Το Σάββατο που μας πέρασε η Ten Out of Ten, σαν άλλος DM διοργάνωσε ένα μοναδικό live part, αποτελούμενο από τους δικούς μας Dragon Skull, Darklon και τους Καναδούς Smoulder και όλοι μαζί δημιουργήσαμε την συντροφιά της γνήσιας μουσικής προς αναζήτηση του επικού ήχου σε ένα quest που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία από όλες τις απόψεις.
Το γνωστό μπουντρούμι-σπηλιά της Σόλωνος αποτέλεσε ιδανικό μέρος για να φιλοξενήσει ένα τέτοιο event, και από νωρίς μάζεψε αρκετό κόσμο δείγμα του πόσο πιστό και προσηλωμένο είναι το εγχώριο metal κοινό στηρίζοντας από την αρχή την προσπάθεια όλων.
Ο Άρης Λάμπος όταν δεν καταπιάνεται με τα κόμικς και δεν κυνηγά την είδηση μέσω της δημοσιογραφίας γίνεται ένας αμετανόητος ορκισμένος μεταλλάς όπου μαζί με τους τέσσερις συνοδοιπόρους του υπό το όνομα των Dragon Skull επιδίδονται σε παραδοσιακό επικό metal, τιμώντας την παράδοση των τιμημένων 80s και των 90s ενσαρκώνοντας στη μουσική τους στοιχεία από τα μεγαθήρια του παρελθόντος όπως Iron Maiden, Judas Priest μέχρι Manowar και Manilla Road, και όχι μόνο φυσικά, ενδεικτικά αναφέροντας.
Φοβερή σκηνική παρουσία, με πανό, σίδερα και κρανία επί σκηνής, με βλέμμα στο παρελθόν και όραμα στο μέλλον, και εκτελεστική ικανότητα μας παρουσίασαν παλιά και νέα κομμάτια (από τον επερχόμενο δίσκο), οδηγώντας τον κόσμο σε sing along στιγμές και ιαχές και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από την δεξιά πλευρά της σκηνής τους απολάμβανε και ο μπασίστας των Smoulder με ζωγραφισμένη την ικανοποίηση στο πρόσωπο του.
Τους απολαύσαμε με αμείωτο το ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης και αποτέλεσαν τον κατάλληλο προάγγελο για τους Darklon, οι οποίοι δεν άργησαν να φανούν στην σκηνή και από την αρχή μπήκαν με ορμή.
Η τετράδα των Darklon κινήθηκε στο ίδιο περίπου ηχητικό και αισθητικό μοτίβο προσθέτοντας Ευρωπαϊκά Power-Thrash δεδομένα στην μεταλλική εξίσωση της βραδιάς καθώς και μία ισχυρή δόση από US Heavy/Power (το Savatage “Siren” tattoo δεν ήταν τυχαία χαραγμένο μέσω της δερματοστιξίας στο δεξί χέρι του κιθαρίστα) ανεβάζοντας ταχύτητες και bpm καθώς και την επική διάθεση για τη συνέχεια της βραδιάς.
Άψογοι σε όλα τους, χωρίς να κάνουν κοιλιά όπως αστειευόμενα ειπώθηκε, μας παρουσίασαν κομμάτια από το “The Redeemer” δίσκο τους μαζί με μία Omen διασκευή στο “Battle Cry”.
Η έκταση, η δύναμη και το πάθος των φωνητικών βρέθηκαν κοινή συναρτήσει με τον καταιγισμό χτυπημάτων στα τύμπανα και τον κιθαριστικό καλπασμό από τις δύο cult φιγούρες σε κιθάρα και μπάσο, οι οποίοι ήταν λες και ξεπήδησαν μέσα από κάποιο από τα αριστουργήματα- δίσκους του παρελθόντος, με το αποτέλεσμα να εξυμνείται, με χειροκροτήματα, υψωμένες γροθιές, head banging και non stop μπιροποσίες σε όλη την εμφάνιση της μπάντας.
Το πέρας της εμφάνισης των Darklon και υπό τους ήχους ενός μυστικιστικού electro-ambient μουσικού υποβάθρου δημιουργήθηκε μία υπερβατική ηχητικά κατάσταση όπου αφενός έδωσε χρόνο για τις απαραίτητες επί σκηνής προετοιμασίες και αφετέρου μας μετέφερε σε αρχέγονους χώρους και χρόνους που κατοικοεδρεύουν η μαγεία, τα ξίφη και τα στοιχειά.
