Στίψανε μυαλά. Παλέψανε με τους ίδιους τους εαυτούς. Κάποιοι περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Οι πληγές είναι εμφανείς σε όλους τους. Οι συντάκτες του Rockway.gr όμως, δεν αμέλησαν διαλέξουν τα αγαπημένα του 5 albums για το πρώτο τετράμηνο του 2024. Τι σας νοίαζει, θα αναρωτιέστε; Σαν νοιάζει και σας καίει. Λιστομανείς είστε όλοι! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΝΤΕ… ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ!
ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΚΙΟΥΡΤΣΙΔΗΣ
1.JUDAS PRIEST: “Invincible Shield”
Οι εξ ορισμού ηγέτες του heavy metal επέστρεψαν με μια σπουδαία δισκάρα αντάξια του παρελθόντος τους. Με έναν Faulkner να δίνει συνθετικά και εκτελεστικά ρέστα και τον Metal God Halford σε τρομερά ερμηνευτικά κέφια, το “Invincible Shield” ακούγεται τόσο “εφηβικό” που δείχνει πως πρέπει να παίζεται το μέταλλο. #1 για το τρίμηνο και #1 για φέτος. Δικαιωματικά, έτσι γιατί είναι οι Priest. Πίριοντ!
2.KVADRAT: “The Horrible Dissonance of Oblivion”
Ο Βαγγέλης Γιαννακόπουλος τα έγραψε μια χαρά στο review του. Άκρως ενδιαφέρον black metal το οποίο βασίζεται μεν στις διδαχές του primitive ιδιώματος, αλλά ακούγεται τόσο φρέσκο συνθετικά που ορίζει από μόνο του ένα διαφορετικό είδος ακραίου μαύρου μέταλλου. Έχει τα φόντα και μέχρι το #2 για φέτος.
3.NECROWRETCH: “Swords of Dajjal”
Θαυμάσιο Dissectionικό black / death metal από τους Γάλλους Necrowretch. Πολύ καλές γρήγορες συνθέσεις και σχετικά πιασάρικες, για το ιδίωμα, μελωδίες σε υλικό που αν είχε κυκλοφορήσει πριν 30 χρόνια θα λογιζόταν ως “κλασικό”.
4.MIDNIGHT: “Hellish Expectations”
Εξαιρετικό μέσα-στη-μάπα speed / thrash metal που σέβεται τα ιερά των Venom και των Sodom από τον Jameson Walters. 25 περίπου λεπτά θυελλώδους metal, ιδανικό για μπύρες και συζητήσεις με κωλοδάχτυλα υψωμένα. Σαρωτικό!
5.LUCIFER: “Lucifer V”
Hard ‘n’ heavy από την παρέα του τσόγλανου Nicke Andersson ο οποίος βρίσκεται πίσω από τα drums, με μπροστάρισσα την κουκλάρα Johanna. Άκρως ψυχαγωγικό άκουσμα που φέρνει λίγη από την 80s hard rock αίγλη στα ηχεία. Κομματάρες που θα σου κουνήσουν το κεφάλι με χαρακτηριστική άνεση.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
1.DVNE: “Voidkind”
Με το “Etemen Ænka”, οι DVNE μπήκαν για τα καλά στο μουσικό ραντάρ της ακραίας σκηνής και με το “Voidkind” ξεκαθάρισαν πως έχουν σκοπό να μείνουν στα υψηλά επίπεδα που με υπομονή έχουν χτίσει εδώ και μια δεκαετία. Σλατζάτο, προοδευτικό, ποστμεταλλικό και ταυτόχρονα όχι όσο δύσπεπτο θα περίμενες, με πολλές προοπτικές για τα απανταχού top της χρονιάς.
2.DOOL: “The Shape of Fluidity”
Οι Dool είναι από εκείνες τις μπάντες που το εγχώριο κοινό δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα και λογικά κάποτε θα τους ανακαλύψει και θα λέει «ρε συ, γιατί δεν τους ακούγαμε δαύτους;». Ε, για να μην λέτε πως δεν προειδοποίησα, αν δεν τους ξέρετε, το “The Shape of Fluidity” είναι η κατάλληλη αφορμή για να τους μάθετε και τι πιο ωραίο από το να γνωρίζεις ένα σχήμα στα ντουζένια του; Για τους υπόλοιπους που ξέρουν τι εστί Dool, το νέο τους album είναι η καλύτερη δουλειά τους μέχρι σήμερα κι ενδεχομένως να αποτελέσει το breakthrough τους.
