Μετά το “Speaking Of Chaos And Relative Peace” η Χρύσα Τσαλταμπάση και η καλλιτεχνική περσόνα που έχει φτιάξει με το όνομα: “Spineless” κυκλοφόρησε το album: “Dysphonia” και στις 14 Νοεμβρίου θα στήσει μια γιορτή για τη κυκλοφορία του παρέα με την Emi Path. ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Οι συστάσεις για τη Χρύσα είναι περιττές. Μόνο και μόνο που χωρίς να γνωριζόμαστε την αναφέρω με το μικρό της, αλλά και με όσους μιλάω για εκείνη καταλαβαίνουν αμέσως που αναφέρομαι νομίζω λέει πολλά. Σε οτιδήποτε αφορά τον σκοτεινό ήχο στην Ελλάδα, είναι πάντα κάπου εκεί γύρω, είτε λόγω των εκτενέστατων γνώσεων που έχει στα φωνητικά είτε μέσω των συμμετοχών και συνεργασιών της με πολύ σεβαστά ονόματα του χώρου.
Όπως έχεις καταλάβει, μας αρέσει να γράφουμε για μουσική και να αποτυπώνουμε σε λέξεις τι μας βγάζει κάθε album. Ωστόσο, επειδή δεν θέλουμε να εκφράσουμε κάποια ματαιοδοξία ποτέ δεν το έχουμε παίζει ειδήμονες και για αυτόν τον λόγο δεν βάζουμε βαθμό στα album που κάνουμε review. Γράφουμε απλά πως μας φάνηκε ένα album. Όμως υπάρχουν κάποια album τα οποία συνειδητά δεν τα ακουμπάω και δεν γράφω κάτι για αυτά. Είναι album τα οποία βγάζουν πολύ έντονα προσωπικά ανομολόγητα και συναισθήματα του καλλιτέχνη. Αυτά που είναι μακριά από την εικόνα που μπορεί να έχει ο καθένας για το πρόσωπο και τον χαρακτήρα του καλλιτέχνη.
Ένα από αυτά τα album είναι το “Dysphonia” της Spineless. Από doom ελεγείες μέχρι ιδιαίτερες ηλεκτρονικές αναζητήσεις, η Χρύσα βγάζει μπροστά τις “ενοχές” που έχει κάθε σύγχρονος άνθρωπος και προσωπικά συντονίστηκα αρκετά. “I blame my self”, “On my own..started my own war”, είναι μόνο δύο παραδείγματα στίχων που χτύπησαν φλέβα και αποφάσισα ότι δεν μπορώ να γράψω τίποτα για αυτόν τον δίσκο.
Αυτό όμως που θα κάνω είναι να βρεθώ την Πέμπτη στο Temple για να δω live την εκτέλεση του δίσκου. Αν κρίνω από τις φορές που την έχω δει να κάνει guest σε άλλα σχήματα, η Χρύσα παθιάζεται και μπαίνει ολόκληρη σε κάθε δημιούργημα οπότε είμαι σίγουρος ότι με τα δικά της ποιήματα, θα μας προσφέρει ένα αξέχαστο live και ανυπομονώ να ακούσω το αγαπημένο μου: “Where Am I”, το οποίο θα το χαρακτήριζα και ως soundtrack ζωής. Τα λέμε στο Temple.
77 
