Τα mid-‘00s ήταν μια υπέροχη εποχή αν ήσουν fan της mainstream rock μουσικής.
Νέες μπάντες πήραν τη σκυτάλη από τιτάνες όπως Oasis, Pulp, Blur, Suede, The Verve κτλ, μπόλιασαν τις brit, indie και alternative επιρροές τους με στοιχεία από προγενέστερους τιτάνες όπως New Order, The Smiths, The Cure, Pixies κτλ και ένα νέο μουσικό κύμα πλημμύρισε τα ραδιόφωνα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η έξαρση του new rock έβγαλε πολλές υπέροχες μπάντες, όπως Keane, The Killers, Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs, Ceasars, Kings of Leon, Klaxons, Razorlight, Arctic Monkeys, The Kooks και γενικά μια πληθώρα συγκροτημάτων που έκαναν λίγο-πολύ επιτυχία. Εύλογα, μετά από μερικά χρόνια, ήρθε ο αναμενόμενος κορεσμός, με μόνο μερικές από τις μπάντες που ξεχώρισαν τότε, να είναι ακόμα ενεργές.
Ένα από τα group που αναδείχθηκε σε αυτό το ευρύτερο κίνημα, ήταν και οι εξ Βρετανίας Starsailor, όνομα παρμένο από τον ομώνυμο δίσκο του Tim Buckley, που βγήκε το 1970.
Με τον frontman και κιθαρίστα James Walsh να θέλει να βγάλει προς τα έξω τις κύριες επιρροές του, η τετραμελής παρέα, που συμπληρωνόταν από τους Ben Byrne (drums), James Stelfox (μπάσο) και Barry Westhead (πλήκτρα), δημιούργησε το 2000 τους Starsailor, με το debut album τους να βγαίνει έναν μόλις χρόνο μετά.
Το “Love is Here” αποτέλεσε τη βάση της μπάντας για μια μεγάλη καριέρα, καθώς οι πολύ καλές κριτικές που πήρε, προσέλκυσε λογής εταιρείες προς το μέρος του group. Άλλωστε ήταν μια εποχή που οι Travis γιγαντώνονταν και οι Coldplay πρωτοξεκινούσαν, aka οι ακουστικές κιθάρες και ο λυρισμός είχαν την τιμητική τους. Αναπόφευκτα λοιπόν, τα single “Alcoholic” και “Poor Misguided Fool” κέρδισαν πολλές καρδιές, ενώ η συνολική The Verve meets Oasis meets Tim Buckley προσέγγιση των συνθέσεων, έστρεψε πολλά αυτιά στη μεριά τους, φτάνοντας εν τέλει στη θέση 2 των βρετανικών chart της εποχής, ενώ έχει γίνει πλατινένιο πλέον σε πωλήσεις.
Η συνεργασία με την EMI, έδωσε στο σχήμα το boost που χρειαζόταν και σε συνδυασμό με μια ακόμα εξαιρετική δουλειά, το όνομα των Starsailor, ταξίδεψε σε ραδιόφωνα σε όλον τον κόσμο. Με πιο σαφή brit-pop προσανατολισμό, το “Silence Is Easy” χάρισε μεγάλες στιγμές στο group, καθώς το radio friendly υλικό του ήταν προσβάσιμο σε πολύ κόσμο. Βέβαια, το μεγάλο μπαμ δεν έγινε εξ αρχής, αλλά με το που βγήκε το τρίτο (!) κατά σειρά single, “Four to the Floor”, το οποίο παίχτηκε τόσο πολύ που δεν νομίζω πως υπήρχε άνθρωπος που να μην εκτέθηκε στο κομμάτι τότε.
Διάφοροι γκρίνιαξαν για τη μελοδραματική χροιά του album, αλλά ας έχουμε κατά νου πως βρισκόμαστε στο 2003, την εποχή που το ποικιλόμορφο όχημα της new rock δειλά-δειλά ανέβαινε, οπότε μια εταιρεία σαν την EMI, αποζητούσε κάτι που να παράγει συναίσθημα και single για τη μάζα και όχι κάτι που θα εκτιμηθεί ντε και καλά από τους οπαδούς του είδους.
Σε κάθε περίπτωση, super κυκλοφορία από πολλές απόψεις, η οποία “κρύβει” κι ένα -not so- fun fact: την παραγωγή του δίσκου είχε αναλάβει ο (κάποτε) τεράστιος Phil Spector, που είχε συνεργαστεί με ονόματα όπως The Beatles, Leonard Cohen, Ramones, Tina Turner κτλ, κι εν τέλει καταδικάστηκε το 2009 για τον φόνο της Lana Clarkson. Μάλιστα, το “Silence Is Easy”, έμελλε να είναι και το τελευταίο full length που ήταν παραγωγός, μιας και μετά από λίγα χρόνια μπήκε φυλακή, ενώ το 2021 απεβίωσε.
Η συνέχεια των Starsailor, άκουγε στο όνομα “On the Outside”, αλλά ούτε οι συνθέσεις, ούτε ο παραγωγός Rob Schnapf στάθηκαν ικανοί παράγοντες για να διατηρηθεί η επιτυχία στα υψηλά επίπεδα που είχαν ήδη τεθεί.
Ίσως πάνω στη φούρια του group να ακολουθήσει το μομέντουμ άλλων σχημάτων της εποχής, που έχαιραν καλύτερης θέσης στο new rock κίνημα, έπεσε από τη μία στην παγίδα της επανάληψης και της μη-έκπληξης κι από την άλλη στην άγαρμπη υπερπροσπάθεια να γίνει κάτι «άλλο» σε σημεία, παραδίδοντας κάτι ποιοτικό μεν, αλλά συνάμα safe κατά το ήμισυ και «αυτό γιατί θυμίζει___» στον αντίποδα.