3.REACH: “Prophecy”
Μια ευχάριστη έκπληξη για τον γράφοντα, που κινείται σε πιο alternative μονοπάτια, που οδηγούν σε ένα από τα πιο ευχάριστα album που έχω ακούσει μέχρι στιγμής, για φέτος. Ένας εξαιρετικός συνδυασμός Muse με Panic! at the Disco, με ένα ευφάνταστο συνθετικά αποτέλεσμα που σε άλλες εποχές θα ακούγαμε κάλλιστα στο ραδιόφωνο. Το “Prophecy” ακούγεται φρέσκο κι έρχεται με αέρα νικητή για να μπει στα καλύτερα μη-metal ακούσματα του ’24.
4.VENUES: “Transience”
Με κάθε δίσκο τους, οι Venues γίνονται ολοένα και καλύτεροι, κάνοντας μικρά αλλά σημαντικά βήματα. Το “Transience”, ως φυσική συνέχεια του “Solace”, δίνει ένα ακόμα παθιασμένο γλωσσόφιλο στη σύγχρονη σκηνή του metalcore, με 10 εθιστικές συνθέσεις που περνούν την μπάντα στην επόμενη πίστα. Η Daniela ‘Lela’ Gruber είναι εξαιρετική στις ερμηνείες της, τα ηλεκτρονικά post-hardcore στοιχεία δίνουν και παίρνουν και γενικά η καλύτερη πλευρά του modern metal, είναι εδώ.
5.BRUCE DICKINSON: “The Mandrake Project”
Κατανοώ πως οι απανταχού μονομεηνενάκηδες και γενικά οι gatekeepers περίμεναν ένα ακόμα “Accident of Birth” ή (ακόμα καλύτερα) ένα “The Chemical Wedding”, αλλά οι πιο προσγειωμένοι κρατούσαμε μικρό καλάθι, το οποίο το “The Mandrake Project” το ξεχείλισε, όντας μια όμορφη και ώριμη δουλειά, αντάξια της solo πορείας του Dickinson. Η επιστροφή του loner Bruce ύστερα από 19 χρόνια, είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής και καθόλα αντιπροσωπευτική του πού βρίσκεται ηλικιακά και καλλιτεχνικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΣΕΛΟΣ
1.ALTAR OF THE STAG: “Visceral Offering”
Ένας τέρας με ελαφίνας μορφή γεννήθηκε φέτος. Όσο θαυμάζεις την ομορφιά των κεράτων του, εκείνο σου επιτίθεται για να τρυπήσει την άλλοτε περήφανη σάρκα σου. Ένα χτύπημα σκληρό σαν από ματσακόνι, αλλά παράλληλα και τρυφερό άγγιγμα στο πρόσωπο. Post metal στα καλύτερα του!
2.DRUNGI: “Hamfarir Hugans”
Από τα εκθαμβωτικά παρθένα τοπία της Ισλανδίας, μέσα από τις αναθυμιάσεις των ηφαιστείων, δημιουργείται νέα ζωή. Οι Drungi από το πρώτο τους κιόλας βήμα, διαφέρουν. Ανακατεύουν τόσο περίτεχνα τις επιρροές τους, που χωρίς αμφιβολία φέρουν ως αποτέλεσμα, ένα έδεσμα για ποδιά Master Chef.
3.THE IDLES: “TANGK”
Οι Βρετανοί όχι άδικα, είναι το πιο καυτό όνομα της post punk σκηνής και στη νέα τους δουλειά, πάνε τη μουσική και το όλο κίνημα, ένα βήμα παραπέρα.
4.SUICIDAL ANGELS: “Profane Prayer”
Δήλωση εξουσίας. Μια βαριά ταφόπλακα σε κάθε εγκάθετο. Οι άγγελοι προσεύχονται και σε απάντηση τους στέλνεται δαιμονική έμπνευση, η οποία γιορτάζεται με ένα τραγούδι στο οποίο συμμετέχει οι ανφάν γκατέ του ελληνικού metal.
