Δεύτερη μέρα του τελευταίου VIVE LE PUNK ROCK FESTIVAL, σε διαφορετική τοποθεσία αυτή τη φορά, λόγω της φυσικής ανάγκης περισσότερου χώρου για να χωρέσουν όλοι όσοι θα ήθελαν να παρακολουθήσουν μια θρυλική μπάντα, που έχει τιμήσει αρκετές φορές το φεστιβάλ. Χωρίς αυτούς, θα ήταν φτωχότερο το punk, και ίσως να μην είχε εξελιχθεί τόσο όμορφα το thrash metal.
Αν και όπως πάντα, αργώ περίπου ένα ακαδημαϊκό τέταρτο, πρόλαβα να φτάσω εγκαίρως με το ξεκίνημα των Nothing Thrives και να τους χαρώ για μια ακόμη φορά. Οι μουσικές τους συνιστώσες κυμαίνονται μεταξύ Σκανδιναβικού garage/punk ενθουσιασμού και Misfits, γεγονός που είναι πολύ ταιριαστό στα γούστα μου και τα έχω γράψει ξανά εξάλλου σε άλλα live reports, όπως και στην κριτική του ντεμπούτου τους “Tales of disgrace”.
Ελαφρώς μουδιασμένοι στην αρχή (ίσως βέβαια να το ένιωσα εγώ περισσότερο) λόγω έλλειψης προσέλευσης θεατών, σιγά σιγά ζεστάθηκαν και έγιναν πιο κινητικοί στη σκηνή και κέρδισαν τους παρευρισκόμενους που ολοένα αυξάνονταν. Την θετική τελική έκβαση της μάχης αυτής την αποδίδω στην εμπειρία και την επαναλαμβανόμενη τριβή της μπάντας στις σκηνές της Αθήνας, που τους δίνει τον αέρα να παίζουν δυνατά ακόμη και για τους 40-50 που βρισκόμασταν κοντά στη σκηνή, τουλάχιστον την περισσότερη ώρα.
Ο ήχος στεκόταν αγέρωχος παρόλο που το Gagarin δεν ήταν πολυπληθές και είμαι σίγουρος πως οι Nothing Thrives κέρδισαν μερικές δεκάδες αυτιά. Οι υπόλοιποι δείτε τους μια άλλη μέρα που θα παίζουν λίγο αργότερα γιατί πραγματικά δείχνουν σοβαρότητα και εργατικότητα, παράλληλα με την αγνή αγάπη τους για το rock ‘n’ roll.
Στη συνέχεια, εμφανίστηκαν οι Knock Off από το Λονδίνο με ένα διασκεδαστικό και ανεβαστικό punk rock εμπνευσμένο από τη σκηνή των 80s και με αρκετή δόση Oi! punk, με την κοινωνική κριτική να επικρατεί στη θεματολογία τους. Έχοντας ανέβει για λίγη ξεκούραση στον πάνω όροφο, ενθουσιάστηκα με το γεγονός πως ο ήχος ήταν γαμάτος όπου και αν μετακινόμουν και η μουσική των Άγγλων ήταν ιδανική για να συνοδέψει τη μπύρα μας. Λίγο δίπλα μας στεκόταν παρακολουθώντας ο Meryl Streek.
Όπως ήταν φυσικό, η setlist βασίστηκε στο πρόσφατο album τους “Lowearchy” και το working class punk rock τους ομόρφυνε ακόμη περισσότερο την τελευταία βραδιά του αγαπημένου μας πανκ φεστιβάλ.
Αφού ήπιαμε και καπνίσαμε εκτός χώρου, αλλάξαμε θέση πηγαίνοντας κοντά στη σκηνή για να ζεσταθούμε για τη συνέχεια. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον ενός κοινού που έχει συνηθίσει μακελειό στη σκηνή, όντας μόνος σου μπροστά σ’ένα μικρόφωνο με προηχογραφημένα όλα τα υπόλοιπα.
Όμως, ο Meryl Streek nailed it, όπως λένε στο χωριό του στην Ιρλανδία (αν και πιθανότατα να σιχαίνονται τη γλώσσα των κατακτητών σε γενικές γραμμές).
Οι επιθετικές πρόζες του όμως, γεμάτες κοινωνικά μηνύματα έκαναν τη δουλειά τους παρασέρνοντας αρκετούς σε χορό και αφού είδε πως έχει μπει ο σπόρος για το δέντρο του, κατέβηκε κάτω αναγκάζοντας το πλήθος να ανοίξει σαν την Ερυθρά Θάλασσα.
Ως άλλος Μωυσής, μας οδήγησε σε μια διαφορετική γη της επαγγελίας και κατάφερε να μας πείσει πως αυτό που κάνει, έχει νόημα και δεν είναι ανάγκη να έχει παρέα, όταν έχεις τόσα να πεις.
