Indie όνειρο ζω..μη με ξυπνάτε..!!!
Με αυτόν τον παροξυσμό μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την υπέροχη και ονειρική Indie/Shoegaze αναβίωση των 90s και των 00s που λαμβάνει χώρα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Αυτή περιλαμβάνει νέο δίσκο από τους Ride, δεύτερο δίσκο από τους Smile του Greenwood και του Yorke, νέο δίσκο από τους Beak, την Beth Gibbons και μέσα σε πολλά άλλα, στην κορυφή η συναυλιακή επανασύνδεση των Pulp, αναγκάζοντας τους απανταχού λάτρεις του εναλλακτικού ήχου και της Βρετανικής κουλτούρας να χορεύουν σε Disco Pop Rock πελάγη ευτυχίας.
Το Release Festival για ακόμη μία φορά ξεπερνά των εαυτό του και τις προσδοκίες όλων μας και κάνει τα όνειρα μας πραγματικότητα, καθώς δημιουργεί ένα ανεπανάληπτο line up για την 20η του Ιούνη (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ), με τους ανερχόμενους Ολλανδούς Tramhaus να ανοίγουν την αυλαία, και τους Ride και Smile να παίρνουν την σκυτάλη, με σκοπό να τη δώσουν μετά μουσικής στους πρωτοπόρους του Brit pop κινήματος Pulp, για μία μοναδική βραδιά που θα μας επιφυλάσσει χορό και τραγούδι εν μέσω συναισθηματικής φόρτισης και απέραντης χαράς.
Δημιουργημένοι πίσω στο μακρινό πλέον 1978 στο Sheffield του Ηνωμένου Βασιλείου, πάλεψαν για να βρουν τον δρόμο προς την επιτυχία, και κατάφεραν με μπροστάρη την εμβληματική καλλιτεχνική περσόνα του Jarvis Cocker, συνεπικουρούμενη με τους Russell Senior, Candida Doyle, Nick Banks, Steve Mackey και Mark Webberνα φτάσουν σε εμπορική και δημιουργική αιχμή που καλά κρατεί μέχρι και των ημερών μας.
Η επιτυχία τους εκτοξεύθηκε στα μέσα των 90s έπειτα και από τις κυκλοφορίες των δίσκων “His ‘n’ Hers” και “Different Class” το 1994 και 1995 αντίστοιχα καταλαμβάνοντας την κορυφή των UK charts.
Απόρροια αυτού ήταν να ξεπηδήσουν πολλά singles που κέρδισαν, και ακόμα συνεχίζουν, συνεχόμενο airplay στα ραδιόφωνα, με κορυφαία ίσως τα “Common People” και “Sorted for E’s & Wizz , με τη φήμη της μπάντας να ακολουθεί την μουσική πιάνοντας την κορυφή από πλευράς δημοσιότητας και καπαρώνοντας μία θέση στο Brit pop κίνημα με τον Cocker να έχει τα ηνία αυτού.
Το συγκρότημα προτάθηκε για το μουσικό βραβείο Mercury τρεις φορές στη σειρά για τους δίσκους “His ‘n’ Hers”, “Different Class” και “This is Hardcore” κερδίζοντας το για το “Different Class” και σαν επιστέγασμα όλων κέρδισε επάξια δύο headlining θέσεις στο κορυφαίο Glastonbury Festival.
Έχοντας πουλήσει κάτι παραπάνω από δέκα εκατομμύρια δίσκους, δικαιολογημένα θεωρούνται ανάμεσα στους κορυφαίους “Big Four” του Britpop μαζί με τους Suede, Oasis και Blur.
Στα πλαίσια της πολυαναμενόμενης εμφάνισης τους στη σκηνή του Release Festival ανασκάπτουμε ορισμένες κομβικές στιγμές της καριέρας τους, παρουσιάζουμε κάποια άλμπουμ που διατηρούν περίοπτη θέση στην δισκοθήκη του Cocker, όπως έχει δηλώσει κατά το παρελθόν και παρουσιάζουμε κάποια τραγούδια που διάολε δεν πρέπει, και δεν θα λείπουν από το setlist της συναυλίας.
