ULCERATE

Οι Ulcerate ήταν ανέκαθεν μια μπάντα που έχαιρε καθολικής εκτίμησης από τους λάτρεις του ακραίου ήχου και όχι μόνο.

Με το “Stare Into Death and Be Still” πίστευα ότι έφτασαν στο ζενίθ της δημιουργικότητας τους, αλλά το “Cutting the Throat of God” ήρθε να με διαψεύσει πετώντας μου στα μούτρα ένα εκνευριστικά τέλειο album, ακραία τεχνικό και παράλληλα χωρίς διάθεση επίδειξης ή ματαιοδοξίας.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Για να βγάζει τόσα χρόνια μια μπάντα τέτοιου είδους μουσική, πρέπει τα μέλη της να έχουν βαθιά κοινωνικοπολιτικά αισθητήρια, όραμα αλλά και ξεκάθαρη οπτική για το πως θέλουν να στήσουν κάθε τους δημιούργημα. Ο Jamie Saint Merat ξεδίπλωσε όλη τη ψυχή του συγκροτήματος στην κουβέντα που είχαμε μαζί του και μας υποσχέθηκε ότι τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου θα ζήσουμε μια υπερβατική εμπειρία στο Κύτταρο, αφού πρώτα περάσουν από το Mammothfest.

–Γεια σας και πάλι! Ήταν το 2021 όταν επικοινωνήσαμε για τελευταία φορά και ήμασταν σε καραντίνα τότε. Το “Stare into Death and Be Still” σκοτείνιασε σημαντικά την ψυχή μου και μου έκανε εντύπωση που κατάφερες να με σύρεις ακόμα πιο βαθιά στην άβυσσο με το “Cutting the Throat of God”. Μήπως η απόδραση από τη φυλακή του «Covid» ήταν το καύσιμο που έκανε τη φωτιά μεγαλύτερη;
Σίγουρα ο Covid μας απέδειξε τι εκτιμούσαμε στη ζωή, αφού μας το είχαν στερήσει για σχεδόν δύο χρόνια. Έτσι, η πείνα για να γράψουμε και να ερμηνεύσουμε αυτή τη μουσική έγινε ακόμα πιο έντονη. Όσον αφορά την ατμόσφαιρα που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, το “Stare Into Death…” σίγουρα μας άνοιξε περισσότερες πόρτες δημιουργικά.

–Υποθέτω ότι ο βρίσκεσαι πάλι πίσω από το artwork, αφού κατά κάποιο τρόπο νιώθω ότι μπορούμε πλέον να διακρίνουμε καθαρά το πρόσωπο της σιλουέτας από το προηγούμενο άλμπουμ. Η δυαδικότητα της ανθρώπινης φύσης δημιουργεί μια εσωτερική μάχη μεταξύ των αντιθέτων, η οποία απεικονίζεται στο διπλό πρόσωπο σε πρώτο πλάνο;
Ναι, ανέλαβα όλα τα visuals, κάτι που ισχύει για όλες τις δουλειές μας μέχρι σήμερα. Οποιαδήποτε οπτική αναφορά στο “Stare…” είναι καθαρά συμπτωματική, αν και ίσως δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένου ότι προέρχεται από το ίδιο μυαλό.
Από θεματική άποψη – όχι ακριβώς. Το άλμπουμ εξερευνά μια συνολική διάθεση ή συναίσθημα της αποκοπής της ηθικής. Η εξαιρετικά λεπτή γραμμή που διασχίζει κανείς στη διαφθορά ή την ακρότητα, και μόλις τη διασχίσει η αδυναμία επιστροφής.
Από νωρίς κατά τη διάρκεια των συνθέσεων, παρατηρήσαμε ότι αναπτύσσαμε μια πολύ συγκεκριμένη ατμόσφαιρα – έναν συνδυασμό ανησυχίας, θλίψης και τρόμου που επαναλαμβανόταν σε μεγάλο μέρος του υλικού. Όταν ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να γράφουμε στίχους και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς να οπτικοποιήσουμε αυτή την ατμόσφαιρα, ο Paul και εγώ καταλήξαμε σε ένα παρόμοιο σημείο και από τις δύο οπτικές γωνίες – ένα είδος καθαρτηρίου στο οποίο φτάνει κανείς αφού διαρρήξει σημαντικά τον εσωτερικό του ηθικό κώδικα. Η αίσθηση του όταν ένα όριο παραβιάζεται (είτε εκούσια είτε ακούσια) και το συναίσθημα του τρόμου, των τύψεων ή του απόλυτου τρόμου που νιώθεις ότι δεν μπορείς να ξαναβρείς το δρόμο σου προς την προηγούμενη κατάσταση. Αυτό μπορεί να εκδηλωθεί με τον πιο ρηχό τρόπο (ένα σύνθετο ψέμα που λέγεται σε έναν φίλο), μέχρι την πιο άσχημη εξωτερική κοινωνιοπαθητική βία. Μια “αυτοαναπαραγόμενη κόλαση” ήταν η σύνοψή μου, και αυτό τελικά βρήκε το δρόμο του στο “Cutting the Throat of God”. Έτσι, από εδώ και πέρα, άρχισαν να συγκεντρώνονται οπτικά στοιχεία που εξερευνούν αυτή την αίσθηση του να είσαι εντελώς παγιδευμένος σε μια άβυσσο που διαρκώς μεγαλώνει και είναι άπειρη. Η μεταφορά του να είσαι παγιδευμένος σε μια αυτοαναπαραγόμενη κόλαση χωρίς επιστροφή είναι για εμάς, το κόψιμο του λαιμού του Θεού. Έτσι, οι εικόνες άρχισαν να εξερευνούν αυτή την ποιότητα του fractal, την κόλαση του απείρου.