5.DÖDSRIT: “Nocturnal Will”
Ανάσα ζωής στο black metal. Επικό, μελωδικό, μα ενίοτε τραχύ και πάνκικο. Ο ιππότης στη φωτογραφία καθρεφτίζει κάθε συναίσθημα που προκαλεί ο δίσκος. Τη ματαιότητα της ύπαρξης που σκέφτεται μετά το τέλος μιας μάχης, της οποίας επέζησε. Οι υπόλοιποι όμως; Μάλλον γονατιστός, κουρασμένος από τον πόλεμο, κλαίει μέσα από το προσωπείο του όσους χάθηκαν…
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
1.DÖDSRIT – Nocturnal Will
Το “Nocturnal Will” θεωρώ ότι είναι μια ωδή στην καρδιά του black metal. Είναι ένα album που έχει καταφέρει να αποδώσει στο μέγιστο τα συναισθήματα, το σκοτάδι και την ανάγκη για το επόμενο βήμα που έχουμε δει μέσα στα χρόνια να κάνουν πολύ ιστορικές μπάντες του είδους.
2.HIGH ON FIRE: “Cometh The Storm”
To “Commeth The Storm” είναι μια ηχηρή υπενθύμιση γιατί οι High On Fire χαίρουν τον σεβασμό των πάντων. Είναι ένα album που δύσκολα θα ακουστεί σε bar, αλλά θα πιάσει από τον λαιμό τον ακροατή που θα το σεβαστεί και θα το βάλει τέρμα στα ακουστικά του. Η μπάντα είναι πλέον τοτέμ του σκληρού ήχου και θα είναι εδώ για πολλά χρόνια.
3.DVNE: “Voidkind”
Οι Σκωτσέζοι έχουν τα κότσια να βάλουν “v” αντί για “u” στο όνομά τους και όπως λέει ένας φίλος, όταν το όνομα της μπάντας έχει “v” κάτι κακό έχει συμβεί. Στο Voidkind ξεδιπλώνουν όλο το μουσικό τους μεγαλείο και οι χαρακτηριστικές πολυφωνίες τους δίνουν ατμόσφαιρα στο έτσι κι αλλιώς αριστοτεχνικό post metal τους.
4.ALTAR OF THE STAG: “Visceral Offering”
To “Visceral Offering” δεν θεωρώ ότι είναι ένα δυνατό ξεκίνημα αλλά μια δυνατή τοποθέτηση στον underground ήχο. Οι Altar Of The Stag δεν ψάχνουν να βρουν τα πατήματά τους. Έχοντας ως βάση το sludge και το post metal, έχουν φτιάξει έναν δικό τους ιδιαίτερο ήχο τον οποίο ανυπομονώ να πάρει φυσική μορφή και να τον τοποθετήσω ευλαβικά στην δισκοθήκη μου.
5.OLDSPEAK: “Oldspeak”
To post metal το ορθόδοξο από την ψυχή των Mouth of the Architect με μεγαλύτερη αίσθηση πειραματισμού και περισσότερο χώρο για ατμόσφαιρες και απεγνωσμένα φωνητικά.
ΑΝΝΑ ΒΑΣΙΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
1.DOOL “The Shape Of Fluidity”
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ – αν εξαιρέσουμε κάποιες κυκλοφορίες που περιμένω πώς και πώς μέσα στη χρονιά – έχω ήδη κατασταλλάξει στην αγαπημένη μου φετινή κυκλοφορία.
Το “The Shape Of Fluidity” έχει να προσφέρει πάρα πολλά στον ακροατή που θα του δώσει την προσοχή που του αξίζει. Ο δίσκος πραγματεύεται κάτι αρκετά προσωπικό που χρειάζεται όμως να του δοθεί φωνή, αποτελώντας μια ειλικρινή κατάθεση ψυχής για τ@ lead singer τους, Raven. Τo The Shape Of Fluidity δεν έχει σχήμα, αλλά χρώματα, που παίρνουν και αλλάζουν μορφές στο άκουσμά του, με προοδευτική διάθεση, που παίζει σε ένα ιδιαίτερο melodic occult rock/metal, παρότι είναι πολύ φθηνή και ανεπαρκής η οποιαδήποτε απόπειρα << ταμπελοποίησης >> για το συγκεκριμένο δίσκο. Κομμάτια όπως τα “Evil In You”, “House of a Thousand Dreams”, ” Hermagogron”, αλλά και πολλά ακόμη, για να μην πω ΟΛΑ, σπανίζουν στις δυναστείες μας (Quoting τον αυτοκράτορα από τη Mulan όταν μίλησε για την ίδια).
