Με αφορμή την επερχόμενη εμφάνισή τους στο Release Athens Festival, παρέα μετους Mastodon και τους Haken, ξανακοιτάμε την πορεία ενός συγκροτήματος που μετέτρεψε την τεχνική σε συναίσθημα και το metal σε τέχνη, εν όψει της συμμετοχής τους στο φετινό φεστιβάλ την 23η Ιουλίου στην Πλατεία Νερού. ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Υπάρχουν συγκροτήματα που χαρακτηρίζουν εποχές. Κι έπειτα, υπάρχουν εκείνα που ορίζουν ολόκληρα μουσικά είδη. Οι Dream Theater ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, δημιουργοί και θεμελιωτές του progressive metal, ενός ιδιώματος που ισορροπεί ανάμεσα στην ακαδημαϊκή τελειότητα και τη συναισθηματική ένταση.
Τριάντα πέντε χρόνια μετά την ίδρυσή τους, και με τον καλύτερο Lineup που είχαν ποτέ (μιας και πλέον στα τύμπανα έχει επιστρέψει ο Mike Portnoy) οι Dream Theater παραμένουν δυνατοί, δημιουργικοί καθιστώντας τους μια από τις καλύτερες εν’ ενεργεία μπάντες αυτή την στιγμή. Με ένα φανατικό παγκόσμιο κοινό, 16 δίσκους, αλλαγές, αναγεννήσεις και την πρόσφατη κυκλοφορία του , το καλοκαίρι του 2025 έρχονται στην Αθήνα για ένα live που μοιάζει ιστορικό εκ των προτέρων. Στο πλαίσιο του Release Athens Festival, θα μοιραστούν τη σκηνή με τους Mastodon και τους Haken — μπάντες εξίσου θεόρατες αλλά με διαφορετική καλλιτεχνική διαδρομή.
Και αν θες έναν λόγο να βρεθείς εκεί; Σου δίνουμε δέκα.
- Pull Me Under (Images and Words, 1992)
Το πρώτο πραγματικό “χτύπημα” των DT, μέρος του καλύτερου δίσκου όλων των εποχών κατά την ταπεινή μου γνώμη, και εισιτήριο για το mainstream. Η ατμοσφαιρική εισαγωγή, το εκρηκτικό riff και το insane pre-chorus το καθιστά by far το πιο χαρακτηριστικό τους κομμάτι.
- Metropolis Pt. I: The Miracle and the Sleeper (Images and Words, 1992)
Prog metal στην πιο αγνή του μορφή. Πολυεπίπεδη δομή και θεματικά μοτίβα που οδήγησαν σε ολόκληρο concept album μερικά χρόνια αργότερα.
- A Change of Seasons (A Change of Seasons, 1995)
23 λεπτά υπαρξιακού στοχασμού, μουσικής μεταμόρφωσης και συναισθηματικής κάθαρσης. Μια mini rock opera σε ενιαίο κομμάτι που αποδεικνύει με εμβληματικό τρόπο το μουσικό εύρος της μπάντας.
- The Dance of Eternity (Metropolis Pt. 2, 1999)
Το απόλυτο instrumental τους. Πάνω από 100 αλλαγές μέτρου. Ό,τι πιο “Berklee” έχει βγει από μπάντα του metal, ένα κομμάτι που σήμανε την αναγέννηση των Dream Theater και εγκαθίδρυσε τον Jordan Rudess στο Lineup μιας και πέρα από την μεγάλη του συμμετοχή σε όλα τα compositions, είναι το άλμπουμ με το οποίο συστήθηκε στο κοινό καθώς ήταν το πρώτο του με τους Dream Theater.
- Home (Metropolis Pt. 2, 1999)
Σκοτεινό και εσωστρεφές. Εναλλάσσει groovy riffs με λυρικά θέματα και φέρνει το concept πιο κοντά στο ψυχολογικό θρίλερ.
- As I Am (Train of Thought, 2003)
Το κομμάτι που έδειξε ότι οι Dream Theater μπορούν να παίξουν heavy και aggressive metal χωρίς να χάσουν τον prog χαρακτήρα τους. To “As I Am” περιλαμβάνει και ένα από τα πιο εμβληματικά solos του John Petrucci, όνειρο για πολλούς κιθαρίστες ανά τον κόσμο.
- Octavarium (Octavarium, 2005)
Το καλύτερο κομμάτι της μπάντας αν με ρωτήσει κανείς. Είχα την τύχη να το δω να live στο 40th Anniversary Tour σε πόλη του εξωτερικού και ήταν πραγματικά ότι καλύτερο έχω ζήσει σε συναυλία στη ζωή μου (και έχω πάει σε πολλές). Μια ωδή στον κύκλο της μουσικής. Μια ιστορική σύνθεση που παραπέμπει συνειδητά σε Pink Floyd, Genesis και Rush — αλλά με την προσωπική σφραγίδα των Dream Theater και το καλύτερο outro που έχει υπάρξει ποτέ.
- The Spirit Carries On (Metropolis Pt. 2, 1999)
Η πιο γλυκιά και αισιόδοξη στιγμή τους. Μια ροκ μπαλάντα για τη μεταθανάτια ζωή, το πνεύμα και την αποδοχή του θανάτου που στο συγκεκριμένο tour έχει μία έξτρα σημασία για τον Mike Portnoy που πρόσφατα έχασε την αδερφή του και της το αφιερώνει.
- The Shadow Man Incident (Parasomnia, 2025)
Το τραγούδι που επιβεβαίωσε την επιστροφή του Mike Portnoy στα τύμπανα. 19 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα ωμού, παραδοσιακού και κυρίως δεξιοτεχνικού Progressive Metal, κυρίως μετά το 12:20 όπου η μπάντα αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι όσο περνάνε τα χρόνια, γίνεται όλο και καλύτερη. Σαν το παλιό καλό κρασί ένα πράμα.
- The Alien (A View from the Top of the World, 2021)
Το πρώτο Grammy της καριέρας τους. Sci-fi θεματολογία, επιθετικό παίξιμο, τεχνική ακρίβεια. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για όλα τα μέλη της μπάντας και λίγο παραπάνω για τον John Petrucci.
Αν οι Mastodon και οι Haken αντιπροσωπεύουν την πιο οργανική, ψυχεδελική, συναισθηματική πλευρά του σύγχρονου prog, οι Dream Theater είναι το Proggresive Metal το ίδιο. Αυτή η σύμπραξη δεν είναι απλώς “μια δυνατή βραδιά”. Είναι συνάντηση κόσμων. Μια εμπειρία για μουσικούς, λάτρεις της τεχνικής, φίλους του metal, και όλους όσους δεν βλέπουν τη μουσική ως προϊόν αλλά ως ταξίδι.
Οι Dream Theater στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2025 δεν έρχονται απλώς για να παίξουν τραγούδια. Έρχονται για να αποδείξουν ξανά γιατί, ακόμη και σήμερα, παραμένουν ο φάρος του progressive metal.
176 
