Είδος: Post rock / metal
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 2 Νοεμβρίου 2024
Είδα αρκετούς φίλους στα socials να το ποστάρουν συχνά και είπα να πατήσω ένα κλικ, έτσι μωέ, να δοκιμάσω που λένε. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα κατάλαβα ότι ο όποιος ντόρος, είναι δίκαιος και δεν πρόκειται απλά για “φιλικό” κοινωνικό shout out. Γιατί όντως το debut album των Hay Stealthy είναι μια εξαιρετική πρόταση που κατατίθεται στο μουσικόφιλο κοινό. Οι Αθηναίοι κινούνται σε ένα υβρίδιο που γίνεται όλο και πιο δημοφιλές όσο περνά ο καιρός μιας και πολλοί ελκύονται από αυτό το σχετικά νέο “φρούτο”: αυτό του μελωδικού post metal με “ξεσκισμένα” φωνητικά.
Έξι “ορθόδοξες” συνθέσεις με πολύ καλές ιδέες υψηλού δείκτη ευληψίας που ενσωματώνουν στοιχεία από διάφορες τάσεις. Είτε αυτές είναι προς το post rock είτε αυτές είναι προς το post metal. Οι βασικές φόρμουλες του ιδιώματος βρίσκονται ομοιογενώς φιλτραρισμένες μέσα από το πρίσμα των Hay Stealthy. Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω κάποια ονόματα για να δώσω μια ενδεικτική προσέγγιση αυτά θα ήταν οι Explosions In The Sky και οι If These Trees Could Talk. Το πνεύμα των πρώτων εμφανίζεται μέσω της ήσυχης, απαραμόρφωτης ακορντολογίας και των ακουστικών αρπισμών του Σταύρου Αποστόλου ενώ οι δεύτεροι όταν οι συνθέσεις “αγριεύουν”. Ειδικά σε αυτό το mode, η μπάντα ενσωματώνει μερικά απολαυστικά desert / stoner στοιχεία (όπως αυτά τα ωραία που συμβαίνουν στο θαυμάσιο “Star Dune Crail” με τις κιθαριστικές γραμμές του) που είναι και αυτά που την διαφοροποιούν σε σχέση με ανάλογες κυκλοφορίες και της δίνουν ένα είδος προσωπικής ταυτότητας. Το μεν ρυθμικό υπόβαθρο ανήκει στα αργά προς mid tempo και ακούγεται βαρύτατο και ογκώδες. Κάτι που βοηθάει και ο πολύ καλός ήχος από την ομάδα παραγωγής. Όχι καλογυαλισμένος, με αρκετή “βρωμιά”. Ο δε Θοδωρής Βλάχος growlάρει πολύ δυναμικά με πηγαδήσιο στυλ, θυμίζοντας λαρύγγια όπως αυτά των Mouth Of The Architect, Rosetta και συναφή. Πολύ καλός για το είδος που αναφερόμαστε.
Όλα τα κομμάτια είναι πάρα πολύ καλά και με ποικιλία στις συναισθηματικές στάθμες που παράγουν. Το “Gnorts Mr. Alien” ανήκει στον post rock χώρο και θα θυμίσει τους έτερους ήρωες της σκηνής Tuber, το “Scientific Super Small Metrics” είναι πολύ βαρύ και μάλλον τείνει προς το hardcore / punk (post πλαίσια πάντα βέβαια) και το “Purple People Eater” είναι λίγο διαφορετικό, θα μπορούσε να πεις κανείς ότι πρόκειται για μια σύγχρονη μεταφορά των 60s Pink Floyd, είναι αρκετά ψυχεδελικό σαν άκουσμα. Από εκεί και πέρα, πολύ καλά τα “Pelican” και το προαναφερθέν “Star Dune Crail” που τείνουν προς τους If These Trees Could Talk και το πανέμορφο “Magpie” με αυτήν την “late November απόγευμα ή χάραμα σε κάποιο λιμάνι της Βορειοδυτικής Ευρώπης” αίσθηση που πάντα με σαγηνεύει σε τέτοιου είδους ηχοτόπια.
Η debut ομώνυμη προσπάθεια των Hay Stealthy χαρακτηρίζεται ως γκολ από τα αποδυτήρια.
Συνθετικά πλούσιο σε λεπτομέρειες αλλά σε καμία περίπτωση φλύαρο υλικό, εκτελεστικά άρτιο και με ευχάριστη ροή. Ένα αντιπροσωπευτικό είδος post μουσικής που θα ενθουσιάσει τους φίλους του είδους (που δεν είναι και λίγοι). Φυσικά εγείρουν μεγάλες προσδοκίες για τη συνέχεια, εύχομαι ανάλογη πορεία στα χνάρια των Tuber, των Halocraft, των MadeByGrey και άλλων που κρατούν ποιοτικά ψηλά το επίπεδο των δουλειών τους. Σε αυτό το είδος μουσικής, το βασικό κριτήριο αξιολόγησης είναι η ιδιότητα της να γεννά εικόνες, να σκηνοθετεί ηχητικά τα προσωπικά films των απολογισμών μας και να τα προτζεκτάρει μέσα στο ίδιο μας το κεφάλι, στο ιδιωτικό μας “empty room”. Και οι Hay Stealthy πληρούν τις απαιτήσεις, συνεπώς πρόσημο απολύτως θετικό.
Facebook: https://www.facebook.com/HayStealthy
228 