2.CRIPPLING ALCOHOLISM: “With Love From A Padded Room”
Το With Love From A Padded Room όσο ξαφνικά έπεσε στην αντίληψή μου, άλλο τόσο με σόκαρε. Έκτοτε με στοιχειώνει, χωρίς να έχω επιλογή παρά να το ακούω και να αρρωσταίνω όλο και περισσότερο κάθε φορά, γιατί περί αυτού πρόκειται: ο πιο αρρωστημένος δίσκος που έχω ακούσει τελευταία. Είναι τόσο ευθύς, ωμός, σκοτεινός και θυμωμένος, με μια διαστροφή που άπαξ και σε αγγίξει γίνεται κομμάτι σου, και αυτοί οι δίσκοι είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε.
Είναι επικίνδυνα έντονη εμπειρία η ακρόαση αυτού του δίσκου, στην οποία αν αφεθείς, δεν υπάρχει γυρισμός. Όσο για το τι είδος μουσικής πρόκειται, γελάω. Δεν ανήκει σε κανένα είδος, οι Crippling Alcoholism είναι το δικό τους είδους μουσικής. Ξέρεις, αυτό που σου στριφογυρίζει και σου καίει σιγά σιγά τα σωθικά.
3.DOODSESKADER: “Year Two”
Το παρανοϊκό project των Tim De Grieter και Sigfried Burroughs επέστρεψε με τη δεύτερη κυκλοφορία τους “Year Two”. Και είναι δυστοπικό, θορυβώδες, θυμωμένο και πανέμορφο. Μια γροθιά δυναμισμού στο στομάχι που πολλές φορές έχουμε ΑΝΑΓΚΗ. Άλλη μια απόδειξη του τι μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης όταν του δωθεί πραγματικά ο χώρος και ο χρόνος που χρειάζεται προκειμένου να αφοσιωθεί στη δημιουργία. Η ομορφιά του “Year Two”, πέραν από την σύγχρονη επαναστατικότητα που εκπέμπει με ωμή δυναμικότητα και ένα εντελώς “f*ck all of you” energy, βρίσκεται στο ότι είναι απρόβλεπτο, κάνοντας τον ακροατή να μην ξέρει τι να περιμένει στις πρώτες ακροάσεις του, με έναν τρόπο που τον κάνει να θέλει να το ακούει ξανά και ξανά. Δηλώνω αμετανόητο θύμα αυτής της πλάνης.
4.ABRICTION: “Banshee”
Το Banshee είναι δίσκος για τους πολύ τολμηρούς. Ξεγυμνωμένο από κάθε προσδοκία για το τι σημαίνει να μένεις πιστός σε ένα είδος, με το one woman project της, η abriction δημιουργεί ένα ωμό και ακατέργαστο, ατμοσφαιρικό blackgaze/witch house (to name a few) διαμάντι, ακολουθώντας μονάχα το ένστικτό της ως βασικό οδηγό έμπνευσης και δημιουργίας. Πολλή πληροφορία μέσα σε μία χαοτική παραγωγή που προσδίδει σε αυτόν τον 80 λεπτών διάρκειας (!) δίσκο ακριβώς αυτό που του ταιριάζει. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
5.CHELSEA WOLFE: “She Reaches Out To She Reaches Out To She”
Οι συστάσεις είναι περιττές για το μεγαλείο της Wolfe. Η επιστροφή της ιέρειας της καρδιάς μας μας δίνει άλλον ένα δίσκο που, αν μη τι άλλο, ξεχειλίζει σκοτοδίνη, ατμόσφαιρα, και πειραματισμό που μόνο η Wolfe θα μπορούσε να δημιουργήσει. Μου πήρε χρόνο να χωνέψω και να επεξεργαστώ το δίσκο, όμως η ανταμοιβή του είναι, με τον τρόπο της αναντικατάστατη. Η Wolfe για άλλη μια φορά αποδεικνύεται αβίαστα και τρομακτικά ασταμάτητη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
1.LUSTMORD: “Much Unseen Is Also Here”
Ίσως ο ορισμός του σκότους σε μορφή ήχου.
