Είδος: Psych Rock
Εταιρία: Sub Pop Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 19 Ιανουαρίου 2024
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που μας δένει με κάποια πράγματα. Ένα αντικείμενο, ένα πίνακα ζωγραφικής, ένα τραγούδι, μια εικόνα. Είναι προβολές μια ανάμνησης ή μιας πρότερης κατάστασης; Μια γνώριμη μυρωδιά, ένας ήχος νοσταλγικός, κάτι που “ακούγαμε” όσο ήμασταν στην κοιλιά της μητέρας μας ή βλέπαμε και μας έδινε θάρρος σε μια δύσκολη κατάσταση; Γιατί δημιουργούμε προσδοκίες στον εαυτό μας, τις οποίες αργότερα επιβραβεύουμε σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία; Το πλησιέστερο που μπορώ να έρθω σε απάντηση σε όλο αυτό, είναι ότι κάποια πράγματα, μια μινόρε ή ματζόρε συγχορδία, μπορεί να εκφράζει καλύτερα τη θλίψη ή τη χαρά μας και το συναισθηματικό μας background. Το ίδιο και κάποιο χρώμα ή μια εικόνα.
Για έναν άνθρωπο που αγαπάει λοιπόν την επιστημονική φαντασία, το άγνωστο του διαστήματος, νιώθει δέος απέναντι σε τεράστιες κατασκευές και αχανή landscapes, έχει αδυναμία στο χρώμα κόκκινο και το αυτί του τραβάνε τα μινόρε ηχοχρώματα και τα maxed out reverbs, το μια “ονειρώδες” και άλλοτε εφιαλτικό “Ilion”, ΤΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ ΣΩΣΤΑ.
Από το τέρμα χαρακτηριστικό και συμβολικό εξώφυλλο με την απίστευτη απόχρωση του κόκκινου, μέχρι την τελευταία του νότα. Άλμπουμ 8 κομματιών με διάρκεια 80 λεπτών κατά τα οποία ΤΙΠΟΤΑ δεν ακούγεται περιττό, τίποτα κουραστικό και τίποτα out of place. H αρχή γίνεται με το ομώνυμο στο οποίο το στίγμα δίνει το καταιγιστικό drumming του Canek Flores και το οποίο δίνει ένα φρενήρη τέμπο, το οποίο χαλαρώνει περίπου στα μισά για ένα hazy intermission, σε μια ηχητική διεστυλκίνδα η οποία θα ακολουθήσει και άλλες φορές στη συνέχεια. Στο “Nimh” γίνεται ακόμα περισσότερο εμφανές ότι η μπάντα είναι εξαιρετική στο συνεχές build up το οποίο θα καταλήξει σε ξεσπάσματα, με οδηγό μερικές απίστευτες μελωδίες. Στο “The Words That Have Never Been Heard”, μπάσο και drums δίνουν την αίσθηση της βιασύνης, δημιουργώντας στον ακροατή μια αίσθηση κλειστοφοβική και δυσοίωνη, pattern που μένει κοινό και στη συνέχεια.
Η δουλειά που έχει γίνει γενικότερα στα όργανα και τους ρυθμούς που αυτά παίζουν είναι εξαιρετική και τίποτα δεν είναι συνηθισμένο ή τετριμμένο. Το “Confluence” θα μπορούσε να είναι ένα με τον προπομπό του, καθώς κυλούν φοβερά δεμένα, με το σαξόφωνο στην αρχή του μαζί με την αίσθηση τζαμαρίσματος στο τέλος, να κάνουν τη διαφορά. Το αργόσυρτο “Weaver’s Weft” είναι το χιτ σε ένα δίσκο γεμάτο δεκάρια με το χορωδιακό μέρος της εισαγωγής να κλέβει την παράσταση. Στο “Uruk” οι ρυθμοί πέφτουν και οι μελωδίες σε κιθάρα και φωνητικά (που μαλακώνουν) παίρνουν τον πρώτο ρόλο. Στο “The Story That Has Never Been Told”, κλείνει ο κύκλος των μακρόσυρτων κομματιών με τρόπο εντυπωσιακό, με τη μπάντα να συμπυκνώνει ουσιαστικά όλα της τα χαρακτηριστικά, εδώ. Ψυχεδέλεια, χάσιμο στο διάστημα, όνειρα, μελωδία και τεράστια landscapes.
H δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή, έχει υπάρξει υποδειγματική για να αναδείξει τα ηχοτοπία που μαεστρικά έχει χτίσει η μπάντα. Τα εφέ, τα πλήκτρα και ότι άλλο έχει χρησιμοποιηθεί, είναι ακριβώς στη θέση και το σημείο που πρέπει, τίποτα δεν είναι πλεονασμός, πράγμα που φαντάζει τρομακτικά δύσκολο για άλμπουμ τέτοιας διάρκειας. Η Ομηρική ιστορία του “Ummon” συνεχίζεται στο “Ilion” και αν κάποιος μου έλεγε οτι η προηγούμενη δουλειά τους μπορούσε να ξεπεραστεί, θα ήμουν τρομερά δύσπιστος. Λένε ότι οι τρίτοι δίσκοι μιας μπάντας είναι κομβικοί κι εδώ οι Slift ανεβαίνουν πολλά επίπεδα. Όσο κι αν χαθείς στα δύσκολα μονοπάτια του άλμπουμ αυτού και όσο κι αν το συναίσθημα που δημιουργεί η “ιστορία” του βγάζει κάτι δυσοίωνο, η λέξη που καλύτερα τον περιγράφει στο τέλος, είναι μια: transcendental. Υπερβατικό.
Facebook: https://www.facebook.com/sliftrock/
Bandcamp: https://slift.bandcamp.com/music
615 
