Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί αλλά τον τελευταίο καιρό, πολλά μουσικά κύματα ροής από την Σουηδία μας έχουν κατακλύσει και εμείς δίνουμε βροντερό παρών, χωρίς να κάνουμε κάποιο push back όπως σε άλλες περιπτώσεις, με τρανταχτά sold out, ή σχεδόν κατάμεστους χώρους με εκρηκτικές συναυλίες.
Κάτι τέτοιο συνέβη και την Κυριακή που μας πέρασε, όπου εν αντιθέση με τη θρησκευτική γιορτή της μέρας, μάζεψε αρκετούς πιστούς στον ακραίο και melodic death ήχο από νωρίς για να παρακολουθήσουν την τριάδα των Hiraes, Moonspell και φυσικά των Dark Tranquility.
Με ακρίβεια όσον αφορά την ώρα έναρξης, οι Γερμανοί Hiraes πρώτοι έστρωσαν το ηχητικό μελωδικό death χαλί και μας καλωσόρισαν στη βραδιά με ένα σύντομο αλλά έντονο από πλευράς έντασης και δυναμικής σετ.
Η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή με αυτοπεποίθηση, παρουσιάζοντας ένα δυναμικό σετ που συνδύαζε τεχνικά riffs, μελωδικές γραμμές και ατμοσφαιρικά περάσματα. Η φωνητική ερμηνεία της Britta Görtz ήταν εντυπωσιακή, με δυναμισμό και συναισθηματική ένταση, κερδίζοντας το κοινό από το πρώτο κιόλας τραγούδι.
Αν ο διάβολος της Τασμανίας μπορούσε να πάρει ανθρώπινη μορφή, τότε πιθανόν να έμοιαζε με τη Britta, διατηρώντας το γλυκό προσωπείο μα και τα αιχμηρά δόντια και νύχια έτοιμα να σου ξεριζώσουν το λαρύγγι.
Με την τεχνική τους αρτιότητα και την εκφραστική σκηνική παρουσία, απέδειξαν ότι αξίζουν τη θέση τους δίπλα σε μεγαλύτερα ονόματα του είδους και σίγουρα κέρδισαν αρκετούς οπαδούς μετά και την εμφάνιση τους.
Όσο περνούσε η ώρα και μετά το πέρας της εμφάνισης των Γερμανών, ο χώρος γέμιζε ακόμα περισσότερο με τα τελευταία κενά μεταξύ του κόσμου να συμπληρώνονται εν αναμονή των λατρεμένων του Ελληνικού κοινού Moonspell.
Τα φώτα έπεσαν και η τρολ εισαγωγή με συρτάκι δημιούργησε μία εύθυμη ατμόσφαιρα, την ίδια στιγμή που η αγέλη των Πορτογάλων ανέβηκαν στην σκηνή για να αποδείξουμε από κοινού μαζί με μας πόσο “Loyal To The Pack” ήμαστε και πόσο ισχυρούς δεσμούς έχουμε αναπτύξει ανά τα χρόνια.
Δεν ήταν τυχαία και η επιλογή του “HANDMADEGOD” από το Sin/Pecado προς τιμήν του Νίκου Καζαντζάκη, αλλά ούτε και η ονομαστική αναφορά στην εγχώρια ακραία μουσικά σκηνή.
Η βραδιά ξεκίνησε με την ατμοσφαιρική είσοδο των Moonspell, με ψυχοτρόπες διαθέσεις καθώς το “Opium” προλόγισε την εμφάνιση και η ενέργεια ήταν άμεσα αισθητή, με το κοινό να ανταποκρίνεται θερμά από το πρώτο κιόλας κομμάτι.
Ο Fernando Ribeiro, με εμφάνιση Ron Jeremy, ήταν ακρογωνιαίος λίθος (μαζί με τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα) και ήταν κάτι που του πήγαινε πολύ καθώς διατηρεί το ρομαντικό στοιχείο αλλά δηλώνει ότι στα φωνητικά γ@μει και δέρνει..!!
Η μπάντα παρουσίασε ένα δυναμικό setlist που κάλυψε σχεδόν όλη τη δισκογραφία τους, με έμφαση σε κλασικά κομμάτια όπως το “Opium”, το “Awake!” και το “Night Eternal” μεταξύ άλλων.
Η σκηνική παρουσία του Fernando Ribeiro, όπως και τον υπολοίπων, ήταν εντυπωσιακή, με τον ίδιο να επικοινωνεί άμεσα με το κοινό και να δημιουργεί μια αίσθηση οικειότητας και έντασης.