2.VEMOD: “The Deepening”
Εσωστρεφές, απίστευτα ατμοσφαιρικό και παγωμένο black metal από άτομα που έχουν αποδείξει πολλάκις την αξία τους στον ήχο.
3.WITCH VOMIT: “Funeral Sanctum”
Δυνατή μπλακοντεθιά που κατεβαίνει σαν γάργαρο νεράκι.
4.THE CHISEL: “What A Fucking Nightmare”
Punks και Skins με μια φωνή, Punks και Skins όλοι μαζί, Φτάνουνε οι κομπλεξισμοί, Γαμιούνται οι ναζί.
5.MIDNIGHT – “Hellish Expectations”
Τα Μεσάνυχτα επέτρεψαν με μια δισκάρα που ζέχνει Venom αλητεία, Motorhead τσογλανισμό και ενδείκνυται για ανελέητα stage dive και μπυροποσία δίχως αύριο.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΗΡΗΣ
1.THE CHISEL: “What A F@cking Nightmare”
Οι The Chisel επιστρέφουν με ακόμη έναν υπέροχο δίσκο, το “What A F@cking Nightmare” μεσολαβεί μεταξύ μελωδικού Oi! Punk και αγγλικού hardcore, με αρκετές δόσεις των αγαπημένων μου Blitz, ο πρώτος τους δίσκος το “Retaliation” ήταν πιο punk, ο συγκεκριμένος είναι πιο “ορθόδοξος” hardcore (fyi, όχι αυτό που μάθατε στα 00s, αλλά το κανονικό το original πριν αποκοπεί από το Punk). Το songwriting είναι φοβερό, τα hooks από άλλον πλανήτη. Φέρνοντας εποχές όπως τα 80ς στο μυαλό, ένα απίστευτο μείγμα από uk82, Oi! Punk και extreme 80s αλητείας, που πόσο μου λείπει δεν ξέρετε. Τραγουδάρες όπως το “Vengeance Is For Me” ¨η το “Lying Little Rat” δεσπόζουν όλο τον δίσκο ή τι να πεις για έπη όπως το “Bloodsuckers” ή το “Ain’t Seen Nothing Yet”, σίγουρα το πνεύμα του ‘77 ζει και είναι με τους The Chisel. Μέχρι στιγμής – για μένα πάντα – είναι ο δίσκος της χρονιάς! Μακάρι να βγαίνανε τέτοιοι δίσκοι κάθε χρόνο!
2.MARUJA: “Connla’s Well”
Μετά το εξίσου περσινό τους αριστούργημα , οι Βρετανοί επιστρέφουν με την δισκάρα που λέγεται “Connla’s Well”. Για τους λάτρεις του post-punk προτείνετε ανεπιφύλακτα, για τους λάτρεις της μουσικής εξίσου. Τα jazzy σαξοφονικά περάσματα του δίσκου σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή, ενώ η όλη ατμόσφαιρα αποκλεισμού και εσωστρέφειας που αποπνέει ο δίσκος σου γίνεται εξαρχής εμφανής και μόνο από το εξώφυλλο. Δε για μένα ακόμα πιο συνταρακτικό είναι, να ζεις το 2024 και να μην εχεις ακούσει ακόμα Maruja.
