Είδος: Progressive Rock / Metal
Δισκογραφική: Golden Core Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 22 Σεπτεμβρίου 2023
Έχω ξαναπεί ότι το να κάθομαι να γράφω αράδες για τις δουλειές σχημάτων που αποτελούν δομικοί λίθοι του χαρακτήρα μου, είναι το πιο δύσκολο πράγμα που αντιμετωπίζω εδώ και 10 περίπου χρόνια που συμμετέχω ως πένα στον λογοτεχνικό φορέα που ονομάζεται Rockway. Πως να αρχίσεις και ποιές σκέψεις να πρωτοκαταγράψεις από τις χιλιάδες που αναδύονται για ακούσματα που εν πολλοίς έγιναν / θα γίνουν με το πέρασμα του χρόνου soundtrack εμπειριών ή / και παράλληλων εαυτών;
Η αναφορά γίνεται για τους υπέροχους (σχεδόν “πλήρως” Γερμανούς) Subsignal οι οποίοι, εδώ και μια 15ετία περίπου, έχουν χαρίσει υπέροχες δουλειές μοναδικής progressive μουσικής έχοντας να τιμήσουν μια τεράστια κληρονομιά, όντες “γόνοι” μιας από τις σπουδαιότερες μπάντες που εμφανίστηκαν από καταβολής της έννοιας “rock”, τους Sieges Even (γνωστή η λατρεία του γράφοντος, τεράστιο συναισθηματικό “κεφάλαιό” του). Οι Subsignal παρέδωσαν στο συλλογικό ασυνείδητο 5 θαυμάσια albums (ενδεικτικά αναφέρω τα αριστουργήματα “The Beacons of Somewhere Sometime” και “La Muerta”) και κατόπιν ακροάσεων, με ασφάλεια αποκρυστάλλωσα ότι το ίδιο συνεχίζει να ισχύει και για το ολόφρεσκο “A Poetry Of Rain”, το νέο βήμα της μπάντας.
Ως μια ομάδα μουσικών επιστημόνων (προεξάρχοντος του βασικού συνθέτη / κιθαρίστα Markus Steffen), δεν τίθεται καν θέμα συγκριτικού πλαισίου με τις προγενέστερες δουλειές, οι κύριοι αυτοί είναι αξιωματικά φορείς μοναδικότητας στο σύγχρονο μουσικό σύμπαν. Θα τολμούσα υποκειμενικά να απορρίψω ακόμη και τον στυλιστικό προσδιορισμό “progressive”, εισάγοντας και πάλι τον όρο “universal music”. Χωρίς αναμασήματα και φλύαρους δαιδαλώδεις αυτοσχεδιασμούς και χωρίς τερτίπια που αποσκοπούν σε εμπορική καταξίωση. Όχι, το “A Poetry Of Rain” διαπραγματεύεται αγνή, καθαρή Τέχνη. Δεν είναι καν δόκιμος ο όρος “επιρροές” γιατί αν υπάρχουν κάποιες, αυτές βρίσκονται μέσα στα ίδια τα πεπραγμένα των Subsignal και την λαμπρή προϊστορία τους.
O Steffen παραδίδει κιθαριστικά μαθήματα και φυσικά είναι τόσο σπουδαίος συνθέτης που δεν χρειάζεται να επιδεικνύει την τεχνική του με ανεβοκατεβάσματα πάνω στην ταστιέρα του. Άφταστος στα ακουστικά parts, συμπαγής στα distorted μέρη (και χωρίς στουντιακή πνιγηρότητα, συγχαρητήρια στην ομάδα παραγωγής για την αξιοθαύμαστη τεχνολογική ισορροπία του υλικού), οι ιδέες του είναι αντάξιες ενός μεγάλου δάσκαλου (αληθινός guitar hero κλάσεως ισοδύναμης ενός Steve Howe ή ενός Andrew Latimer) και με άριστη μελωδική συνεργασία με τον Markus Maichel ο οποίος έδωσε τα διαπιστευτήρια του στο “La Muerta”, υπαίτιος για τις ατμόσφαιρες στο background. Από πίσω τους, δυο “τέρατα”, οι Martijn Horsten (μπάσο) και Dirk Brand (drums) ακούγονται αιθέριοι και επαρκώς “ορθόδοξοι” ρυθμικά, βοηθώντας στην άνετη ροή χωρίς στείρες βιρτουοζίλες που θα την διέκοπταν. Όσο για τον Ολλανδό Arno Menses, θα επαναλάβω αυτό που λέω πάντα: όπως παλαιότερα ο Glenn Hughes είχε αναγορευτεί ως “the voice of rock”, έτσι και ο Arno, πανάξια και απολύτως δίκαια είναι “the voice of prog”. Προσγειωμένος, πολύ δουλεμένος, είναι ο απόλυτος εκφραστής των συναισθημάτων της μουσικής. Φοβερός ερμηνευτής χωρίς να μιμείται κανέναν. Δυνατός, λυρικός όσο πρέπει, στη συνείδησή μου είναι ένα από τα καλύτερα λαρύγγια που έχουν παρελάσει από τον rock χώρο συνολικά.
