ΣΤΡΑΦΙ

Ενόψει του Από Κάτω φεστ στο Gagarin205 την 19η Οκτωβρίου (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ), ο Δημήτρης Μαρσέλος πήγε γυρεύοντας και παίρνει ένα μάθημα από τους Στράφι, μια punk rock μπάντα από την Λάρισα. Βασίλης, Χρήστος και Θάνος βάζουν τον ανυποψίαστο γραφιά στη θέση του και τον βάζουν να σκεφτεί λίγο παραπάνω την επόμενη φορά για να μη βυθιστεί σε μια κινούμενη άμμο που μόνος του έφτιαξε.

–Καλησπέρα, παιδιά! Τελικά, έχει πάει ο κόπος μας στράφι; Καλυτέρευσε η κοινωνία με το punk;
Βασίλης: Η κοινωνία πάει απ’ το κακό στο χειρότερο, δεν νομίζω ότι το punk από μόνο του μπορεί να καλυτερεύσει την κοινωνία, αλλά σίγουρα δεν την κάνει χειρότερη. Η μουσική είναι αυτό που αγαπάμε να κάνουμε πιο πολύ και αυτός ο κόπος από μόνος του είναι κέρδος.

Χρήστος: Σίγουρα για όσους ακούμε ή παίζουμε αυτή τη μουσική, κάνει τον κόσμο πιο υποφερτό. Καμιά μουσική από μόνη της δεν μπορεί να φέρει κοινωνική αλλαγή. Αυτό που μπορεί να κάνει όμως η μουσική και εν προκειμένω το punk είναι να καταγράψει, να εκφράσει, να προπαγανδίσει και να συμβάλει έτσι στη διάδοση ριζοσπαστικών ιδεών. Οι κοινωνικές διεργασίες που αλλάζουν την κοινωνία γίνονται στις συνελεύσεις, στα σωματεία και πρώτα και κύρια στο δρόμο. 

Θάνος: Καλησπέρα. Ο σκοπός του punk, όπως και άλλων “κινημάτων” ή “ιδεών”, δεν είναι να καλυτερεύσει την κοινωνία αλλά να είναι μια εναλλακτική διέξοδος απ’ αυτήν. Με τον ίδιο τρόπο διαφεύγουμε κι εμείς μ’ αυτό που κάνουμε, με τα lives, με τις γνωριμίες και τα μέρη που ταξιδεύουμε εξαιτίας της μουσικής. Δεν είμαστε εδώ για να αλλάξουμε την κοινωνία. Είμαστε εδώ για να δείξουμε τι σημαίνει κοινωνία και να μεγαλώσουμε λίγο ακόμη την αγκαλιά αυτής της εναλλακτικής διαφυγής που αγκάλιασε κι εμάς.

–Όσες φορές έχει ζητηθεί η βοήθεια σας, δεν την αρνείστε και όλες οι συλλογές φιλανθρωπικού χαρακτήρα που έχω προσθέσει στο Bandcamp, έχει τη συμμετοχή σας. Είναι κομμάτι της φιλοσοφίας σας η αλληλεγγύη;
Χρήστος: Μιας και η φιλανθρωπία έχει ξεκάθαρη ταξική χροιά και γίνεται από την ανώτερη τάξη προς την κατώτερη, δε θα χαρακτήριζα φιλανθρωπικές αυτές τις συλλογές που αναφέρεις, αλλά αλληλεγγύης. Γίνονται από τα κάτω για τα κάτω με οριζόντιες διαδικασίες. Η αλληλεγγύη είναι το σημαντικότερο όπλο που έχουν οι άνθρωποι στα χέρια τους και αυτό είναι κοινή παραδοχή όλων στη μπάντα.

–Από τις καταλήψεις στο Gagarin, εκεί που μπορείς να ακουστείς σε ευρύτερο κοινό. Είμαστε αναγκασμένοι ούτως ή άλλως να εξελιχθούν τώρα που κλείνουν ένα-ένα τα στέκια ή είναι συνειδητοποιημένη επιλογή να πάμε στα “μαγαζιά”;
Βασίλης: Αρκετά απογοητευτική ερώτηση. Δείχνει ότι δεν ασχολήθηκες και πολύ με την πορεία της μπάντας. Δεν αναγκαστήκαμε ποτέ να κάνουμε τίποτα. Παίζουμε σε συναυλιακούς χώρους από τον πρώτο χρόνο που αρχίσαμε τα λάιβ (2017) και σε πολιτικούς χώρους που δεν έχουν πρόβλημα με αυτό. Έχουμε παίξει ακόμα και σε φιλικό γάμο. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι προδίδουμε τα ιδανικά μας παίζοντας σε διάφορους χώρους, πόσο μάλλον σε χώρους που είναι φτιαγμένοι για να γίνονται συναυλίες. Στους χώρους αυτούς πάμε και εμείς οι ίδιοι σαν ακροατές να δούμε μια συναυλία. Παίζουμε σε πολιτικούς χώρους γιατί το επιλέξαμε απ’ την πρώτη στιγμή και θα συνεχίζουμε πάντα να στηρίζουμε ατομικά, αλλά και σαν μπάντα. Τα στέκια και οι καταλήψεις μπορεί να κλείνουν ένα-ένα, αλλά εμείς θα ‘μαστε εκεί να βοηθάμε να ξανανοίγουν.

