Προσδοκία: η ελπίδα για κάτι καλό.
Η γνωριμία μου με τους Νεοζηλανδούς Ulcerate έγινε σε συνθήκες καραντίνας και το έκτο τους album “Stare Into Death and Be Still” με είχε ρουφήξει στη βαθιά του άβυσσο.
Από τότε ήδη, ονειρευόμουν να τους δω ζωντανά. Το έβδομο και πιο προσφατο τους “Cutting the Throat of God” μου δίδαξε πως η προσδοκία είναι κάτι περιοριστικό, αφού υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν τόσο πολύ να σε εκπλήσσουν που δεν ξέρεις πόσο ποιοτικό είναι αυτό που θα φτάσει στα χέρια σου, σε σχέση με ό, τι περίμενες. Το μυαλό σου όμως, παρότι ήδη το γνωρίζει αυτό, βάζει σύνορά. Και έτσι, γνωρίζοντας το, έθεσε ταβάνι στην απόδοση των Ulcerate. Το τι συνέβη στο ταβάνι, θα μάθετε σε λίγο.
Πρώτοι στη σκηνή ήταν οι Prometheus, ένα black/death τρίο από τη Θεσσαλονίκη που μάλιστα ανήκει στο roster της σημαντικής για το underground, I,Voidhanger Records. Αγνοούσα για καιρό την ύπαρξη τους και αυτό αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως η παραγωγή συγκροτημάτων στη χώρα μας είναι δυσανάλογα υψηλή και του πληθυσμού και της κουλτούρας που επικρατεί.
Με ένα στιλ όντως, εφάμιλλο με την πρώιμη μορφή των headliners, οι Θεσσαλονικείς αν και φανερά αγχωμένοι, κατάφεραν τουλάχιστον σε μένα, να μεταδώσουν τη δύναμη που κρύβουν, αν και σε σχέση με όσα άκουσα στη δισκογραφία τους, αυτό που τελικά παρέδωσαν ήταν παρά μόνο ένα ψήγμα.
Μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον παρόλο που είμαι σίγουρος πως δεν είναι πολύ ευχαριστημένοι, αυστηρά κρίνοντας εαυτούς, όμως το σετ τους κύλησε πολύ γρήγορα και χωρίς να με κάνει να σκεφτώ κάτι άλλο. Το ισχυρό χειροκρότημα του ήδη σχετικά γεμάτου Κυττάρου ήταν η απόδειξη πως η δουλειά που είχαν να “ζεστάνουν” τον χώρο μάλλον, εξετελέσθη με επιτυχία.
Μιας που το drum set tων Prometheus ήταν έξτρα στημένο, μπροστά από εκείνο του Jaime Saint Merat, τρέξαμε για ένα τσιγαράκι έξω και επιστρέψαμε όταν όλα ήταν έτοιμα και μια ύπουλη μουσική προμήνυε την είσοδο του σκότους.
To ξεκίνημα με το μυθικό πλέον “To Flow Through Ashen Hearts” από το φετινό τους αριστούργημα “Cutting the Throat of God” δημιούργησε αναταραχή και τα περισσότερα κεφάλια άρχισαν ρυθμικά να λικνίζονται.
Εξαρχής, ο ήχος ήταν κρυστάλλινος και τέτοια καθαρότητα, δεν μπορώ να θυμηθώ να έχει περάσει ξανά από το Κύτταρο. Κάποιες στιγμές έκλεινα τα μάτια μου και ήταν πραγματικά σαν να ακούω το ηχογραφημένο σε κάποιο πολύ καλό στερεοφωνικό.
Πώς μπορούν αναρωτήθηκα αμέσως, 3 άνθρωποι να βγάζουν τέτοιον όγκο, ρε γαμώτο μου; H εφεδιέρα του “επιστήμονα” Michael Hoggard είχε υποταχθεί στη βούληση του κυρίου της και έβγαζε μπροστά μας εκείνον τον ήχο που τόσο τείνει να γίνει σήμα κατατεθέν.
Στην άλλη μεριά, ο έτερος έγχορδος και παράλληλα λαρυγγιστής, Paul Kelland, δίδασκε τι πραγματικά σημαίνει πόνος ψυχής, ενώ παράλληλα γεφύρωνε το χάσμα μεταξύ του προαναφερθέντος και του “χαοτικού” Jaime, με τρόπο απλό και πειστικό.
“Ρε φίλε, έχει τέσσερα splash!” είπα με θαυμασμό στον διπλανό μου, συνάδελφο του drummer, και λίγο αργότερα χωρίς καν να φαίνεται ιδρωμένος μας έδειξε με μαεστρία γιατί τα χρειάζεται.
Με τον μετρονόμο στα ακουστικά (υποθέτω), ο κύριος Saint Merat έμοιαζε παραγωγή κάποιου artificial intelligence και όντας δικαίως θα πω εγώ, αρκετά μπροστά στη μίξη ήχου, καθήλωνε όλη την αίθουσα σε κάθε του γύρισμα.
Κάθε χτύπημα στα china, κάθε πενιά στο μπάσο, κάθε συγχορδία στην κιθάρα, έφτανε χωρίς απώλειες στα αυτιά μας και γύρω έβλεπες μόνο γουρλωμένα μάτια και ανοιχτά στόματα. που στο τέλος της βραδιάς έλεγαν “τι ζήσαμε;”
Μια ĺive βουτιά στην τάφρο των Μαριανών ή στον πυρήνα κάποιου ισλανδικού ηφαιστείου. Ένα μοναδικό μουσικό γεγονός που θα έκανε τον Νίκο Ευαγγελάτο να θέλει να κάνει βόλτες ανάμεσα μας σε ένα από τα άθλια γραφικά του.
Μην ρωτήσετε ποια τραγούδια παίχτηκαν, γιατί μετά το ξεκίνημα, μου φάνηκαν όλα σαν ένα ενιαίο έργο που απαιτούσε την απόλυτη αφοσίωση μου στην ολότητα του. Σπάνια ζω συναυλίες που χωρίς να υπάρχει έντονη σκηνική παρουσία, νιώθω τόσο ενεργειακά γεμάτος που είναι σαν να έχω απότομα φορτιστεί με εκατοντάδες κιλοβατ. Η εμφάνιση των Νεοζηλανδών Ulcerate ήταν μια από αυτές. Ίσως η καλύτερη. Όσο ο εγκέφαλος συνεχίζει να λειτουργεί, αυτή η βραδιά θα μνημονεύεται συχνά.
Τέτοια live δημιουργούν σκηνές. Σπρώχνουν ανθρώπους προς τη δική τους μουσική προσπάθεια. Σε λίγα χρόνια, θα ακούσουμε δίσκους που οι μουσικοί τους θα αφηγούνται πως επηρεάστηκαν από εκείνο το performance.
Αν το “Ταξίδι στο Κέντρο της Γης” του Ιουλίου Βερν είχε soundtrack, θα το είχαν γράψει οι Ulcerate. Όσοι το έχετε διαβάσει, θα καταλάβετε.
Α, θυμάστε εκείνο το ταβάνι. Έπεσε στο κεφάλι μου. Όσοι με γνωρίζουν στενά, ξέρουν πως γνωρίζω καλά τι σημαίνει αυτό.
Σταματάω εδώ γιατί σε λίγο θα με πούνε Κοέλιο.
Ulcerate setlist:
To Flow Through Ashen Hearts
Drawn Into the Next Void
Further Opening the Wounds
The Dawn Is Hollow
Dissolved Orders
Cutting the Throat of God
To See Death Just Once
Stare Into Death and Be Still
Encore:
Everything Is Fire
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
286 
