Πανούση. Γίνανε Χημεία και Τέρατα, τα σπίτια μας βγάλανε κέρατα, στις ταράτσες των πολυκατοικιών. Τι σημαίνει η φωτογραφία αυτή για σας;
Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το σπίτι μας. Είναι η εικόνα που βλέπουμε κάθε μέρα. Η πόλη που ζούμε και, θέλοντας και μη, είναι η πηγή της έμπνευσης μας. Όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ, έτσι και σε αυτό, θέλαμε να φύγουμε από τα τυπικά, στερεοτυπικά εξώφυλλα του extreme metal με νεκροκεφαλές, δάση κλπ. Ποια δάση; Στην Αθήνα μένουμε.
-Πέρασαν 4 χρόνια από το ομώνυμο ντεμπούτο σας και επιστρέψετε πιο “τρελοί” από πριν. Η μουσική σας συνδυάζει δεκάδες στιλ ταυτόχρονα. Πως καταφέρνετε να τα ισορροπείτε όλα;
Όλοι στη μπάντα αντιμετωπίζουμε τη μουσική ως ένα ενιαίο genre. Ακόμα και ως ακροατές, δεν κλειδωνόμαστε κάτω από μουσικές ταμπέλες. Υπάρχει καλή και κακή μουσική. Που ακόμα και αυτό δηλαδή, σηκώνει πολλή κουβέντα… Αν λοιπόν βλέπεις τη μουσική ως κάτι ενιαίο, τότε κάπως φυσικά βγαίνει και αυτή η “ακροβασία” ανάμεσα στα στυλ.
-Το “White Forest Reign Lullabies” ξεκινάει με ένα τραγούδι σε ελληνικό στίχο, και πόσο ταιριάζει θα έλεγα. Είναι διαφορετική η αίσθηση ανάλογα με τη γλώσσα που χρησιμοποιείται;
Όπως και στο πρώτο άλμπουμ, έτσι και στο δεύτερο, επιλέξαμε να έχουμε κάποια κομμάτια στα ελληνικά. Δεν το κάνουμε επίτηδες. Τα ελληνικά είναι η μητρική μας γλώσσα, με αυτή σκεφτόμαστε και γράφουμε. Οπότε υπάρχουν πάντα στίχοι στην άκρη που είναι στα ελληνικά και όταν βρουν τον χώρο τους, μπαίνουν με μεγάλη χαρά.
Θες δε θες, όταν ακούς στίχους στη γλώσσα σου, το μήνυμα περνάει πιο άμεσα. Κάτι που δεν γίνεται απαραίτητα στα Αγγλικά, ειδικά στο extreme metal, οπού έτσι κι αλλιώς σε πολλούς τραγουδιστές δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι ακριβώς λένε (εκτός και αν παράλληλα με την ακρόαση διαβάζεις τους στίχους).
Με τα ελληνικά δεν ισχύει. Είναι πολύ άμεσο! Άλλο να ακούσεις “Νάρκες, βόμβες, όπλα… κρύφτηκε το φως” και άλλο να ακούσεις “Mines, bombs, weapons… the light is gone” ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Έχει τεράστια διαφορά.
-Θα ήθελα όμως να πάμε και λίγο πίσω στον χρόνο. Πως προέκυψε το Zakula; Ακούγεται σαν πρωταγωνιστής μυθιστορήματος τρόμου.
Δεν ακούγεται μόνο, είναι! Ζάκουλα είναι τίτλος και χαρακτήρας από ένα ερωτικό κόμικ τρόμου της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Συγκεκριμένα ήταν η Ζάκουλα, ένας θηλυκός Δράκουλας που έπινε το αίμα των εραστών της.
Όποιος είναι κάτω από 40, πιθανόν να μην το γνωρίζει. Ο Socos όμως, που είναι λίγο μεγαλύτερος, γνώριζε την ύπαρξη του, και του άρεσε πάντα το πώς ηχούσε σαν όνομα. Για την ακρίβεια, πάντα ήθελε να φτιάξει μια μπάντα που να λέγεται Zakula.
-Πως γνωριστήκατε μεταξύ σας; Μοιάζει σαν να προέρχεστε από διαφορετικούς κόσμους και η σύμπραξη σας τελικά, ήταν γραφτό να συμβεί.
Ο Πασχάλης, ο Σίμος και εγώ παίζαμε μουσική μαζί περίπου από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Ήμασταν τα 3 από τα 5 μέλη των Sacram. Η μπάντα πήγαινε αρκετά καλά, αλλά κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να κλείσει ο κύκλος της και το διαλύσαμε. Όμως η αγάπη μας για αυτή τη μουσική μας ένωσε ξανά λίγα χρόνια αργότερα.