–Οι σταυροί είναι κατά κάποιο τρόπο μια κριτική της θρησκείας από την οποία μπορούμε να ξεφύγουμε και να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι μόνο κόβοντας το λαιμό του Θεού. Αυτό είναι που καταλαβαίνω! Ποια ήταν όμως η πρόθεση;
Όχι, δυστυχώς δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν υπάρχουν καθόλου θεϊστικές αναφορές στη μεταφορά μας, και σίγουρα δεν υπάρχουν αβρααμικές αναφορές. Το μοτίβο του σταυρού είναι μια απεικόνιση fractal, γνωστή ως τετραγωνικός σταυρός (από κάθε κλαδί του σταυρού αναπτύσσεται ένα άλλο, και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής) εκτεταμένα στη διάταξη – πιο προφανώς με το spot gloss στο μπροστινό και το πίσω εξώφυλλο, αλλά εμφανίζεται επίσης ως μάσκα σχεδόν σε κάθε πάνελ. Ήθελα ένα απλό, εντυπωσιακό οπτικό μοτίβο που θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει αυτή την κλασματικότητα χωρίς να φτάσει σε σχεδόν επιστημονικής φαντασίας έδαφος.

–Οι στίχοι στο “The Dawn Is Hollow” είναι ιδιαίτερα υποβλητικοί. Τι ενέπνευσε τις εικόνες και τα θέματα αυτού του τραγουδιού;
Τα πάντα θεματικά απορρέουν από την επίκληση της μουσικής που γράφουμε. Απλά και ξεκάθαρα. Είναι ένας τρόπος οπτικοποίησης και πλαισίωσης του πώς μας φαίνεται η μουσική, και προσέγγισης αυτού του άυλου συναισθήματος που θέλουμε να μεταφέρουμε. Ο Paul θα αρχίσει να φέρνει στιχουργικές ιδέες με τις πρώτες ενορχηστρώσεις και αμέσως καταλαβαίνουμε αν τα πράγματα τα νιώθουμε σωστά ή όχι. Είναι εντελώς έμφυτο. Νομίζω ότι όλοι μας αντιμετωπίζουμε τους στίχους ως ένα εργαλείο πιο κοντά στην ποίηση παρά σε οποιοδήποτε είδος ντοκιμαντέρ.

–Η μουσική σας συχνά εξερευνά βαθιά και υπαρξιακά θέματα. Τι εμπνέει αυτά τα θέματα και πώς τα μεταφράζετε στη μουσική σας;
Η προηγούμενη ερώτηση απαντά πραγματικά σε αυτό. Οι στίχοι γεννιούνται από τη μουσική, μέσα από το φακό της καθημερινής μας ύπαρξης. Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, οι βαθύτατοι φόβοι μας, η εγγύτητα της ζωής με τον ίδιο τον θάνατο, και στην περίπτωση αυτού του άλμπουμ, οι ασάφειες της ηθικής ως πρωταρχικής κατασκευής. Δεν μας λείπει ακριβώς η έμπνευση εδώ.

