Γυρνάς στο σπίτι μετά από ένα μακρύ ταξίδι, αλλά νιώθεις αμέσως πως ήσουν πάντα εκεί. Έτσι, νιώθω και γω με το Αn Club από την πρώτη φορά που κατέβηκα τα σκαλοπάτια του πριν περίπου 26 χρόνια.
Και πόσο καλύτερο μέρος για να ζήσεις μια μοναδική εμπειρία;
Ομολογώ πως άργησα πολύ να εισέλθω στoν κόσμο των Ολλανδών Dool, όμως οι επαναλαμβανόμενες “πιέσεις” να το κάνω με έπεισαν και πραγματικά ευχαριστώ όλους όσοι επέμεναν.
Μια ακόμη ποιοτική βραδιά οργανωμένη από την Pedrera Live Productions, που αν και αργοπόρησε λίγο από την ανακοινωθείσα ώρα έναρξης, τελικά τελείωσε προκαθορισμένο χρόνο.
Στη σκηνή πρώτοι, βγήκανε οι Church of the sea, οι οποίοι θεωρώ πως σαν ατμόσφαιρα ήταν η κατάλληλη πάσα για το κυρίως πιάτο.
Minimal στήσιμο, με πλήκτρα/samples, μία κιθάρα και την αλυσοδεμένη frontwoman να μαγεύει με τα αιθέρια φωνητικά της.
Άλλοτε ένιωθα το συναισθηματικό σκοτάδι των Portishead, άλλοτε την ψυχεδέλεια των Jefferson Airplane, όλα όμως βουτηγμένα σε πιο βαρύτερες τονικότητες.
Η μαγευτική τους μπροστάρισσα είχε και το καθήκον να κρατά το ενδιαφέρον μας κινησιολογικά είτε, με τη βοήθεια μιας Χρυσής βεντάλιας, είτε με τα δεσμά που είχε περασμενα στον καρπό της.
Ομολογουμένως, δεν είναι μουσική για όλους, όμως έχει μια ιδιαίτερη μαγεία που όμως, θα χρειαζόταν μερικές πιο εμφανείς εξάρσεις.
Κατά τα άλλα, οι Church of the Sea αναμφισβήτητα δουλεύουν καλά το υλικό τους το οποίο καταφέρνει να κερδίσει περισσότερους φίλους, όταν δίνεται σε ζωντανή σύνδεση.
Μισή μπύρα πέρασε για το changeover στους Dool, οι οποίοι ανέβηκαν στη σκηνή με τόσο πάθος και τόση όρεξη, αρπάζοντας μας από τη μάπα από το ξεκίνημα.
Όπως είναι φυσικό, το τρίτο και πιο πρόσφατο album τους, “The shape of fluidity” είχε την τιμητική του, με το “Venus in Flames” να ανοίγει τον χορό και το “Self dissect” να δίνει τη θέση του σε έναν σύντομο χαιρετισμό.
“Τα πάντα ρει” όπως και οι ίδιοι αναφέρουν στο επίσημο site τους, με μεγατόνους ενέργειας να ανταλλάσσεται μεταξύ μουσικών και φίλων της προοδευτικής μουσικής. Άλλωστε, το Dool προέρχεται από την ολλανδική λέξη για την περιπλάνηση και η ερμηνεία της Raven, επέτρεψε στις μελωδίες τους να εισέλθουν στα άδυτα της ψυχής μας και να περιπλανούνται ακόμη, αρκετές ώρες μετά το τέλος της εμφάνισης τους.
Οι εξαιρετικές τυμπανοκρουσίες του Vincent Kreyder, χέρι χέρι με την απόλυτα αφοσιωμένη μπασολογία του JB van der Wal, ο οποίος ανάλογα με την ανάγκη του εκάστοτε τραγουδιού, έπαιζε μια με δάχτυλο, μια με πένα, έδιναν σαν ΕΝΑ, τον απαραίτητο ρυθμό που τηλεχειρίζοταν με ευκολία τον αυχένα μου.
Οι κιθάρες τρεις, και εκτός εκείνης στα χέρια της Raven, από μια κρατούσαν οι Nick Polak και Omar Iskandr (τον οποίο αγαπούσα ήδη πριν μπουν οι Dool στη ζωή μου), κατασκευάζοντας έναν φοβερά συνεκτικό και ογκώδη ήχο. Ο επαγγελματισμός τους φάνηκε και με την ύπαρξη τεχνικού κιθάρας, που είχε στήσει το δικό του μίνι εργαστήριο στα αριστερά της σκηνή του αγαπημένου μας υπογείου.
Παίζοντας λίγο-πολύ για 80 λεπτά, με τα 8 από τα 9 τραγούδια του νέου album να αποτελούν τον κύριο κορμό της εμφάνισης τους, οι Dool πραγματικά veni, vidi, vici, αφήνοντας μας με ανοιχτό το στόμα και γεμάτους ισχυρά συναισθήματα.
Μπορεί το An club να μη γέμισε όμως, η αποστομωτική εμφάνιση των Ολλανδών θα μεταφερθεί, όχι μόνο από τα κείμενα όλων όσοι θα γράψουν για όσα ζήσαμε, αλλά κυρίως από το ένα στο άλλο, έτσι ώστε την επόμενη φορά, η ζήτηση για εισιτήρια να υπερβαίνει τη χωρητικότητα του χώρου.
Οι Dool απέδειξαν γιατί θεωρούνται μια από τις πιο σημαντικές ανερχόμενες μπάντες του dark progressive metal και η προσήλωση του στον στόχο θα του βοηθήσει να φτάσουν σε περισσότερα αυτιά, αφου αν μη τι άλλο το αξίζουν και οι πέντε.
Setlist:
Venus in Flames
Self Dissect
Hand of creation
The shape of fluidity
Wolf Moon
The Alpha
Currents
Evil in you
House of 1000 dreams
Hermagorgon
Love like blood (Killing Joke cover)
Oweynagat
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
10 