Δεν ξεχωρίζει ούτε ένα δευτερόλεπτο έναντι κάποιου άλλου. Και η αλήθεια είναι ότι το νέο album προσεγγίζει σε πολλές συνθέσεις το πνεύμα αλλά και τις εκτελεστικές φόρμες των Sieges Even (πως θα μπορούσε να μη συμβεί αυτό άλλωστε;) και αυτό ακούγεται σε κομμάτια όπως το “Marigold” (που μου έφερε στο νου μνήμες των “The Art of Navigating by the Stars” και “Paramount”), το “Sliver (The Sheltered Garden)” το οποίο “ντύθηκε” με ένα πολύ καλό video και συμμετέχει ο καλός φίλος Ηρακλής Χωραΐτης των Herc (και με intro που σαν να μου θύμισε τον επίλογο του “Stigmata”), το “Impasse” (με μια γαμάτη γέφυρα ανάλογη του “The Grains Of Sand” από τη θαυμάσια τριλογία “Dimensions” του “A Sense Of Change”), το καταπληκτικό “The Last of Its Kind” (κομμάτι που θα έπρεπε να ακούσουν οι Dream Theater μπας και συνέλθουν). Αλλά οι μουσικοί δεν τιμούν μόνο το παρελθόν τους αλλά και το σύγχρονο παρόν τους με τα σπουδαία “The Art of Giving In” (κι αυτό με “φιλτράρισμα” Sieges αλλά σπουδαίο ρεφρέν και τέλειο φινάλε με χρώμα αμερικανικού νότου), τα “Melencolia One” και “A Wound Is a Place to Let the Light In”, το – ίσως η πιο prog σύνθεση με θαυμάσιο ρεφρέν και με solo σαξόφωνο, μου θύμισε τα κόλπα των δικών μας progsters Mother Turtle – “The Last of Its Kind” και η φθινοπωρινή ελεγεία / επίλογος “A Room On The Edge Of Forever” (το οποίο είχε κοινοποιηθεί πριν 2 περίπου χρόνια), είναι κομμάτια που ορίζουν τον γεωμετρικό τόπο των Subsignal ως αυτόνομη οντότητα.
Για άλλη μια φορά οι σπουδαίοι αυτοί καλλιτέχνες παραδίδουν φωτεινή τέχνη για φωτεινούς εγκεφάλους. Το “A Poetry Of Rain” είναι ένα σπάνιο απόσταγμα εμπειρίας από ανθρώπους που είναι ταγμένοι να πραγματώνουν ηχητικά τα ενδότερα της ψυχής και όχι εφήμερες δουλειές βασισμένες σε μοδάτες επιταγές των οποίων ο ντόρος πλέον διαρκεί δυο μέρες στα socials για να πάρουν τη θέση στο ράφι. Όχι, οι Subsignal ανήκουν σε μια elite σχημάτων και σέβονται πάνω απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό. Δικαιούνται να νιώθουν υπερήφανοι για τα αθάνατα έργα τους. Τα αιώνια σέβη μου Κύριοι. Υπόκλισις, μεταβολή, αυλαία.
Official website: https://www.subsignalband.com/
Facebook: https://www.facebook.com/subsignal/
1012 