–Πώς αντιμετωπίζετε προσωπικά τα έντονα θέματα που εξερευνάτε στη μουσική σας; Επηρεάζουν την καθημερινή σας ζωή;
Θα έλεγα ότι συμβαίνει το αντίθετο – η εξερεύνηση αυτών των θεμάτων μας επιτρέπει να περιηγηθούμε στην καθημερινή ζωή. Δεν θα μιλήσω για τους άλλους, αλλά σίγουρα όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο χρειάζεται να δουλέψει κανείς ενεργά πάνω στην αίσθηση της ευτυχίας και του νοήματος – τόσο μεγάλο μέρος της εμπειρίας της ζωής είναι μια δίνη από σκατά που πρέπει να περιηγηθεί όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά, για να αποφύγει την καθοδική σπείρα. Ευτυχώς, όλοι μας έχουμε πολλά στη ζωή μας μέσα από τη δημιουργική μας δουλειά, τους φίλους και την οικογένειά μας που μας επιτρέπουν να εστιάσουμε τις προσπάθειές μας προς τα εκεί. Είμαστε ένα περίεργο είδος που νομίζει ότι μπορεί να ξεφύγει από τη σκιά του και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για την πορεία μας, ιδιαίτερα σε αυτή την εποχή της τεχνολογικής υπερ-σύνδεσης.

–Αισθάνεσαι πως το “Cutting the Throat of God” αντιπροσωπεύει την εξέλιξη του ήχου και της ταυτότητας των Ulcerate;
Αυτό το άλμπουμ (και το “Stare Into Death…”) μοιάζει σαν να καταφέρνουμε επιτέλους να ευθυγραμμίσουμε τα δημιουργικά μας ένστικτα με το γούστο και τις ευαισθησίες μας όσον αφορά τη μουσική που μας αρέσει να ακούμε. Τα περισσότερα, αν όχι όλα τα προηγούμενα άλμπουμ είναι μια εργασία αγάπης που μόλις τελειώσουν δεν επιστρέφουν ποτέ από άποψη ακρόασης. Αλλά παραδόξως με αυτά τα δύο τελευταία άλμπουμ, δεν αισθάνεσαι ποτέ σαν αγγαρεία να τα ξανακούσεις (δηλαδή χωρίς τη νοοτροπία του «θα έπρεπε να το είχαμε κάνει καλύτερα»). Νομίζω ότι όλοι νιώθουμε αναζωογονημένοι και γεμάτοι αδρεναλίνη για το μέλλον.

–Φαίνεται ότι έχετε εξελιχθεί μαζί και το αποτέλεσμα του album δείχνει μια μπάντα δεμένη σαν τον Γόρδιο Δεσμό. Έχει αλλάξει καθόλου η διαδικασία σύνθεσης των τραγουδιών κατά τη διάρκεια αυτών των 3 ετών που μεσολάβησαν μεταξύ των δύο άλμπουμ;
Έχουμε αναπροσαρμόσει τα πράγματα ελαφρώς ώστε να είμαστε πιο συνεργάσιμοι και ευέλικτοι όσον αφορά τη σύνθεση και την ενορχήστρωση. Συνήθως στο παρελθόν, τη μουσική χειριζόμασταν αποκλειστικά ο Mike και εγώ, και ο Paul χειριζόταν μόνο τους στίχους. Υπήρχε πολύ σαφής διαχωρισμός εδώ. Αλλά το βρίσκουμε απόλυτη ευχαρίστηση να αρχίσουμε να εισάγουμε όλη την ενορχήστρωση όσο το δυνατόν νωρίτερα, καθώς και τις φωνητικές ενορχηστρώσεις. Έτσι, σε μεγάλο μέρος της σύνθεσης είμαστε και οι 3 μας σε ένα δωμάτιο και ασχολούμαστε με όλες τις πτυχές της παραγωγής ταυτόχρονα, και νομίζω ότι έχουμε πολύ καλύτερα αποτελέσματα εξαιτίας αυτού.