Χρησιμοποιώντας έναν φακό για να δημιουργήσει έξτρα ατμόσφαιρα, επιπλέον του φωτισμού, ο Meryl Streek με τα “Songs For The Deceased” ήταν ο κατάλληλος για μια μέρα μνήμης του Παναγή. Αν γουστάρετε λοιπόν, τους Sleaford Mods και σας έχουν λείψει οι Faithless, τσεκάρετε αυτόν τον ωραίο τύπο, που απάντησε τις ερωτήσεις λίγο καιρό πριν.
Επόμενη στάση, Feral Kids, με τον Άρη (Ομίχλη, Vagabonds77 etc.), μέλος της διοργάνωσης στα φωνητικά, με τον κιθαρίστα των Chain Cult στο μπάσο και στην κιθάρα μια πολύ γνώριμη φιγούρα (Dirty Wombs, Doomwinder etc.) και με το “Lost in Disgraceland” να δεσπόζει στο πρόγραμμα, επιστρέφει μια πιο παραδοσιακή rock ‘n’ roll δομή.
Ορεξάτοι και άνετοι στη σκηνή, μπαρουτοκαπνισμένοι συναυλιακά και έμπειροι μουσικά, έδωσαν κίνηση στο πλέον σχετικά γεμάτο Gagarin.
Ο ήχος στάθηκε και πάλι στο ύψος της περίστασης και οι Feral Kids έδειξαν πως η αγριάδα είναι απαραίτητη όταν κινείσαι γύρω από το πανκ, με garage μοτίβα να διανθίζουν τις μελωδίες τους και να κερδίζουν το χειροκρότημα και τον σεβασμό του κοινού.
Αφού υμνήθηκε και πάλι ο Παναγής, ευχαριστήθηκαν οι μπάντες και δόθηκε η καταλληλότερη πάσα στους γερόλυκους GBH να δώσουν μια ακόμη φοβερή παράσταση.
Τι να πει κανείς για τους Βρετανούς θρύλους πια;
Το άνοιγμα με “Diplomatic Immunity” μας έδωσε από την αρχή τα μυαλά και τα συκώτια στα χέρια, ενώ στα έμπροσθεν της σκηνής γινόταν χαμός. Αλλεπάλληλα crowd surfs, με υπόκρουση τραγούδια-σταθμούς, με το “Sick Boy” να έρχεται σύντομα και να ξεσηκώνει ακόμη περισσότερο όσους βρέθηκαν για μια ακόμη φορά να δείξουν στους GBH πως για όσο στέκονται όρθιοι, θα είμαστε δίπλα τους.
Το “Maniac” αφιερώθηκε σε έναν χαμένο φίλο τους, ο οποίος σύμφωνα με τον Colin ήταν το ίδιο “μανιακός” με τον δικό μας, Παναγή, ενώ συνεχίστηκε ο καταιγισμός σημαντικών τους τραγουδιών.
Ως επί το πλείστον, old school setlist για γερά πνευμόνια και στομάχια, ενώ από το πουθενά βρέθηκα και εγώ στα χέρια των συμπολεμιστών μου να ουρλιάζει “City Baby attacked by rats”, με το “City Baby’s Revenge” να ολοκληρώνει το παραμύθι.
Αγέράστη μπάντα, με μουσική διαχρονική σαν το Stonehenge, ήταν το καλύτερο τέλος για ένα φεστιβάλ που πάνω από μια δεκαετία επέμενε να κρατάει το punk rock ζωντανό στη χώρα μας.
“Είμαστε οι GBH από το Birmingham, από όπου προέρχονται και οι Black Sabbath, τους οποίους μπορείτε να δείτε αν σας περισσεύουν 45.000 λίρες” είπε σκοπτικλα ο Colin συνεχίζοντας να δίνει την ψυχή του φωνάζοντας του μοναδικούς στίχους τους.
Το τελείωμα δε, ήταν άνω των προσδοκιών με μια φορτωμένη με συναισθήματα διασκευή του “Bomber”, με τον θείο Lemmy σίγουρα, να χαμογελάει κάπου μακριά.
Ο Θανάσης και ο Άρης ανέβηκαν στη σκηνή για να ευχαριστήσουν όλους εμάς για τη στήριξη στο φεστιβάλ όλα αυτά τα χρόνια. Θεωρώ όμως, πως εμείς τους χρωστάμε περισσότερα και εύχομαι με όλη μου την ψυχή σύντομα κάποιοι άλλοι, με τόσο δυνατή αγάπη για το πανκ να πάρουν τη θέση της ομάδας 77-82 Punk rock team.
Και μην ξεχνάτε… Panagis Not Dead!
Setlist:
Diplomatic Immunity
Drugs Party in 526
Sick Boy
Slit Your Own Throat
Am I Dead Yet?
Wardogs
Maniac
Gunned Down
I Am the Hunted
The Prayer of a Realist
Heavy Discipline
Boston Babies (Slaughter and the Dogs cover)
Bellend Bop
I Never Asked for Any of This
Generals
No Survivors
Momentum
Give Me Fire
City Baby Attacked by Rats
City Baby’s Revenge
Encore:
Bomber (Motörhead)
Φωτογράφος: Νίκος Δρακόπουλος
148 