Χρήστος: Το αν μία μπάντα είναι αντιεμπορευματική ή όχι είναι κάτι που αποφασίζεται από τη μπάντα εξ αρχής. Από εκεί και πέρα αν δε συνάδει η πορεία της με την αρχική της στάση είναι κάτι που κρίνεται από το ίδιο το κοινό. Στο παρελθόν έχω υπάρξει μέλος μπάντας που είχαμε αυστηρά πολιτικά κριτήρια ως προς το αντιεμπορευματικό κομμάτι και πορευτήκαμε έτσι μέχρι τέλους μιας και ήταν δομικό στοιχείο της μπάντας η στρατευμένη μουσική. Κάθε μπάντα όμως θέτει τα δικά της όρια και χαρακτηριστικά. Όταν πριν 2μιση χρόνια μου πρότειναν τα παιδιά να μπω στη μπάντα ήξερα ότι παίζουν εξαρχής και σε καταλήψεις και σε μαγαζιά, ήταν προϋπάρχουσα συνθήκη στην οποία συμφώνησα. Μπορεί για μένα να ήταν πρωτόγνωρο το να παίζω σε μαγαζιά αλλά σίγουρα δεν ήταν αποτρεπτικό. 

–Πιστεύετε πως ανεξάρτητοι χώροι ελεύθερης έκφρασης θα έπρεπε να θεσμοθετηθούν ή αυτό θα οδηγήσει στη ιδρυματοποίηση κάθε τι αντίθετου στο κατεστημένο;
Χρήστος: Όχι! Χορτάσαμε από τον πολιτικό ακτιβισμό του ιδρύματος Νιάρχος, φτάνει! (γέλια) 
Πέρα από την πλάκα, οι ανεξάρτητοι χώροι ελεύθερης έκφρασης κάθε φορά που δέχονται το χέρι του κράτους σταματούν να είναι και ελεύθεροι και ανεξάρτητοι. Είτε αυτό το χέρι είναι του υπουργείο πολιτισμού είτε απλά το χέρι κάποιου μπάτσου. 

–Το 2020 κυκλοφορήσατε το “Παραδομένοι στη γιορτή”, εν μέσω κοβιντοκλεισούρας. Πότε θα έχουμε στα αυτιά μας το επόμενο σας βήμα; Σας πήγε πίσω το “χτικιό” και θέλατε πρώτα να ευχαριστηθείτε αυτά τα κομμάτια συναυλίακα, πριν συνεχίσετε;
Θάνος: Το επόμενο βήμα έχει ήδη σχεδόν ολοκληρωθεί. Είναι ένα EP με τρία τραγούδια που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Ήδη όμως γράφεται και το τρίτο LP και θα είναι αρκετά διαφορετικό απ’ ότι έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Στην καθυστέρηση αυτή, παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο, όπως η αλλαγή δύο μελών μας και οι δουλειές μας που αναγκαστικά πρέπει να έχουμε, μιας και στη χώρα μας είναι δύσκολο να βιοποριστείς σαν μουσικός, ώστε να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο και χρήματα εκεί. Ειδικά στο “είδος” μουσικής που μας εκφράζει και δημιουργούμε.

–Είναι ως τώρα μια γεμάτη χρόνια. Σκόπια, Βελιγράδι, Τιμισοάρα, Βιέννη, island tour. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι σας; Ποιο live από αυτά δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Βασίλης: Όντως, ήταν γεμάτη χρονιά. Το island tour δε θα το ξεχάσω ποτέ. Στη Βιέννη πας όποτε θες. Ένα τουρ στα νησιά είναι πολύ πιο δύσκολο για μια μπάντα σαν εμάς.

Χρήστος: Σίγουρα θα μου μείνει το λάιβ που παίξαμε στο Βελιγράδι μέσα σε ένα πυρηνικό καταφύγιο. 

