Πέρυσι σχεδόν τέτοια εποχή είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά επί σκηνής των Peter Tägtgren μαζί με τους Hypocrisy, στα πλαίσια της κοινής τους περιοδείας με τους Septic Flesh, σε μία εκ των κορυφαίων του ακραίου ήχου τα τελευταία χρόνια.
Φέτος μετά από σχεδόν εξαετή συναυλιακή και δισκογραφική αποχή, άλλαξε σκάφος και επέστρεψε με τους Pain και την “I AM” tour για μία δυνατή στάση στη σκηνή των Λιοσίων, και αυτό από μόνο του ήταν ένας καλός λόγος για να δικαιολογήσει την παρουσία μας εκεί.
Η Τρίτη σαν συναυλιακή μέρα δεν ενδείκνυται καθόλου, καθότι εργάσιμη και καθημερινή, και η ισχνή παρουσία στην αρχή προδίκαζε ένα μικρής προσέλευσης live. Παρόλο που είχε ανακοινωθεί το timeline οι πόρτες δεν είχαν ανοίξει μέχρι τις 20:20 και το live υποθετικά ξεκινούσε 20:30.
Παραδόξως όμως λίγο μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης οι Degenerate Mind πήραν θέσεις μάχης επί της σκηνής με ένα άκρως οικογενειακό σκηνικό από πλευράς προσέλευσης, κάτι που άλλαζε όσο περνούσε η ώρα.
Όπως είχαμε πει και στην παρουσίαση του δίσκου “B.L.E.V.E.” προ τριετίας, η μπάντα συνεχίζει την παράδοση του Greek rock revolution και περνάει στην φάση του evolution, προσθέτοντας επιμέρους στοιχεία στο ιδίωμα. Δεν μου αρέσει να κατηγοριοποιώ και να οριοθετώ, όμως εδώ κατά ανάγκη θα το κάνω. Ο λόγος είναι ότι ουσιαστικά αδικούμε την ίδια την μπάντα με αυτό τον τρόπο και την πολύπλευρη ηχητική της ταυτότητα.
Στη διάρκεια του set τους απέδωσαν ικανοποιητικά το Heavy Rock τους μαζί με τα ελάχιστα μεταλλικά ψήγματα που το χαρακτηρίζει. Έντονες southern επιρροές κατά τόπους με τα φωνητικά να θυμίζουν την Load/Reload περίοδο του Papa-Het και της γνωστής μπάντας του.
Ο ήχος δεν τους βοήθησε στην αρχή, αλλά βελτιώθηκε ικανοποιητικά στη συνέχεια. Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι κιθάρες ακουγόντουσαν λίγο θαμμένες με αποτέλεσμα να στερούνται σε όγκο αλλά αυτό έγκειται στην υποκειμενικότητα του καθενός. Ο κόσμος πάντως σίγουρα περνούσε καλά και το έδειχνε με την συμμετοχή του στα τραγούδια.
Οι εξαμελής παρέα γέμισε και ποσοτικά αλλά και ποιοτικά την σκηνή του Gagarin και απέδειξε ότι δεν είναι μεγάλη για αυτούς σε καμία περίπτωση. Στις εφτά συνθέσεις που ακούσαμε βαρύτητα δόθηκε στο “B.L.E.V.E.” δίσκο, ενώ στα δύο καινούρια τραγούδια που ακούσαμε από το επερχόμενο “Vortex”, το “σκληραίνουν” το πράγμα και τους πάει, με τις Metal καταβολές να βγαίνουν μπροστά.
Αναμονή για την κυκλοφορία του νέου δίσκου και τις επόμενες συναυλιακές τους αποδράσεις.
Justice
Never Care
Awakening
I Walk Alone
Rite of Passage
Nothing Left
Black Monday
Το πέρας της εμφάνισης των Degenerate Mind σηματοδότησε και την έναρξη της αθρόας προσέλευσης κόσμου, καθώς είχε πάει 21:10 και οι υποχρεώσεις των περισσοτέρων έλαβαν τέλος.
Μισάωρη αναμονή με τις απαιτούμενες εργασίες και το soundcheck να λαμβάνει χώρα στην σκηνή λίγο πριν το διαστημόπλοιο των Pain προσγειωθεί στο συναυλιακό σανίδι. Με οριακά Αγγλική ακρίβεια επί του χρόνου, και με το λογότυπο να εμφανίζεται στο background, οι Φινλανδοί έκαναν την εμφάνισή τους μπροστά μας.
Κάτι η καταγωγή τους, λίγο το ανεπαίσθητο corpsepaint και κατά μεγάλο μέρος προφανώς η μουσική τους, ένα ψυχρό κύμα το ένιωθες στο κατά τα άλλα ζεστό βραδάκι.
Ένα πράγμα σαν το “γύρω γύρω Σάββατο…στην μέση Κυριακή”.
Η πληκτροφόρα εισαγωγή έλαβε τέλος και το ταξίδι στο παρανοϊκό κόσμο του Tagtgren και της παρέας του ξεκίνησε με το “Let me Out” να ξεχύνεται και να σέρνει τον χορό. Ο ήχος στην αρχή ήταν λίγο “Pain in the Ass”, όμως γρήγορα έφτασε σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Με τα “End of the Line” και τα “Nailed to the Ground” να παίρνουν σειρά και με το all time classic “The Great Pretender” αντιλαμβάνεσαι ότι θα ακολουθήσει ένα best of setlist, κάτι που έγινε πραγματικότητα και το κοινό από κάτω κατα ευχαριστήθηκε σε μέγιστο βαθμό, κρίνοντας από τις αντιδράσεις.
