Ο θαυμαστός, ή μπορεί και όχι, τεχνολογικός κόσμος δεν βρίσκεται προ των πυλών αλλά τις έχει περάσει προ πολλού με την τεχνίτη νοημοσύνη να καταλαμβάνει πλέον τα ηνία σε πολλούς τομείς τις καθημερινότητας μας.
Πράγματα για τα οποία μας είχαν προϊδεάσει σκηνοθέτες και καλλιτέχνες στο παρελθόν μέσα από τα καλλιτεχνικά τους έργα επιβεβαιώνονται με την κάθε ευκαιρία, καλή ώρα σαν και αυτή που αδράξαμε την περασμένη Πέμπτη και οδηγηθήκαμε στο Arch club, το οποίο μεταμορφώθηκε σε φουτουριστική Zion, για να υποδεχθεί τους Front Line Assembly μαζί με τον Qual και τον Architect.
Ο χώρος είχε φορέσει τα “βιομηχανικά” του για μία αμιγώς EBM βραδιά με διαφορετικές για κάθε καλλιτέχνη απολήξεις, και την προγραμματισμένη χρονικά ώρα εμφάνισης σαν Άγγλος, παρότι Γερμανός ο Daniel Myer υπό το project του Architect πήρε θέση μπροστά από τα δύο decks του και με ανεβαστική διάθεση μας παρουσίασε ένα υβρίδιο μινιμαλιστικής drum‘n’bass και απαλών Ambient ήχο τοπίων, με μία essence από το “oxygene” του Jarre να αιωρείται στην ατμόσφαιρα.
Ο συμπαθής Architect μέσα από ένα εναρκτήριο noisy εισαγωγικό, με το σοφιστικέ στυλ του, μας έβαλε τα γυαλιά που φορούσε με την παρουσία του και την παρουσίαση του υλικού του, φέρνοντας στην παρέα μας στοιχεία από Dalek και Prodigy με τον ίδιο να βρίσκεται κάπου στη μέση.
Το λιγοστό για την δεδομένη στιγμή κοινό μπήκε στο ρυθμό και άρχισε να νιώθει τα bpm που ανεβοκατεβάζαν ταχύτητες σε ένα υπέροχο ακουστικό ταξίδι από το Detroit μέχρι το Βερολίνο. Ο τύπος είναι Γερμανός οπότε το ηλεκτρονικό και Techno στοιχείο βρίσκεται στο μουσικό του γίγνεσθαι και πάνω σε αυτό λικνιστήκαμε για όσο διήρκησε η εμφάνιση του.
Αφότου μας ευχαρίστησε και αντιστρόφως ο Daniel Myer έδωσε χρόνο και χώρο για να ανεβεί στη σκηνή ο Qual, κατά κόσμον William Maybelline για να μας απορροφήσει στον μετά-αποκαλυπτικό electro κόσμο του.
Το ήμισυ των Lebanon Hanover, σε μία one man παράσταση γέμισε με τις πληθωρικές χορευτικές του κινήσεις τη σκηνή ενώ οι μουσικές του απλώθηκαν σαν dark wave ιστός από πάνω μας.
Γνήσιο τέκνο της rave κουλτούρας και υπέρμαχος του dark wave και Post Punk κινήματος, έγινε ένα με τον κόσμο, η αντιδράσεις του οποίου ήταν πλέον πιο θερμές και αισθητές όσο περνούσε η ώρα.
Ο αεικίνητος William υπό το άβαταρ του Qual, πρόσθεσε στην ηλεκτρονική ραχοκοκαλιά της μουσικής του το ρομποτικό ρυθμό των Kraftwerk και έδωσε το έναυσμα για μία χορευτική συνέχεια στη βραδιά, με τον ίδιο να ξεχαρβαλώνεται πάνω στη σκηνή, και όλους εμάς να ακολουθούμε από κάτω.
Φοβερή ενέργεια και διάθεση και εννοείται και απόδοση επί σκηνής , για τα οποία αξίζει τα εύσημα και επιπρόσθετα μία μαύρη καρδούλα για το μπλουζάκι Coil που ξεπρόβαλε οριακά από το κατράμι και ολίγον τι see through πουκάμισο του.
