Για δύο λόγους σέβομαι όσο κανέναν τους συναυλιακούς Blind Guardian (εκτός από το ότι έχουν παραδώσει ορισμένα άλμπουμ-μνημεία για το είδος με κομμάτια που μπορούν να ισοπεδώσουν οποιοδήποτε live).
Πρώτον, η επαφή τους με το κοινό που ευνοείται απείρως από τους χώρους που δίνουν τα live τους είναι μια ζεστή, απόλυτα ειλικρινής και συναισθηματική και αυτό ο κόσμος το εισπράττει. Δεύτερον, οι Guardian χρόνια τώρα έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν το παραμικρό κόλλημα με τα setlist τους και είναι έτοιμοι πάντα να παίξουν το οτιδήποτε, ένα γεγονός που εν έτει 2023 θεωρώ πια μέγιστο προτέρημα για ένα metal live μιας μπάντας που κάλλιστα θα μπορούσε να πατάει στο ρετρό (αλλά δεν είναι επ’ ουδενί).
Έτσι, όταν ανακοινώθηκε ως κλείσιμο της σίγουρα πιο θριαμβευτικής τους παρουσίας στην Ελλάδα ever, η έξτρα (στην έξτρα) εμφάνισή τους στην Αθήνα, την Τετάρτη, με την ιδιαίτερη σημείωση ότι «η μπάντα θα παίξει σχετικά διαφορετικό σετ ως ευχαριστώ στον κόσμο) δεν το πολυσκέφτηκα και γυρνώντας σπίτι απλά έκλεισα εισιτήριο. Μετά την θριαμβευτική συναυλία του Σαββάτου όπου σήκωσαν όλο το Floyd στον αέρα και με την πεποίθηση ότι θα δω ένα διαφορετικό λίγο live, ήξερα ότι θα είμαι κι εγώ εκεί.
Fast forward Τετάρτη βραδάκι λοιπόν κι ενώ οι Γερμανοί έχουν δώσει ένα επίσης αποθεωτικό live στην Θεσσαλονίκη μπαίνω στο venue λίγο πριν την έναρξη (το ωράριο έναρξης και το Σάββατο και την Τετάρτη τηρήθηκε κατά γράμμα). Ο κόσμος ήταν πολύς, σε κανένα σημείο δεν έφτασε στο πλήρες sold out του Σαββάτου (και της Παρασκευής) αλλά το Floyd ήταν γεμάτο πάνω απ τα τρία τέταρτα, σε μία τεράστια απόδειξη του πόσο ρεύμα είχαν και έχουν οι Blind Guardian ακόμα.
Στις 21:00 ακριβώς οι σχεδόν Αθηναίοι φίλοι μας (όπως είπε κι ο Hansi) ξεκίνησαν την τελευταία τους διαδρομή στην Ελλάδα για φέτος. Το live χωρίζεται για μένα σε δύο μέρη και το πρώτο μέρος ήταν το πιο «προγραμματισμένο» αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Που σημαίνει ότι οι Guardian ξεκίνησαν ξανά με το Imaginations from the other side, το Blood of the Elves, το Nightfall και το (ναι!) Script for my requiem. O κόσμος μαζί τους άλλη μια φορά σε στίχους, σε πώρωση, σε τραγούδι, σε αποθέωση ανάμεσα στα κομμάτια ενώ (χεχε) «έξυπνα» έκοψε και 1-2 λογύδρια απ τα συνήθη του Hansi με την ιαχή “Guardian – Guardian” που πρέπει σε μία βδομάδα να έχει ακουστεί σύνολο περίπου 450 φορές.
Εκμεταλλευόμενος τον χώρο για ελιγμούς βρέθηκα κι εγώ δεύτερη σειρά και αντιλήφθηκα σχεδόν αμέσως ότι για άλλη μία φορά περνούσα υπέροχα. Η μπάντα σαφώς πιο χαλαρή απ το Σάββατο αλλά ταυτόχρονα πολύ επαγγελματική στο live της, συνέχισε το σετ της και μπορούσα πολύ καθαρά να δω στα πρόσωπά τους την εμφανή τους ευχαρίστηση για όσα είχαν γίνει και όσα γίνονταν. Violent Shadows απ’ το God Machine και Skalds and Shadows απ’ το Twist in the Myth. Time stands still (at the Iron Hill) απ’ το Nightfall in Middle Earth και η κάθε φωνή στον αέρα για το Bard’s Song απ’ το Somewhere Far Beyond. Οι Blind Guardian και θέλουν και μπορούν να αποδώσουν υλικό απ’ τον κάθε δίσκο τους, μην ξεχνώντας ποτέ καμία εποχή τους και δίνοντας πάντα μια ολοκληρωμένη ιδέα ποιοι είναι σε οποιονδήποτε τύχαινε να έβλεπε πρώτη φορά ένα live τους.