Pulp Peel Sessions
Ο John Peel, ψευδώνυμο του John Robert Parker Ravenscroft, ήταν πασίγνωστος Άγγλος ραδιοφωνικός παραγωγός, παρουσιαστής και δημοσιογράφος, ευρέως γνωστός για το εκλεκτικό του γούστο στη μουσική, και ένας από τους πρωτοπόρους στην ανεύρεση και προώθηση νέων καλλιτεχνών. Οι Pulp ήταν ένα από αυτά τα ασήμαντα μέχρι τότε μικρά συγκροτήματα που αναζητούσαν τον δρόμο προς την αποδοχή και την καταξίωση. Πίσω στο μακρινό 1981 προσκλήθηκαν από τον ίδιο τον Peel, ο οποίος είχε ακούσει μία demo κασέτα με τον τίτλο Arabakus, και παίξαν ζωντανά τέσσερα κομμάτια τα οποία ενθουσίασαν τον Peel με αποτέλεσμα να λάβουν το χρίσμα από τον ίδιο. Έκτοτε εμφανίστηκαν άλλες τρεις φορές το 1993, το 1994 με τελευταία το 2001 συμπληρώνοντας αυτή την υπέροχη συλλογή που πλέον είναι διαθέσιμη προς ακρόαση σε γνωστές πλατφόρμες αναπαραγωγής.
Pulp-My Legendary Girlfriend
Πριν αρχίσουν τα singles να ξεπετάγονται σαν μανιτάρια ή σαν σαλιγκάρια και να καταλαμβάνουν τις top θέσεις στα charts ξεδιπλώνοντας το μεγαλείο των Pulp, το “My Legendary Girlfriend” λειτούργησε σαν προάγγελος για το τι πρόκειται να επακολουθήσει στις επόμενες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Αν και η κυκλοφορία του ήταν πραγματικά γρίφος, ηχογραφημένο στα (και καλά) πέτρινα χρόνια της μπάντας, αρχικά κυκλοφόρησε το 1992 σαν 7” μέσω της Caff Records, έπειτα σαν 12” και τελικά συμπεριλήφθηκε στο “Separation” δίσκο. Αν και φαινομενικά δεν θυμίζει Pulp, καθώς ο ρυθμός του ταίριαζε περισσότερο στη dance σκηνή με συγγένεια ηχητικά προσκείμενη στην Acid House της εποχής και μακρυά από τον χαρακτηριστικό κιθαριστικό τους ήχο, διατηρεί στοιχεία που τα κουβαλάνε μέχρι και σήμερα, με τη φωνή του Cocker να ψιθυρίζει υπό μορφή αφήγησης με παράπονο πάνω από Synth στρώματα.
“Glastonbury 1995”
Αυτή η περίπτωση ταιριάζει στην έκφραση, “πιάνω τον ταύρο από τα κέρατα” με σκοπό να πετύχω τον στόχο μου. Επίσης για τους ποδοσφαιρόφιλους φέρνει ομοιότητες με το Euro του 1992, όπου η Δανία αντικατέστησε την πρώην Γιουγκοσλαβία, λόγω του πολέμου, και αφού φύγανε από τις διακοπές τους, εμφανίστηκαν στον τελικό και ταπεινώσαν την Γερμανία με 2-0 στον τελικό. Στην προκειμένη οι Pulp κλήθηκαν να αντικαταστήσουν τους Stone Roses σαν Headliners και το έκαναν με τέτοιο εμφατικό τρόπο που χιλιάδες κόσμος παραληρούσε για πάρτι τους. Ο θρίαμβος τους ήταν αναπάντεχος, ασχεδίαστος αλλά με χαρακτήρα, που έμεινε γραμμένος στην ιστορία του φεστιβάλ και της μουσικής.
The Beatles-Abbey Road
Στη μικρή δισκοθήκη της μητέρας του, υπήρχαν τρεις δίσκοι των Beatles, τα “Revolver”, “Sgt Pepper” και το “Abbey Road”, το οποίο ξεχώριζε γιατί ηχούσε τόσο φρέσκο και μοντέρνο, όπως και σήμερα ένα πράγμα. Δεν υπήρχε κανένα filler και ο δίσκος στην ολότητα του στέκει ως έργο τέχνης. Η παρουσία του “ I Want You (She’s So Heavy)” και οι διάφοροι ήχοι αέρα που προκαλούσε ο Ringo Star με τη βοήθεια μιας μηχανής, δημιουργούσαν μία ψυχεδελική εμπειρία στο καναπέ του στο Sheffield στα 70s, όπου τέτοιου είδους εμπειρίες δεν ήταν συνηθισμένες.
The Stallion-The Dark Side Of The Wall
Ένα ευφάνταστο project από τους Ben Wallers και Alastair Mackinven των Country Teasers, όπου παρουσιάζουν μία μοναδική εκδοχή των δύο εμβληματικών δίσκων των Pink Floyd, μέσα από τη δική τους καλλιτεχνική σκοπιά, δύο σε ένα. Ο Cocker ήταν οπαδός των Floyd μέχρι και το The Wall που το θεωρεί επιεικώς ακατάστατο και λόγο να μην τους ακολουθεί και να μη θέλει να τον ακούει πια. Αφού όμως υπέπεσε στην αντίληψη του αυτός ο δίσκος, αναθεώρησε και ακούει αυτήν την ιδιαίτερη εκδοχή, η οποία είναι πιο εύγεστη σε σχέση με την original.