Η μπάντα με τους ήχους της και την μουσική της προσέγγιση μετέτρεψε το Gagarin από συναυλιακό χώρο σε βιομηχανική αποθήκη εργοστασίου, όπου στη λήξη της βάρδιας διεξάγονται prive Techno πάρτι και Trance συνεδρίες.
Μία ιδιαίτερη ηχητική σύμπραξη Industrial ήχων και μινιμαλιστικής electronica με μεταλλική επικάλυψη.
Συνέχεια με το πιο πρόσφατα ηχογραφημένο “Revolution” και “Zombie Slam” με “Suicide Machine” να προσφέρουν επιπλέον καύσιμα στο κοινό προς εκτίναξη. Ξέρεις ότι ένα live πάει καλά όταν βλέπεις χαμόγελα στους παρευρισκόμενους, παρατηρείς ανελέητο headbanging, έντονη διαδραστικότητα, mosh pits και όταν το κοινό συμμετέχει από μόνο του τραγουδώντας τους στίχους, κάτι που έκανε, και σε ανύποπτο χρόνο ο Peter έδινε το μικρόφωνο σε φίλους στην πρώτη γραμμή για τα 5 δευτερόλεπτα δημοσιότητας που τους άξιζαν να πάρουν.
Και σαν κερασάκι στην τούρτα υπήρξαν και οι κλασικές μεταλλικές ιαχές για να μην ξεχνιόμαστε και να θυμόμαστε από που προερχόμαστε όλοι.
Ο Peter είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς και έχοντας συνηθίσει την έκθεση του τόσα χρόνια μπροστά σε κόσμο θα μπορούσε να είναι απαθής υπό μία έννοια, όμως είναι τέτοια τυπάρα που φαινόταν να το απολαμβάνει πραγματικά σαν να ήταν η πρώτη φορά. Για όσο διήρκησε η παράσταση ξεδίπλωσε την πολυσχιδή του μουσική προσωπικότητα (κάτι ανάμεσα σε Crematory, Rammstein, Rob Zombie μεταξύ πολλών άλλων) και εκτεθήκαμε στον διαταραγμένο του κόσμο. Ιδιαίτερα θεατρικός στις εκφράσεις τους, έμπαινε στο πετσί του ρόλου του και φλέρταρε με την μεθυσμένη περσόνα του Jack Sparrow όσον αφορούσε τις κινήσεις του. Με τον μοναδικό του τρόπο καθοδηγούσε και τους ετέρους bandmates του στην τρέλα σαν άλλος master of puppets.
Η αλήθεια είναι ότι είδαμε ένα καλοδουλεμένο σχήμα που λειτουργεί σαν σε γραμμή παραγωγής σε εργοστάσιο με αμείωτους ρυθμούς και έντονη σταθερότητα χωρίς λοιπές διακυμάνσεις.
Με τα απαραίτητα breaks να δίνουν κάποιες ανάσες αλλά και χρόνο για κούρδισμα, στο “Same Old Song” είχαμε και στυλιστικές αλλαγές δεδομένου ότι ανέβηκε αρκετά η θερμοκρασία και η εμφάνιση με κοντό μπλουζάκι ήταν απαραίτητη. “It’s Only Them” και “Bye/Die” ακολουθώντας κατά πόδας με τα riffs να σε σχίζουν όχι σαν ατσάλι για να τελειώνουμε μία και έξω, αλλά σαν σκουριασμένο σίδερο για να νιώθεις τον πόνο να σε κυριεύει.
Αλλά ως γνωστόν “ο πόνος είναι προσωρινός.. η απόλαυση παντοτινή”.
Αφού η μπάντα μας πρόσφερε ένα μικρό καταφύγιο εκ μέρους του Mick Jagger και της κομπανίας του, ο Peter μας έδειξε τι κρύβει στο κεφάλι του. Και δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ατελείωτο πάρτι και μία κατάσταση τρέλας να τον κυριεύει και να μεταδίδεται σε εμάς μέσω της μουσικής του. Η KITSCH εμφάνιση στο “Party in My Head” ήταν άνω ποταμών και για χρυσό βατόμουρο με την καλή έννοια. Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι η μπάντα έχει λιώσει στις προβολές το videoclip του “Dani California” των RCHP και έχει υιοθετήσει όλο το concept για να μας το παρουσιάζει.
Ανέλπιστη η εμφάνιση του “On and On” από το Rebirth δίσκο πλησιάζοντας προς το τέλος της βραδιάς, λίγο πριν μας ταπώσουν κανονικά και μας κλείσουν τα στόματα με το all time classic και συναυλιακή ονείρωξη “Shut your Mouth” για τον επίλογο μιας όμορφης βραδιάς.
Το drum solo στο τέλος άφησε μία ωραία Metal-ική επίγευση και ο αποχαιρετισμός εν μέσω ακροάσεως από τα ηχεία του Frank Sinatra και του “My Way” μας ακολούθησε μέχρι την έξοδο.
“And now the end is here
And so I face that final curtain”
Let Me Out
End of The Line
Nailed to the Ground
The Great Pretender
On Your Knees
Revolution
Zombie Slam
Suicide Machine
Monkey Business
Just Hate Me
Same Old Song
It’s Only Them
Bye/Die
Gimme Shelter (Rolling Stones Cover)
Party in My Head
On And On
I’m Going In
Shut Your Mouth
photos: Δέσποινα Σταματάκη
715 