Στο “Alma Mater” η συγκινητική του διάσταση και οι επικές του μελωδίες δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα οικογενειακής και συναισθηματικής φόρτισης ενώ στην κατακλείδα “Full Moon Madness” που μετατράπηκε σε “Full Moon Athens” οι δεσμοί έγιναν ακόμα πιο στενοί και αδερφικοί. Σε άλλη περίπτωση αν δεν είχε υποχρεώσεις ο Σάκης ίσως ανέβαινε στη σκηνή, όπως είχε κάνει στο παρελθόν, αλλά υπήρχε ένα κατάμεστο Gagarin γεμάτο από Σάκηδες που ούρλιαζε κάθε λέξη.
Οι Moonspell απέδειξαν για άλλη μια φορά γιατί θεωρούνται μια από τις πιο σημαντικές μπάντες της gothic metal σκηνής, προσφέροντας μια συναυλία στα ήδη υψηλά standard, όπως μας έχουν συνηθίσει.
Εν μέσω επιδοκιμασιών και ιαχών η μπάντα προσπαθούσε να αποχωρήσει αλλά ο κόσμος την κρατούσε εκεί, και θα μπορούσε να παραμείνει για ακόμα περισσότερη ώρα, αν δεν έπρεπε να βγουν οι headliners της βραδιάς..!!
Η ώρα έγραψε λίγα λεπτά μετά της 22:30, τα φώτα έσβησαν και η επιστροφή των Σουηδών στο ελληνικό κοινό, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής περιοδείας “Endtime Signals” ήταν πλέον γεγονός, με την ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, και με τους οπαδούς να περιμένουν με ανυπομονησία την εμφάνιση των Σουηδών melodic death metal θρύλων.
Πλέον αισθανόσουν το sold out της βραδιάς, καθώς διατηρούσες επαφές στενού τύπου με τον/την διπλανό/ή σου, οι οποίες γίναν ακόμα πιο στενές στο άκουσμα των κλασικών κομματιών από την μπάντα.
Η συναυλία ξεκίνησε με το ατμοσφαιρικό “Shivers and Voids” από τον πρόσφατο δίσκο, ακολουθούμενο από το δυναμικό και διαχρονικό “Hours Passed in Exile”. Η μπάντα παρουσίασε μια ισχυρή δόση Gothenburg death metal από την τριαντάχρονη πορεία της και δισκογραφία της, και με εκπλήξεις από δίσκους όπως το “Haven”, “Character” και “Projector” και με κομμάτια όπως το “Atoma” και το “Nothing to No One”.
Ο ήχος δυστυχώς δεν ήταν μαζί μας, ή απλά έλειπαν κάπως οι κιθάρες, όμως το να φωνάζεις στον Michael, “Fix the Sound” η στα ελληνικά “κιθάρες” και να σε κοιτά απορημένος, δεν λύνει την κατάσταση και εσύ φαίνεσαι απλά σαν έκθεμα..!! Αν ο υπεύθυνος δεν μπορεί να κατανοήσει ότι κάτι δεν πάει καλά και απλά πετάει χαρταετό πάνω στην κονσόλα τότε δεν γίνεται δουλειά.
Ο Mikael Stanne, με την χαρακτηριστική του σκηνική παρουσία, καθήλωσε το κοινό με την ένταση και την αφοσίωσή του. Άψογος performer, αεικίνητος, διαδραστικός με φοβερές εναλλαγές μεταξύ των βορβορώδη και μελωδικών φωνητικών.
Η ενέργεια ανέβηκε κατακόρυφα με τα κλασικά “Damage Done”, “The Dark Unbroken” και “Final Resistance”, ενώ το encore περιλάμβανε τα αγαπημένα “The Wonders at Your Feet”, “Lost to Apathy” και “Misery’s Crown”.
Η μπάντα πιστοποίησε για ακόμη μία φορά το melodic death ISO που την διακατέχει και χάρη στο οποίο βρίσκεται στην κορυφή του ιδιώματος, χαρίζοντας μας μία μοναδική βραδιά και δηλώνοντας ότι από οπουδήποτε προέρχεται η μουσική, είτε γεωγραφικά είτε μουσικά, το αποτέλεσμα είναι ένα..ενιαίο, αδιαίρετο.. και πάντα Metal..!!
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
47 