Endless Boogie-Vol i&ii
Ο δίσκος των Νεοϋορκέζων δείχνει τον πλουραλισμό του Cocker, όσον αφορά το μουσικό του γούστο και την ικανότητα του να αντιλαμβάνεται την ποιοτική και ξεχωριστή μουσική. Η μπάντα επιδίδεται σε ένα υβρίδιο Acid και Psych Rock, με επαναλαμβανόμενα ηχητικά μοτίβα και με το ίδιο riff να ακούγεται σε λούπα, ενώ τα φωνητικά του Paul Major ουσιαστικά είναι κάτι σαν μουγκρητά που απορρέουν ήχους, ενισχύοντας το πειραματικό και ψυχεδελικό του όλου εγχειρήματος. Αν κατά κάποιο τρόπο οι Lynyrd Skynyrd είχαν μπει στις τάξεις τις Stoner κοινότητας, πιθανόν να ακουγόντουσαν κάπως έτσι.
Pulp-Common People
Αν δεν έβαζα αυτό το κομμάτι, τότε σίγουρα μία μερίδα θα έλεγε” μα καλά δεν έβαλες τον απόλυτο συναυλιακό ύμνο”, ενώ στην αντίπερα όχθη κάποιοι θα λένε, “έλεος ρε συ με αυτό, πόσο ακόμα”. Ένα τραγούδι μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς εις τον αιώνα τον άπαντα που ανήκει στην κατηγορία “The One You Love to Hate”. Δεν υπάρχει άνθρωπος στο πλανήτη γη που να μην του είναι οικεία αυτή η μελωδία, ακόμα και αν δεν γνωρίζει το συγκρότημα ή δεν έχεις επαφή με την μουσική γενικά. Το κομμάτι ψηφίστηκε από το περιοδικό Rolling Stone, ως το κορυφαίο Britpop τραγούδι όλων των εποχών και αναφέρεται στο φαινόμενο του Slummnig ή του Class Tourism. Ένα δριμύ κατηγορώ στους πλούσιους που θέλουν να λογίζονται σαν “Κοινοί άνθρωποι”, αποδίδοντας αίγλη στη φτώχεια.
Pulp-Sorted for e’s & wizz
Επίσης από το δίσκο “Different Class”, πήρε το όνομα του από τον Cocker ο οποίος το άκουσε σε κάποιο Rave party και αποτέλεσε το μήλο της έριδος στο Ηνωμένο Βασίλειο ,με τα διάφορα tabloid να του επιτίθενται για τη θεματολογία του. Ένα κομμάτι που σχολιάζει τη ρηχή και ψεύτικη πραγματικότητα της Drug κουλτούρας Κατάφερε να σκαρφαλώσει στο νούμερο 2 των charts στο Ηνωμένο Βασίλειο και στο νούμερο 6 στην Ιρλανδία.
Pulp- F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.L.O.V.E
Επίσης από το “Different Class”, ναι είναι ο αγαπημένος μου δίσκος πως να το κάνουμε, και αποτελεί ανυπέρβλητο δίσκο για την ίδια την μπάντα. Για κάποιους αποτελεί μία σύνθεση που αποτελεί ευθεία αναφορά και φόρος τιμής στους Ride και στην επιρροή που είχαν στους Pulp. Άλλοι υποστηρίζουν πως αναφέρετε στο πως ο Cocker έχασε την αγνότητα του, ενώ οι πιο ρομαντικοί ότι αναφέρετε στο αναπάντεχο του έρωτα και πως σε κυριεύει ολοκληρωτικά. Μία σύνθεση που κρύβει ένα κοίτασμα ψυχεδέλειας και σφυρίζει “Careful with Axe Eugene”, με την αγάπη του Cocker για τους πρώιμους Pink Floyd να είναι ηλίου φαεινότερο.
Στις 20 Ιουνίου στην πλατεία νερού και στα πλαίσια του Release Festival, ανοίγει ο εναλλακτικός ασκός και ξεχύνονται Indie, Shoegaze, Britpop και νέο ψυχεδελικές μελωδίες σαν κορδέλες και όλοι μαζί, σαν “Κοινοί άνθρωποι” τις πιάνουμε και χορεύουμε το μουσικό γαϊτανάκι με εύθυμη και νοσταλγική διάθεση στο πάρτυ που θα στήσουν οι Pulp και η υπέροχη παρέα τους.
1100 
