Αν βιώνεις υπαρξιακές ανησυχίες και σε ταλανίζουν αναπάντητα ερωτήματα για τη ζωή, αναζητώντας θεωρίες, ή και όχι, και έχεις κάνει μία ενδοσκοπική στροφή προς τα μέσα σου προς μία εσωτερική αναζήτησή, τότε την Παρασκευή που μας πέρασε το σημείο συνάντησης ήταν ένα, και ακούει στο όνομα Floyd.
Αν πάλι απλά ήθελες να ακούσεις μουσική ευαισθητοποιημένη κοινωνικά, φορτισμένη συναισθηματικά ώστε να εξωτερικεύσεις μαζί της προσωπικά σου εσώψυχα και να ακουστείς, τότε για ακόμη μία φορά η απάντηση είναι στο Floyd μαζί με την εκλεκτή πλειάδα μουσικών που απαρτίζουν τους GYBE για μία ατμοσφαιρική συνεδρία μουσικής ψυχοθεραπείας.
Βέβαια ανεξάρτητα από τον προσωπικό κίνητρο του καθενός από εμάς, και μόνο η παρουσία των Καναδών από μόνη της είναι λόγος για να τους παρακολουθήσεις ζωντανά για ακόμη μία φορά και να γίνεις μέρος τους.
Η ανακοίνωση της τελευταίας στιγμής του Mathieu Ball για το support σχήμα με εξέπληξε ευχάριστα και έδεσε απόλυτα με τους συμπατριώτες του. Τον έχω παρακολουθήσει ζωντανά με τους BIG|BRAVE και ήθελα πολύ να τον δω στις προσωπικές του εξερευνήσεις στα εδάφια της πειραματικής rock, μέσα από την καθαρή αφοσίωση στον αυτοσχεδιασμό με την κιθάρα και τους ήχους που γεννάει.
Η επιθυμία μου πραγματοποιήθηκε και περί της 21:00 ο Ball ανέβηκε στη σκηνή, παρουσιάζοντας το υλικό του κατά κύριο λόγο ως μία solo συνθήκη, εξαιρουμένου του ντουέτου στο τέλος της εμφάνισης.
Έπαιξε ιδιαίτερη Ball-ιτσα για περίπου μισή ώρα και πάνω σε ένα κολάζ ήχων και ηχητικών μοτίβων, συμπλήρωσε τις Drone Desert κιθαριστικές του Blues μελωδίες, με έντονο το Earth στοιχείο και με ένα σαδομαζοχιστικό τρόπο και καθόλα αυτοσχεδιαστικό, ξεχείλωνε τις χορδές της κιθάρας του και διεύρυνε τον ήχο αυτής βγάζοντας ένταση, παραμόρφωση και ακατέργαστο συναίσθημα προς πάσα κατεύθυνση, δείχνοντας ένα μένος στους ταλαιπωρημένους ενισχυτές.
Σε τέτοιου είδους μουσικές δεν προτιμάς την ποσότητα παρά την ποιότητα και αναζητάς το λίγο και καλό, διότι είναι τόσο έντονο αυτό που δέχεσαι που χρειάζεται χρόνο να το αφομοιώσεις χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι εξαρχής, και ο περισσότερος κόσμος έδειξε να είναι συνειδητοποιημένος και δεκτικός με αυτό που παρακολουθούσε επί σκηνής. Δυστυχώς για μία μεγάλη μερίδα όμως, για την οποία δικαιώνομε για μία παλιότερη παραδοχή μου για τη συνθήκη των support , ότι δεν πρέπει να έχει γιατί δεν τα αξίζουμε, ήταν κάτι σαν χάσιμο χρόνου και παράθυρο για κουβέντα.
Για καλή μας τύχη η αντιμετώπιση στο main act στη συνέχεια άλλαξε ως δια μαγείας για το σύνολο του κόσμου και συνηγόρησε για κάτι μοναδικό, σε ένα σχεδόν κατάμεστο για πολλοστή φορά Floyd.
Στο μεσοδιάστημα της εμφάνισης των GYBE, μας κράτησαν συντροφιά από τα ηχεία μουσικές του Iggy Pop (“The Endless Sea”), Joe Byrd & The Field Hippies (“You Can’t Ether Come Down”) και Grateful Dead (“Brown-Eyed Woman”) από όσο ξεχώρισα και γέμισαν ευχάριστα το κενό, την ίδια στιγμή που οι απαραίτητες σκηνικές ρυθμίσεις λάμβαναν χώρα με το απαραίτητο τελευταίο έλεγχο του ήχου.
Πλέον ο κόσμος είχε συρρεύσει κατά πολύ και κάθε σπιθαμή είχε γεμίσει από έμψυχο δυναμικό έως ότου γεμίσουν τα κενά οι Καναδοί με τις πληθωρικές μελωδίες τους.