Μετά από λίγο καιρό, ήρθε στην μπάντα και ο Socos, ο οποίος είχε ηχογραφήσει το μπάσο σε ένα EP των Sacram. Επίσης και πιο σημαντικό, παίζαμε (και παίζουμε) μαζί και στα αγόριαstonilio στα οποία εγώ είμαι ο drummer και ο Σίμος είναι το 5ο αόρατο μέλος του συγκροτήματος.
Οπότε, αν και οι Zakula είναι σχετικά καινούρια μπάντα, πορευόμαστε μαζί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
-Ποιοι είναι οι κοινοί μουσικοί σας παρονομαστές και γιατί “εφονεύθει” το μπάσο από τη σύνθεση των ZAKULA;
Όταν ο Socos ήρθε στη μπάντα, ήρθε ως μπασίστας. Η αρχική σύνδεση των Zakula ήταν μια κιθάρα, μπάσο, drums και φωνή. Στο στούντιο, πριν ηχογραφήσουμε το πρώτο album, πειραματιστήκαμε με διάφορα πράγματα. Ένα από αυτά ήταν παίξει ο Socos κιθάρα αντί για μπάσο. Με το που το δοκιμάσαμε, ενθουσιαστήκαμε όλοι με το αποτέλεσμα και αποφασίσαμε να αλλάξουμε σύνθεση σε δύο κιθάρες, drums και φωνή.
Τώρα όσον αφορά τους κοινούς μας παρονομαστές…. ε εντάξει… νομίζω ότι όλοι είμαστε λάτρεις του σκληρού ήχου. Κατά τα άλλα, ο καθένας έχει τα δικά του κολλήματα, που μπορεί ο άλλος να μην αντέχει καν! Αλλά ναι, η βάση είναι η αγάπη μας για τον σκληρό ήχο.
-Ας επιστρέψουμε πάλι στο album. Αν υπήρχε μια κλωστή που ενώνει τα τραγούδια θεματικά, θα έλεγα πως είναι η απόγνωση και απογοήτευση που προκαλεί το σύγχρονο αστικό περιβάλλον. Ποια είναι η πραγματική κλωστή;
Το άλμπουμ αντικατοπτρίζει ουσιαστικά την ασφυξία που νιώθεις μέσα στην πόλη. Την εσωτερική μάχη που γίνεται καθημερινά, ανάμεσα στην προσπάθεια να κρατήσεις μια σπίθα φωτός ζωντανή και στη μαυρίλα που σε πλακώνει από παντού. Αν υπάρχει μια κλωστή που ενώνει τα κομμάτια, είναι ακριβώς αυτή: η μάχη ανάμεσα στην ελπίδα και στην καταπίεση.
-Πως προσεγγίστηκε ηχητικά το υλικό; Υπάρχει μια άγρια καθαρότητα στην παραγωγή που ενισχύει το αίσθημα της παράνοιας που διακατέχει τον ήχο σας.
Είμαστε από τους τυχερούς που έχουμε δικό μας στούντιο. Είχαμε όλο τον χρόνο να πειραματιστούμε, να δοκιμάσουμε πράγματα και να μη μας πιέζει τίποτα. Την παραγωγή, τη μίξη και το mastering τα έκανε ο Socos, που ουσιαστικά είναι και ο συνθέτης του “White Forest Reign Lullabies”. Οπότε, με τον Soco να έχει όλο το project στο μυαλό του, και με το στούντιο δικό μας, ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο ότι το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς αυτό που πρέπει.
-Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εμφάνιση σας με τους Yovel στο ΙΛΙΟΝ PLUS πριν μερικά χρόνια, που με έκανε να τρέξω να προλάβω πριν ξεπουληθούν οι κασέτες. Έχει αλλάξει κάτι από τότε στο πως οι ZAKULA φαίνονται στη σκηνή;
Όσον αφορά τη βασική αισθητική της μπάντας, όχι, δεν έχει αλλάξει κάτι. Δεν θα μας δεις ξαφνικά με μάσκες, μανδύες ή κουστούμια. Θα δεις τέσσερις τύπους που παίζουν παθιασμένα τη μουσική που αγαπούν. Από την άλλη, έχουν περάσει κάποια χρόνια, οπότε σίγουρα θα δεις μια πιο δεμένη μπάντα επί σκηνής.
Θα μπορούσα να πω τα κλασικά ότι είμαστε πιο λυσσασμένοι από ποτέ κλπ κλπ, αλλά η αλήθεια είναι πως έτσι ήμασταν πάντα… χαχα.
-Συναντάτε και πάλι τους Yovel, μαζί με τους Sun Worship αυτή τη φορά, τον Μάιο στο An. Θα θέλατε με λίγους στίχους σας να μας καλέσετε κοντά σας εκείνο το βράδυ;
“Under attack
My broken land
Where childhood dreams dissolve beneath the burning sky
A world where innocence is robbed of life
As endless nights of terror stretch so long
Speak in whispers
With every blast in every corner of the past
My heart anguish
Pain and wrath
Laughter in silence
Speak in whispers”
470 
