Είδος: Heavy/Doom/Epic Metal
Εταιρία: Metal Blade
Ημ. Κυκλοφορίας: 20/10/23
Υπάρχουν άνθρωποι και μπάντες που ότι στάτους ή μεγεθος και να είχαν, ήταν ξεχωριστές φυσιογνωμίες μιας σκηνής και τύχαιναν καθολικής αποδοχής και σεβασμού, είτε ήσουν οπαδός είτε όχι. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα στο μέταλ μικρόκοσμό μας, οι Manilla Road και οι Cirith Ungol. Και αν οι πρώτοι τελείωσαν απότομα με το θάνατο του τιτάνα Mark Shelton πριν λίγα χρόνια, οι δεύτεροι συνεχίζουν όχι μόνο να υπάρχουν, αλλά και να εκπλήσσουν. Γιατί η ακρόαση του “Dark Parade” δε μου προκάλεσε τίποτα λιγότερο από φοβερή έκπληξη και πολλά συναισθήματα.
Είχα χρόνια να ασχοληθώ με τη μπάντα, χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί. Ίσως γιατί το κλασικό μέταλ, ήταν τα τελευταία χρόνια πιο πίσω στα προτιμώμενα ακούσματά μου. Όταν όμως μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω την τελευταία τους προσπάθεια, είχα λίγο μια παιδική περιέργεια να ακούσω τι κάνουν το 2023. Και η παιδική αυτή περιέργεια, αφού άκουσα το δίσκο, κόλλησε με ένα παιδικό ενθουσιασμό που είχα να νιώσω από τις εποχές που πρωτάκουσα δίσκους όπως το Gutter Ballet, το Seventh Son ή το British Steel. Βαριά χαρτιά, το ξέρω, αλλά έτσι ένιωσα.
Αρχικά, τα doom και epic στοιχεία είναι δευτερεύοντα και εδώ επικρατεί το κλασικό heavy, με NWOBHM επιρροές. Κι ενώ σε πιάνει από το πρώτο δευτερόλεπτο με την αμεσότητα του, έχει και ένα φοβερό στοιχείο επαναληψιμότητας αφού με κάθε νέα ακρόαση, ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είχες ακούσει πριν.Ο ήχος σε σχέση με παλαιότερες δουλειές τους είναι κρύσταλλο και η παραγωγή φοβερά προσεγμένη, με τα πάντα να είναι στις δόσεις και τις θέσεις που πρέπει. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στις κιθάρες, οπού Jim Barraza και Greg Lindstrom δίνουν ρέστα, με τον galloping ήχο των προηγούμενων άλμπουμ να έχει δώσει τη θέση του σε έναν περισσότερο down picking τρόπο παιξίματος, χωρίς όμως να χάνεται ο χαρακτήρας της μπάντας, με επιπλέον πινελιές από middle eastern κλίμακες όπως στο “Relentless”, να δίνουν το κάτι παραπάνω. Και μπορεί να έχουν περάσει 40 χρόνια από το ντεμπούτο τους, αλλά η φωνή του Baker παραμένει αυτό ακριβώς που πρέπει για τους Cirith Ungol.
Οι στίχοι, μακριά πλέον από τις sword & sorcery επιρροές του Moorcock, επηρεασμένοι περισσότερο από τον Lovecraft, περιγράφουν την κατάπτωση και παρακμή του ανθρώπινου είδους με το μέλλον να προβλέπεται μάλλον ζοφερό. Απόλυτα ταιριαστοί με τον ήχο του άλμπουμ ο οποίος ενώ δεν είναι concept, καταλήγει στην conceptual τριλογία των “Dark Parade”, “Distant Shadows” και “Down Below”. Κομμάτια δεν πρόκειται να ξεχωρίσω, μιας και σε κάθε ακρόαση έβρισκα και νέο αγαπημένο. Αδύναμη στιγμή δεν υπάρχει.
Ο δίσκος είναι ήδη στο τοπ 5 της χρονιάς για μένα, μόνο και μόνο επειδή μου προσέφερε συναισθήματα που είχα χρόνια να νιώσω και που κακά τα ψέματα, μόνο αυτό το είδος μουσικής μπορεί να κάνει το παιδί που κρύβεις μέσα σου να νιώσει, ακόμα και όταν μεγαλώσεις. Αν το “Dark Parade” και οι Ungol ήταν κάρτα στο Magic: The Gathering, θα ήταν η black lotus. Αν ήταν αυτοκόλλητο της Panini θα ήταν ο Σαραβάκος με την Εθνική του ‘94 και αν ήταν ανθρώπινο χαρακτηριστικό, θα ήταν η ειλικρίνεια. Καταλαβαίνετε που το πάω. Μιλάμε για τέτοια σπανιότητα δίσκου. Κάντε σας τη χάρη να το ακούσετε.
https://www.facebook.com/cirithungolofficial
https://www.instagram.com/cirithungolband
952 