–Πως ξεκίνησε η σχέση σου με το punk rock και ποιο άκουσμα σας έκανε να θελήσετε να τραγουδήσετε στα ελληνικά; Ποιες είναι οι μεγαλύτερες σας επιρροές;
Βασίλης: Nirvana, Τρύπες, Offspring, Μωρά στη φωτιά απ το δημοτικό – γυμνάσιο όπως σχεδόν όλοι μας τότε.
Μεγάλωσα όμως σ ‘ένα χωριό και γι αυτό άργησαν να φτάσουν στ ‘αυτιά μου μπάντες όπως Social Distortion ,Bad Religion, Clash κλπ. Εκεί άρχισαν όλα.
Από Ελλάδα ενδεικτικά, Bad movies, Χατ Τρικ , Bootstroke, Χάσμα – και η λίστα είναι ατελείωτη – νομίζω, ότι μου έδειξαν ότι μπορώ κ εγώ να το κάνω. Να πάρω μια κιθάρα δηλαδή και να βγάλω τα νεύρα μου, τραγουδώντας στα ελληνικά.

Χρήστος: Τα πρώτα μου ακούσματα ελληνικής punk ήταν ένα αντιγραμμένο CD με Γενιά του Χάους, Αδιέξοδο, Γκρόβερ, Διάβρωση, Stress, Panx Romana, Ωχρά Σπειροχαίτη και μερικούς ακόμα.
Πρώτο ξενόγλωσσο punk που άκουσα ήταν μία κασέτα με το Americana των Offspring. 

Θάνος: Το ‘96 άκουσα για πρώτη φορα το “Smash” και κάτι “άνοιξε” μέσα μου. Τότε δεν υπήρχε το ιντερνέτ με τον τρόπο που υπάρχει σήμερα. Είχες μερικούς δίσκους και τους ανέλυες. Δεν υπήρχε παραπληροφόρηση. Η μουσική είχε τον χρόνο να σε επηρεάσει. Το Smash το αγόρασα και δεύτερη φορά όπως και το Ixnay on the Hombre γιατί έιχαν χαλάσει τα cds απο τις τόσες φορές που τα άκουσα. Όσο για τις επιρροές μου (συνθετικά μιλώντας πάντα) είναι λίγες οι μπάντες που μου κάνανε αυτο το “κλίκ” ώστε να μου δώσουν έμπνευση. Offspring, AFI, Prodigy, Children of Bodom, Bloc Party και Cog μεταξύ άλλων.

–”Τώρα η βλακεία διαπρέπει κι η ανθρωπιά είναι θαμμένη βαθιά…
Μόνο το μίσος κυματίζει και τα κύματα πνίγουν παιδιά”. Λίγοι στίχοι μπορουν απλά να περιγράψουν την κοινωνία μας. Από που αντλείτε έμπνευση για τα τραγούδια σας; Ευχηθηκατε ποτέ να στερέψει η έμπνευση;
Βασίλης: Γράφουμε τραγούδια για τις εσωτερικές μας μάχες, αλλά και για την μάχη που δίνει ο καθένας μας με την καθημερινότητα. Ο κόσμος πάει απ το κακό στο χειρότερο και αν κοιτάξεις γύρω σου, στ’ αλήθεια, δεν ξέρεις τι να πρωτογράψεις.

–Θα ήθελα να διαλέξεις δυο ελληνόφωνα και δυο αγγλόφωνα punk albums που θα έπρεπε να περιλάβω στην ανατροφή των παιδιών μου. Χρειάζομαι βοήθεια.
Βασίλης:
Offspring – Smash
The Clash – S/T
Χάσμα – Τα χρώματα του μίσους
Πίσσα και πούπουλα – S/T

Χρήστος:
Ωχρά Σπειροχαίτη – Πρώτος Δίσκος
Αδιέξοδο – 38 χιλιοστά
The Clash – London Calling
Bad Religion – Stranger than Fiction

–Με ποιο τραγούδι θα σου άρεσε πολύ να σε ξυπνούν το πρωί και ποιο θα ήθελες να είναι το τελευταίο που θες να ακούς πριν κοιμηθείς;
Βασίλης : Νομίζω δεν υπάρχει τέτοια συνθήκη. Κάθε μέρα είναι διαφορετική και κάθε στιγμή της σηκώνει άλλη μουσική. Εννοείται ότι μιλάμε γενικά για μουσική , όχι μόνο για πανκ. Αλίμονο σ αυτόν που ακούει ένα είδος μουσικής.

Χρήστος: Λοιπόν, για δυναμικό ξύπνημα ξεκινάμε τη μέρα με  Sodom – Napalm in the morning (γέλια) και για ήρεμο υπνο κλείνουμε με Bill Evans – Sunday at the Village Vanguard

–Έρχεται σαματάς στις 19 Οκτώβρη στο Gagarin, με Κροταλία, Junkheart και Πεθαίνουν στο τέλος. Γράψε ένα δίστιχο στο πόδι, να τους καλέσουμε όλους τραγουδώντας.
Βασίλης:
Έρχονται μέρες νεκρές, χορεύουμε απόψε για αυτές.
Χορεύουμε απόψε για αυτές, τον τελευταίο χορό.