Στο ενδιάμεσο όλων αυτών ήρθε η ώρα για το πρώτο δώρο για μας το οποίο ήταν γνωστό αφού το είχαν ανακοινώσει ήδη απ τα social media της μπάντας. Σε πρώτη ever εμφάνιση σε setlist τους το American Gods, το εμφανώς καλύτερο κομμάτι του τελευταίου τους δίσκου God Machine ένα κομμάτι που έτυχε σχεδόν ίδιας αποδοχής απ’ τον κόσμο όσο και τα παλιότερα που είχαν παιχθεί ως τότε. Στη συνέχεια ο κακός χαμός στο Majesty διότι ας το παραδεχτούμε, αυτοί είμαστε και εδώ λοιπόν, ένα κομμάτι πριν το κλείσιμο για encore μπορούμε να οριοθετήσουμε ότι τελείωσε το πρώτο μέρος του live, το «προγραμματισμένο».
Κι αυτό γιατί τελευταίο κομμάτι πριν το διάλειμμα, ο Hansi μας ανακοίνωσε ότι έμαθαν όλοι στην μπάντα ξαφνικά ότι εδώ στην Ελλάδα σκίζουμε τα ρούχα μας για το Lost in the twilight hall οπότε είπαν ότι αν δεν μας ευχαριστήσουν έτσι τότε πως!
Τα σκηνικά στο Lost έφτασαν επίπεδα «δεν περιγράφω άλλο» και αυτό ήταν η αρχή. Λίγα λεπτά αργότερα επέστρεψαν με το Sacred Worlds που φυσικά δεν έφτασε την προηγούμενη πώρωση (αλλά παρατήρησα από κοντά ότι οι Guardian ψήνονται πάρα πολύ να το παίζουν) και μετά σε μία παρέλαση από ευχαριστώ και εκπληρωμένων υποσχέσεων για ένα 30λεπτο έγινε το σώσε με Guardian of the Blind (!!!), Lord of the Rings, Valhalla, Mirror Mirror κι ενώ όλοι περίμεναν το τέλος ή ένα μικρό ίσως Barbara Ann, οι Blind Guardian αποφάσισαν ότι δεν θα κάτσει κανένας στ’ αυγά του ακόμα οπότε Welcome to Dying για απόλυτο τελείωμα.
Ένα μισάωρο που ξεσήκωσε τον κόσμο στα όρια του κι αν το πλήθος ήταν λιιιιίγο πιο «χορτασμένο» ας πούμε στις αντιδράσεις του στις αρχές, στο τέλος τα ξέχασαν όλοι όλα και έκαναν σαν να ήταν η πρώτη εμφάνιση τους στην Αθήνα.
Κάπου εκεί και εν μέσω αποθέωσης από κυριολεκτικά όλο το κλαμπ μας ευχαρίστησαν θερμότατα και οριστικά κλείνοντας μια σειρά από εμφανίσεις που θα μνημονεύονται στο μέλλον ως «η βδομάδα του 2023 που οι Blind Guardian σάρωσαν σερί την Ελλάδα» και έδωσαν ραντεβού για του χρόνου στο Chania Rock Festival του 2024 κάνοντας ακόμα και στο αντίο τους δώρα και αποκαλύψεις.
Έφυγα υπερβολικά γεμάτος από το συγκεκριμένο live, διαφορετικά γεμάτος απ το Σάββατο. Κι αυτό γιατί μέσα μου ένιωθα ότι η μπάντα σεβάστηκε τον κάθε έναν που ήρθε στο Floyd (κάποιοι για 2η και 3η φορά σε έξι μέρες!) και αντί να παίξει ένα δύο κομμάτια ως υποχρέωση, άλλαξε το μισό της σχεδόν setlist και δημιούργησε ένα metal πάρτι απ’ τα πιο ωραία που έχουν γίνει.
Σπάνιες είναι οι φορές που μπάντα ευχαρίστησε έτσι τον κόσμο που αυθόρμητα μετέτρεψε ένα live του Σαββάτου σε ένα τριήμερο πανηγύρι.
Και αυτό το σέβομαι κι εγώ με την σειρά μου και τους ευχαριστώ κι εγώ όσο κι αυτοί εμάς.
Μέχρι την επόμενη φορά.
Setlist
Imaginations from the other side
Blood of the Elves
Nightfall
The Script for my requiem
Violent Shadows
Skalds and Shadows
Time Stands Still (at the Iron Hill)
Secrets of the American Gods
The Bard’s Song (in the Forest)
Majesty
Lost in the twilight Hall
Encore
Sacred Worlds
Guardian of the Blind
Lord of the Rings
Valhalla
Mirror Mirror
Welcome to Dying
Κείμενο: Mits Mann
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
726 