3.NOOR: “Mother’s Guilty Pleasure”
True μέταλλοι θέλω να ηρεμήσετε. Έχω ακούσει από πολλά άτομα διάφορες απόψεις για αυτόν τον δίσκο. Love It Or Hate It θα τον λέγαμε. Είναι μια καθαρόαιμη uspm δισκάρα που σκίζει, φωνητικά, κιθαριστικά, στα πάντα, με εμφανή προβλήματα στην παραγωγή αλλά ποιος χέστηκε, μιλάμε για δισκάρα. Τραγούδια όπως το “Golden Coffins” ή το “Flaming Rage” να δείχνουν μια εξαιρετική κιθαριστική δουλεία και με ένα songwriting το οποίο σπάει μασέλες άμα κάποιος φέτος καταφέρει να βγάλει καλύτερη κιθαριστική δουλειά, σε συνδυασμό με τις μελωδίες φωνητικών τους, τότε να πέσω από το μπαλκόνι…
4.DODSRIT: “Nocturnal Will”
Εγώ θα το έλεγα epic/black, ένας φίλος το είπε ξεκάθαρο epic metal με black φωνητικά και τείνω να συμφωνήσω μαζί του. Οι Dodsrit ξεκίνησαν από ένα κράμα blackened crust και κατέληξαν στο epic metal, έστω στην blackened μορφή του, και ειλικρινά δεν έχω απολύτως κανένα ζήτημα, τους ακολουθώ από τον πρώτο (και τον αγαπημένο μου δίσκο) και ποτέ δεν με έχουν προδώσει. Το “Nocturnal Will” αποτελεί μια epic/black δισκάρα με έμφαση στο epic.
5.SVDESTADA: “Candela”
Οι Ισπανοί μάγιστροι του Neocrust επιστρέφουν με μία ακόμα δισκάρα, το songwriting του “Candela” ξεπερνάει όλες τις προηγούμενες δουλειές τους, βέβαια με ελάχιστη λιγότερη κ@βλα. Βέβαια από την άλλη οι Ισπανοί είναι μάστορες του neocrust, και τα κατάφεραν να μας χαρίσουν ακόμα μια δουλειά που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το “Azabache”, μια δουλειά που θα τους φέρει στην πεντάδα μου πολύ εύκολα. Τα μελωδικά στοιχεία είναι απολύτως εναρμονισμένα με τα πιο επιθετικά, όπως είχαμε συνηθίσει το Ισπανικό neocrust. Οι Svdestada ήρθαν για να μείνουν και εγώ χαίρομαι πολύ για αυτό!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
1.DÖDSRIT: “Nocturnal Will“
Μετά από μια τριάδα άψογων δίσκων, ξεπερνούν τον εαυτό τους με ένα ελαφρώς διαφοροποιημένο ύφος και παρουσιάζουν ένα συγκλονιστικό, επικό, μελωδικό black metal όπου το ατσάλι και το συναίσθημα συμβαδίζουν αρμονικά, οδηγώντας τους στον καλλιτεχνικό θρίαμβο.
2.SAVAGE OATH: “Divine Battle”
Ταλαντούχα νυν και πρώην μέλη από Sumerlands, Visigoth, Eternal Champion και Manilla Road σε μια τρομερά εμπνευσμένη σύμπραξη δημιουργούν ένα σπουδαίο δίσκο ισοπεδωτικού epic heavy metal με τιτάνιες συνθέσεις που αποδίδονται με τον πλέον πειστικό τρόπο.
3.LORD GOBLIN: “Lord Goblin”
Μεγαλειώδες, επιβλητικό, υπερβατικό, υμνικό blackened heavy metal σε ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο με κάθε συνθετική και ενορχηστρωτική λεπτομέρεια προσεγμένη στην εντέλεια.
4.ACHELOUS: “Tower Of High Sorcery”
Βελτιωμένοι σε όλες τις πτυχές του εκτελεστικού τομέα, συνεχίζουν να τιμούν την ελληνική μουσική παράδοση μέσα από το προσωπικό τους epic metal πρίσμα, παραδίδοντας έναν άξιο διάδοχο του προηγούμενου εξαιρετικού δίσκου τους με πληθώρα πανέμορφων τραγουδιών.
5.MEGA COLOSSUS: “Showdown”
Εκπληκτικές ρυθμικές κιθάρες στην τεχνοτροπία των Slough Feg που προχωράνε μόνο μπροστά χωρίς να επαναλαμβάνονται και φωνητικές γραμμές που ανεβάζουν τη διάθεση σε ένα εκστατικό heavy metal που αναβλύζει ενέργεια και ζωντάνια.
1245 