Την ακριβή ώρα τα φώτα έσβησαν και το εισαγωγικό χάρισε ηχητικές δονήσεις στο κοινό, ενώ τα πρώτα έγχορδα κοντραμπάσου και βιολιού καλωσόρισαν ένα-ένα μέλος στην σκηνή, με τον Menuck να κερδίσει τη μερίδα του λέοντος των βλεμμάτων.
Η οκταμελής κολεκτίβα στη δεδομένη έκφανση των GYBE, ξεκίνησε το ταξίδι της και μας πρόσφερε μουσικές που γεννούν ατμόσφαιρες και αντιστρόφως, ατμόσφαιρες που γεννούν μουσικές, μέσα από ένα γενικότερο μουντό και σκοτεινό πλαίσιο δίνοντας με παράδοξο τρόπο ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, όπως έδειχνε και το video wall.
Εδώ δεν έχουμε πολύχρωμες καταστάσεις, και τα μόνα χρώματα που ξεχωρίσουν είναι το άσπρο με το μαύρο και υπό προϋποθέσεις σε συνθήκη ανακωχής το γκρίζο. Στα σημεία που έσπαγε η χρωματική μονοτονία ήταν από τα ρεαλιστικά χρώματα στα μουσικά όργανα (ιδίως το κόκκινο στα τύμπανα) και κάποιες εκλάμψεις από εικόνες στα video που κοσμούσαν και την ίδια στιγμή σε καταρράκωναν στο background.
Ο κόσμος κοιτούσε αποσβολωμένος όσα διαδραματιζόταν επί σκηνής, και ήταν από τις ελάχιστες φορές που η χρήση κινητών ήταν απειροελάχιστη, με τη ζωντανή συνθήκη και την μουσική να νικά κατά κράτος τη ψηφιακή δυστοπική μανία και την άχρηστη έπαρση της στιγμής.
Το συγκρότημα ήταν συγκροτημένο σε ένα άναρχο πλαίσιο, δείγμα και του κατά κάποιον τρόπο DIY τρόπου που δρουν τα μέλη και αυτόνομα ο καθένας άλλαζε θέσεις και όργανα κατά δική του βούληση και συνεπικουρούσε στο χτίσιμο των κομματιών.
Ο καθένας έβαζε το δικό του λιθαράκι με αρτιστικη τελειότητα και καλοδεχούμενη επιτήδευση και στο τέλος παρουσίαζαν ένα (σινικό)ακουστικό θεόρατο τείχος που παρακολουθούσαμε η προσπαθούσαμε έστω με θαυμασμό.
Η πολυπληθής παρέα δρούσε σαν μία οντότητα και παρουσίαζε το έργο της σαν συνεχόμενες κινήσεις όπου η μία διαδέχονταν την άλλη με μία ρευστότητα που της οποία γίναμε μέρος.
Το minimal και υπομονετικό κρεσέντο των συνθέσεων του συγκροτήματος είχε ως αποτέλεσμα ένα διαλογιστικό και υπνωτικό άκουσμα που μετατρεπόταν σε αφηγηματικό με το συνδυασμό ήχου και εικόνας.
Στο άκουσμα το συνθημάτων για τη μαχόμενη Παλαιστίνη, το αντιπολεμικό συναίσθημα και το αίσθημα του δικαίου αφυπνίστηκε στον Menuck και στους υπόλοιπους και οι σηκωμένες γροθιές (βγάζοντας τον έξω από το ρόλο της δεδομένης στιγμής) πυροδότησε τις αντιδράσεις του κόσμου, κάνοντας τες πιο ένθερμες και η ίδια η μπάντα και κατ’επέκταση και οι συνθέσεις, όπως το “Piss Crowns Are Trembled”, πήραν επιπλέον νόημα και βάρος συναισθηματικό που μας συνέθλιψε ολοκληρωτικά, αλλά που μας χάρισε μοναδικές στιγμές ευφορίας, ικανοποίησης, και ευτυχίας για κάτι καλύτερο στο μέλλον του μάταιου τούτου κόσμου.
Οι λέξεις πραγματικά δεν αρκούν για να περιγράψουν τη βραδιά και αυτό που αποπνέει μία ζωντανή εμφάνιση της μπάντας, η μουσική της οποίας αποκτά μία έντονη Drone κατεύθυνση και σφύζει από ζωντάνια.
Στα 100 λεπτά της εμφάνισής τους ήταν καταιγιστικοί από πλευράς μουσικής και τραγουδοποιίας, πακτωλοί από συναισθηματικής άποψης και στο σύνολο τους απλά με μία λέξη και χωρίς υπερβολές ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΙ…!!!
Πριν πέσει η αυλαία υπό τους πειραματικούς noisy ήχους και συνεχίσουμε την κανονικότητα μας, προς τιμήν τους:
Υπέρμετρο Χειροκρότημα
Βαθειά Υπόκλιση και μεταβολή…!!!
Good Luck…and Godspeed…You Black Emperors…!!!
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
317 