Οι Καναδοί Smoulder πήραν θέσεις μάχης επί σκηνής και ο εκπληκτικός drummer-χταπόδι έδωσε το έναυσμα χτυπώντας μανιωδώς, άλλοτε ρυθμικά και άλλοτε με κεκτημένη ταχύτητα, τα τύμπανα του πολέμου και με ανεβασμένη ψυχολογία η νίκη ήταν δεδομένη.
Η μπάντα όπως προείπε και η Sara Ann( η οποία εκ του αποτελέσματος με την παρουσία της θα μπορούσε να διεκδικήσει το προσωνύμιο “Iron Lady” και να καθαιρέσει τη Thatcher)ήρθε να παίξει Epic Metal, όμως πέρα του προφανές, το κουιντέτο των Καναδών επιδόθηκε σε Doom, Prog, NWOBHM και λοιπά παρακλάδια του σκληρού ήχου, ξεδιπλώνοντας το ρεπερτόριο της με επεκτατικό τρόπο προς πάσα κατεύθυνση.
Με soundtrack την μουσική της μπάντας και με τέτοια ένταση και συναισθηματικό φόρτο όπως την βιώσαμε στην συναυλία, πηγαίνεις στο πόλεμο και δεν χάνεις επουδενί, και ακόμα και αν πέσεις στην μάχη, θα φύγεις με τιμή και δόξα με τους βάρδους στο μέλλον να σε εξυμνούν.
Οι Smoulder κατέλαβαν τη σκηνή και άλωσαν το An με την ατμόσφαιρα να μυρίζει φωτιά, θειάφι και μυστηριώδη ένταση, όπως ακριβώς περιμένει κανείς από μια μπάντα που συνδυάζει τον επικό ήχο με τη σκοτεινή, heavy ατμόσφαιρα του doom metal.
Με το πρώτο riff, οι πρώτες νότες έμοιαζαν να ρίχνουν μια μυστικιστική σκιά πάνω στο (υποδειγματικό από άποψη συμπεριφοράς και ενεργητικό από πλευράς διάδρασης κατ’εμέ) κοινό, το οποίο σύντομα βυθίστηκε στην εκρηκτική τους ενέργεια.
Η μπάντα, αν και με μια φαινομενικά απλή σκηνική παρουσία, είχε έναν απίστευτο έλεγχο στην ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο Shon Vincent, με τις έντονες μελωδίες, τα πιο κοφτερά και από ατσάλι riffs και τα μελωδικά solos του, είχε την ικανότητα να κεντρίζει την προσοχή χωρίς να παρασύρει την ισχυρή παρουσία της μπάντας.
Η φωνή της Sara Ann, με τις zombie κινήσεις αλά Lee Dorian και το παρανοϊκό βλέμμα του Bobby Liebling, απόλυτα εναρμονισμένη με το θριαμβευτικό στυλ τους, ήταν γεμάτη ένταση και πάθος, με κάθε στίχο να ακούγεται σαν προφητεία, ενώ ο ρυθμός της κιθάρας και του μπάσου χτίζανε τις επικές τους συνθέσεις.
Όσο προχωρούσε η συναυλία, η ενέργεια μεταξύ κοινού και μπάντας ήταν ένα αμοιβαίο αλισβερίσι και οι λάτρεις του Doom και του Epic Metal έδειχναν να έχουν βρει τον ιδανικό χώρο για να εκφράσουν την αφοσίωσή τους στη μπάντα. Τραγούδια όπως το “Spellforger”, “The Talisman and The Blade” και το “Ilian of Garathorm” συγκίνησαν και εξέπληξαν τους παρευρισκόμενους με την αίσθηση της κλασικής metal μεγαλοπρέπειας, και της ακατέργαστης δύναμη τους.
Η συναυλία έκλεισε με μια εντυπωσιακή ερμηνεία του “Cage of Mirrors”, αφήνοντας μας να αιωρούμαστε ανάμεσα στην έξαψη και την απόλυτη γαλήνη, ενώ η μπάντα αποχώρησε με τον ήχο της τελευταίας νότας να σβήνει σιγά σιγά, σαν την τελευταία φλόγα που απομένει στον σκοτεινό ουρανό.
Δεν ξέρω αν θα κερδίσουμε τον πόλεμο αλλά αυτήν την μάχη την κερδίσαμε θριαμβευτικά και αποδείχτηκε περίτρανα πως με συγκροτήματα όπως οι Smoulder είναι δεδομένο πως θα παραμείνει άσβεστη η φλόγα του Metal όχι για πενήντα χρόνια αλλά για πάντα…
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
88 