Χωρίς να θέλω να φανώ ειδήμονας, ούτε να το παίξω ξερόλας, αν θα άλλαζα κάτι θα προτιμούσα να υπάρχει λιγότερο λευκό φως κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των καλλιτεχνών.
Σίγουρα κάτι τέτοιο εξυπηρετεί τους φίλους φωτογράφους για καλύτερες λήψεις και είναι απολύτως σεβαστό, όμως αποτελεί τροχοπέδη για όλους όσους θέλουμε να ασπαστούμε την σκοτεινή αισθητική που απορρέει από την μουσική, διότι το φως απλά μας απομακρύνει.
Η ώρα προχωρούσε και για βράδυ Πέμπτης η παρουσία του κόσμου ήταν αρκετά ικανοποιητική. Βέβαια επειδή η ποιότητα κατ’εμέ είναι πάνω από την ποσότητα, όσοι δώσαμε το παρόν δημιουργήσαμε μια πάρτυ ατμόσφαιρα που έγινε αποδεκτή από τους καλλιτέχνες και από τους Καναδούς που ανέβηκαν λίγο μετά στη σκηνή.
Οι Front Line Assembly ένα τρίτο της ώρας πριν της 23:00, έκαναν την εμφάνιση τους on stage, με τον Bill Leeb να ανεβαίνει τελευταίος με το μοναδικό του στυλ και το Arch μετατράπηκε σε βιομηχανική ηχητικά περιοχή για την επόμενη σχεδόν μιάμιση ώρα.
Η παλιά συνομοταξία των Leeb και Fulber έχει δέσει ιδανικά με τη νέα φρουρά αποκτώντας χαρακτηριστική σταθερότητα και έντονη δυναμική, αποδίδοντας με το καλύτερο τρόπο την ηλεκτρονική μουσική τους, με τα Industrial και EBM στοιχεία μέσα από τις κλασικές τους επιτυχίες.
Με τους δίσκους “Tactical Neural Implant” και “Echogenetic” να έχουν την τιμητική τους από πλευράς επιλογής κομματιών, αλλά και μέσα από κλασικές επιτυχίες από το φάσμα της δισκογραφίας τους προκάλεσαν την νέα βιομηχανική επανάσταση, και όλοι μας μετατραπήκαμε σε ανδροειδή με αισθήματα και με μεταλλική καρδιά που σφύζει από τα bpm.
Η τετράδα έδειχνε εκ των πραγμάτων αλλά και του αποτελέσματος να το διασκεδάζει, όσο και εμείς από κάτω, και γίναμε συντελεστές μίας μουσικής και συναισθηματικής εξίσωσης αποτελούμενη από ανθρώπους, ήχους και μηχανές που ισοδυναμεί με το τι έτσι Front Line Assembly μεταξύ άλλων.
Στα ατμοσφαιρικά και Ambient περάσματα, υπεύθυνος για τα οποία ήταν ο ανεπανάληπτος Fulber, χαθήκαμε με την καλή έννοια μαζί τους στην περιπλάνηση και στην transcendence αναζήτηση και ήρθαμε σε επαφή με την ευαίσθητη πλευρά τους που θύμισε κάτι από Depeche Mode.
Στα υπόλοιπα σημεία δεν σταματήσαμε να γινόμαστε σκιά του Leeb και ακόλουθοι της χορευτικής τους διάθεσης ανεβάζοντας και την θερμοκρασία του χώρου μέσα από το συνεχόμενο και non stop dancing vibe που κράτησε μέχρι το encore των “Blood” και “Body count”, λίγο μετά τις 00:00 όπου και έπεσαν οι τίτλοι τέλους.
Στην παρθενική τους εμφάνιση οι Καναδοί άφησαν το ηχητικό τους στίγμα και μας χάρισαν μία γεύση του δυστοπικού soundtrack που ντύνει την νέα τάξη πραγμάτων.
Πονάει πάντα η πρώτη φορά…μα καμιά φορά πονάει για πάντα η πρώτη φορά…
Setlist
Anthrocross
Final Impact
Neologic Spasm
Shifting Through the Lens
Digital Tension Dementia
Plasticity
Bio-Mechanic
Killing Grounds
Resist
Deadened
Gun
Mindphaser
Encore:
Blood
Body Count
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
67 