–Ποιες ήταν μερικές οι τεχνικές παραγωγής που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το album για να επιτευχθεί ο ξεχωριστός του ήχος;
Λοιπόν, εξακολουθούμε να είμαστε υπέρμαχοι της αποτύπωσης πραγματικών εκτελέσεων, με πραγματικά όργανα όσο το δυνατόν περισσότερο. Έτσι, ο ήχος και η αίσθηση του άλμπουμ είναι κατά 90% το πώς παίζουμε και κατά 10% οι ήχοι με τους οποίους επιλέγουμε να δουλέψουμε. Ήμασταν εξαιρετικά συνετοί στο να βρούμε την τέλεια ισορροπία μεταξύ της εκτέλεσης των κομματιών όσο το δυνατόν καλύτερα, αλλά και χωρίς να αφαιρέσουμε τη συμπεριφορά και την ασχήμια – οπότε αν μια συγκεκριμένη λήψη ήταν λιγότερο «τέλεια» από ό,τι θα μπορούσε να είναι, αλλά είχε μια ορισμένη δόση θάρρους, θα επιλέγαμε οπωσδήποτε αυτό.
Η βασική ηχητική εικόνα χτίζεται από την αρχή με πολύ ήχο δωματίου στα ντραμς, ο οποίος πάντα προσθέτει έναν τόνο θορύβου και vibe – και στη συνέχεια τοποθετούμε από πάνω μια πληθώρα από τόνους ενισχυτών που στοιβάζονται. Οι κιθάρες οδηγούνται με ενισχυτές Marshall και Peavey, το μπάσο είναι με Sunn, TC Electronics και DI. Κάθε τόνος είναι κατασκευασμένος για να εξυπηρετεί διαφορετικό ρόλο στο φάσμα συχνοτήτων – η ιδέα ήταν πάντα να δημιουργηθεί ένας δυνατός, μοναδικός ήχος σε όλα τα όργανα με τα πάντα «καλά δομημένα». Θέλαμε πραγματικά ο ήχος του album να μοιάζει με ένα μεγάλο συνεκτικό σύνολο – δεν χρειάζεται να είναι άμεσα ξεκάθαρο ποιο όργανο παίζει ποιο ρόλο. Έφτιαξα επίσης μερικά drones για να κάτσουν κάτω από τα πιο καθαρά τμήματα, με κινούμενες μελωδίες που απηχούν τις γραμμές της κιθάρας. Αυτό σε συνδυασμό με μια προσέγγιση που βασίζεται στο μπάσο μπορεί να δώσει ένα πραγματικά ανησυχητικό ηχοτοπίο, το οποίο θεωρούμε πολύ ενδιαφέρον χώρο για να δουλέψουμε (σκεφτείτε το outro του “The Dawn is Hollow”). Πάντα ακροβατώντας σε αυτό το χάσμα μεταξύ ομορφιάς και αυστηρότητας.

–Ονειρευόμουν τη μέρα που θα σας δω ζωντανά και τώρα ήρθε η ώρα. Έχεις κάποιες συμβουλές για εμάς που θα έρθουμε στη συναυλία; Θα πρέπει να πάρουμε μαζί μας ωτασπίδες;
Θα άκουγα σίγουρα χωρίς προστασία ακοής. Έχουμε μια ειδική ομάδα ήχου και φωτισμού, και εκτός αν κάτι πάει πολύ στραβά, ο ήχος θα πρέπει να είναι εξαιρετικός. Ελπίζω να είναι μια υπερβατική εμπειρία για εσάς, αυτό επιδιώκουμε στις ζωντανές μας εμφανίσεις. Θα δώσουμε το απόλυτο 110%, οπότε ας δούμε αν αυτό μεταφράζεται!

–Όπως πάντα, θα ήθελα να κλείσεις την κουβέντα με μερικούς από τους στίχους σας, προσκαλώντας τους metalheads στη συναυλία;
Νομίζω ότι αυτοί είναι κατάλληλοι, δεδομένων κάποιων από τις προηγούμενες ερωτήσεις:
“When the real becomes overbearing
Confront the self and its iniquity in every atom
Blind and aimless
Aimless, at its mercy
These wicked and tortured dreams
Intertwined with the real
Until becoming the real
Absent in this illusion
Absent from this reality
Falling into the terror of this reflection”

–Σε εκτιμώ βαθύτατα που απάντησες σε αυτές τις ερωτήσεις. Τα λέμε στο pit!
Ανυπομονούμε ολόψυχα να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, η τελευταία μας φορά εκεί το 2017 ήταν εξαιρετική.