Ο James Walsh βέβαια, παρέμεινε τοπ στις ερμηνείες του, οπότε η παρτίδα σώθηκε, ενώ ύστερα από τόσα χρόνια, μπορώ να πω πως κατανοώ ότι είχαν κάτι διαφορετικό κατά νου, που δεν τους βγήκε.
Το 2008 όμως, το συγκρότημα επανήλθε δριμύτερο, με τον Steve Osborne στην καρέκλα του παραγωγού (με τον οποίο είχαν συνεργαστεί και στο “Love is Here”). Το αποτέλεσμα δικαίωσε τους οπαδούς αλλά και τους ίδιους, μιας και το “All the Plans” κατάφερε να δώσει στο σχήμα air-play, χάρη στο πανέμορφο “Tell Me It’s Not Over”, με το χαρακτηριστικό πιανάκι του Barry Westhead, που έχει αποτελέσει σημαντικό κομμάτι στον ήχο των βρετανών όλα αυτά τα χρόνια.
Ισορροπώντας τις πιο alternative εκφάνσεις τους, με τις πιο ρομαντικές, η μπάντα επανήλθε στο προσκήνιο, την περίοδο που το new rock είχε ήδη peakάρει και λίγο καιρό πριν αρχίσει να πέφτει, όπως δειλά-δειλά ανέβηκε. Μπορεί να μην ξεπήδησαν πολλά hit-single από τον δίσκο, αλλά για τον γράφοντα το “All the Plans” ήταν, είναι και θα είναι από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας των Starsailor.
Κάπου εκεί ήταν που μπήκε το συγκρότημα στον πάγο, με τον James Walsh να ξεκινά solo καριέρα, η οποία μέχρι και σήμερα μετράει 7 full length και διάφορα EP.
Επειδή τελικά όμως, silence is not easy, το reunion ήρθε το 2014, με τη συμμετοχή των Starsailor σε διάφορα φεστιβάλ, ενώ επίσημα ανακοινώθηκε έναν χρόνο μετά, όταν κυκλοφόρησε η συλλογή “Good Souls: The Greatest Hits”, η οποία περιείχε και 2 νέες συνθέσεις. Αν δεν έχεις ιδέα από δαύτους, το εν λόγω best-of είναι ό,τι πρέπει για να πάρεις μια καλή γεύση.
Μεσολάβησαν άλλα 2 χρόνια (σύνολο 8 από το “All the Plans”), για να δει το φως το album “All this Life” και η αναμονή άξιζε τον κόπο. Μακριά πλέον από την προσπάθεια να επιπλεύσουν στο new rock κι αποστασιοποιημένοι από συγκρίσεις με Travis και Coldplay, το εξ Βρετανίας κουαρτέτο (έχοντας by the way διατηρήσει το ίδιο line-up από την αρχή) επιστρέφει με μια πραγματικά πολύ καλή κυκλοφορία.
Την παραγωγή αυτήν τη φορά ανέλαβε ο Richard McNamara, κιθαρίστας των συμπαθέστατων Embrace, κάτι που βοήθησε στο να βγει αυτή η νοσταλγική ‘00s αύρα στον ήχο, η οποία αποτελεί και ένα από τα ατού του δίσκου. Προφανώς το “All this Life” δεν είχε αξιώσεις κορυφής, ούτε εκτενούς air-play, παρόλα αυτά έφτασε στη θέση 23 του βρετανικού chart. Not bad at all!
Χρειάστηκαν άλλα 7 χρόνια για να βγει το έκτο δισκογραφικό τους πόνημα, φτάνοντας αισίως στο 2024. Το “Where the Wild Things Grow” ακολούθησε την ίδια συνταγή με τον προκάτοχό του, έχοντας και πάλι τον Richard McNamara στην καρέκλα του παραγωγού. Πλέον το συγκρότημα δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν κι απελευθερωμένο από τα «πρέπει» της μουσικής βιομηχανίας, βαδίζει στα ‘00s χνάρια που το όρισαν εξ αρχής.
Ο δίσκος είναι ένα σύγχρονο ταξίδι στο «τότε», αποδεικνύοντας (κατόπιν εορτής φυσικά) πως κάποιες μπάντες ευδοκιμούν κι εκτός πλαισίων μόδας (βλέπε The Killers, Kaiser Chiefs, Kings of Leon και πολλούς ακόμα).
Πιστοί στον ήχο τους, οι Starsailor εξελίχθηκαν και, σε αντίθεση με πολλά group της ίδιας περιόδου, εξακολουθούν και προσφέρουν όμορφες δουλειές, που δεν βασίζονται στη νοσταλγία, αλλά στην αγάπη για αυτό που κάνουν.
Έχοντας λοιπόν στις αποσκευές του το φετινό “Where the Wild Things Grow”, αλλά και πληθώρα τραγουδιών από όλη του την καριέρα, το κουαρτέτο από τη Βρετανία έρχεται στην Ελλάδα, την Πέμπτη 31/10 στο Mylos Club Thessaloniki και Παρασκευή & Σάββατο 01 & 02/11 στο Gazarte Ground Stage!
Όσοι ζήσαμε τη μεγάλη άνθιση των ‘00s, θα είμαστε εκεί, ενώ οι εν λόγω εμφανίσεις είναι μια εξαιρετική ευκαιρία και για τους νεαρότερους να απολαύσουν από κοντά ένα κομμάτι του πρόσφατου μουσικού παρελθόντος και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί παρέα με τον James Walsh “stay by my side, and the cynics won’t get in our way”!
375 
