To Σάββατο 3 Φεβρουαρίου παρέα με παλιούς φίλους και συντροφιά νέων ήχων, βγήκαμε έξω από τον μικρόκοσμό μας και αφεθήκαμε σε κάτι διαφορετικό και πρωτοποριακό.
Ο ήχος των Maruja, είναι ο ήχος του αύριο και παρά το γεγονός ότι την ίδια μέρα είχε επίσης ένα πολύ δυνατό live (Helhammer, Primordial κτλ), το αθηναϊκό κοινό γέμισε ασφυκτικά τον χώρο του Temple και απόλαυσε την δυστοπία των Maruja και τον ήχο των προαστίων της Αγγλίας από τους δικούς μας Disco Triste.
To live του Σαββάτου ανέλαβαν να ανοίξουν οι Disco Triste. Τους είδαμε πρώτη φορά αλλά δεν μας είναι τελείως άγνωστοι καθώς ο μπασίστας και ο drummer παίζουν και στους Breeding the Shadows. Ο ήχος των Disco Triste θυμίζει την πρώτη εποχή του αγγλικού New Wave και παρά τα δύσκολα ζητήματα που πραγματεύονται, είναι αρκετά up-tempο. Ενώ στην αρχή απλά βλέπαμε λίγα κεφάλια να κουνιούνται, μετά την μέση του set τους ο κόσμος χόρευε ρυθμικά κάτω από τους ήχους του συγκροτήματος.
You knew what to expect I’m a world class sinner
Told you what I do I’m a loser winner
Don’t engage with me when I’m out to dinner
My genre is a drama but I range to a thriller
Η αισθητική των Disco Triste έχει πολύ ενδιαφέρον και πάνω στην σκηνή είναι εξαιρετικά άνετοι. Με πολύ συμπαγή ρυθμική βάση δεν φλυαρούν ενώ ταυτόχρονα είναι και πολύ πληθωρικοί, με τριφωνίες και αρκετά μεγάλο επίπεδο τεχνικής. Με το Temple να είναι γεμάτο, οι Disco Triste είχαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν το υλικό τους σε ένα μεγάλο κοινό και την άρπαξαν από τα μαλλιά αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις.
Στην συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Maruja. Δεν θα κρύψω ότι το μπλουζάκι 2Pac του τραγουδιστή αρχικά μου έκανε εντύπωση, αλλά μετά σκέφτηκα ότι ο λυρισμός του έχει αρκετά στοιχεία από το flow των φωνητικών στο rap, οπότε το μπλουζάκι τελικά ένωσε τις τελείες παρά με παραξένεψε.
Ο ήχος των Maruja είναι ένα συνδυασμός jazz και punk, ο οποίος αφήνει πολύ μεγάλα περιθώρια για αυτοσχεδιασμό, κάτι το οποίο έκαναν πολύ διακριτό σε όλη τη διάρκεια του live. Με μεγάλη ασφάλεια μπορώ να πω ότι το Σάββατο είδα έναν από τους καλύτερους drummer που έχω δει live και έναν μπασίστα που κρατούσε όλο το μελωδικό και ατμοσφαιρικό κομμάτι της μπάντας, αφήνοντας χώρο στον σαξοφωνίστα να εκστασιάζεται και να εξαπολύει ψυχεδέλειες τρέχοντας πάνω κάτω στην σκηνή, κάνοντας headbanging ή κατεβαίνοντας κάτω στο κοινό.
Η κιθάρα, παραδόξως για τον ήχο, είχε πολύ μικρό ρόλο και αρκετές φορές ο κιθαρίστας την άφηνε κάτω για να μπορέσει να αφεθεί στους ήχους της υπόλοιπης μπάντας, αλλά και να αφιερωθεί στην πολύ έντονη εκφραστικότητά του. Ο τραγουδιστής έχει μια πολύ ιδιαίτερη χροιά, η οποία δίνει την αίσθηση ότι πάντα απαγγέλει κάτι δυστοπικό ή περιγράφει ένα μουντό απόγευμα στο βιομηχανικό Manchester από όπου και προέρχονται. Το έντονο συναίσθημα και η εκφραστικότητα μου θύμισε αρκετά τον τραγουδιστή των Birds in Row και μια συνεργασία τους θα την έβρισκα πολύ ενδιαφέρουσα.
Οι Maruja είναι πολύ μικροί σε ηλικία και λίγο χρονικό διάστημα σαν μπάντα, παρόλα αυτά χαίρουν τον σεβασμό του κοινού τον οποίο έδειχναν να απολαμβάνουν. Όταν τελείωσε το live, είδα αρκετό κόσμο να πηγαίνει με βινύλια στα χέρια για να τα υπογράψει η μπάντα. Δεν το έχω δει σε πολύ μεγαλύτερες μπάντες και με χαροποίησε το γεγονός ότι έβλεπα παθιασμένους fans για τους Maruja. Με τέτοιο όραμα και χαρακτήρα, θωρώ ότι είμαστε πολύ τυχεροί που καταφέραμε να τους δούμε στην αρχή της καριέρας τους. Δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο αν η επόμενη επίσκεψή τους είναι στο Ηρώδειο μαζί με μια μεγάλη κλασσική ορχήστρα.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
845 
