Είδος: Epic Folk/Black Metal
Εταιρεία: Metal Blade Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 29 Σεπτεμβρίου 2023
Νέος δίσκος Primordial. Μεγάλη και σημαντική στιγμή για τον γράφοντα. Τους ακολουθώ από κοντά τα τελευταία 20 χρόνια και ουσιαστικά δεν έχω απογοητευτεί ποτέ από τη μουσική τους και τη δισκογραφία τους, ενώ έχω ξοδέψει αμέτρητες ώρες ακούγοντας τους δίσκους τους. Συνεπώς με καταβάλει μια αγωνία και ανυπομονησία όταν έχω το νέο τους υλικό στα χέρια μου προς ακρόαση.
Ενεργοί εδώ και κάτι παραπάνω από 30 έτη και μετρώντας πλέον 10 full-length κυκλοφορίες, οι Primordial έχουν καταφέρει να αναπτύξουν το δικός τους απόλυτα προσωπικό στυλ, χαρακτηριστικό και δύσκολο να αντιγραφεί, και έχουν κερδίσει το να θεωρούνται δικαίως μεγάλη μπάντα. Δεν θα μπω σε περισσότερες βιογραφικές λεπτομέρειες και θα περάσω κατευθείαν στο δια ταύτα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το ομώνυμο “How It Ends”, με μια πολύ όμορφη κιθαριστική εισαγωγή για να μπει τελικά στην πορεία στο κυρίως θέμα και να μας δώσει εντός λίγων λεπτών ακρόασης να καταλάβουμε ότι πρόκειται για μια κλασική Primordial σύνθεση. Έχει αυτό το uplifting spirit αλλά με μια γλυκόπικρη αίσθηση, χαρακτηριστικό γνώρισμα της μουσικής τους. Η ερμηνεία του Α.Α. βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, όπως συνήθως.
Και συνεχίζουμε με τα “Ploughs to Rust, Swords to Dust” και “We Shall Not Serve”, δύο πολύ καλά και δυνατά tracks, με κλασικό mid-tempo drumming στην αρχή και με τις ταχύτητες να ανεβαίνουν στην πορεία. Με ξεσηκωτικό χαρακτήρα, ο Nemtheanga τραγουδάει από την καρδία με περισσή ένταση και μας καλεί να μην ξεχνούμε και να μην σκύβουμε το κεφάλι. Classic Primordial bangers που θα έλεγε και ο ξάδερφος μου από τα States.
Τα πράγματα χαλαρώνουν κάπως με το επόμενο “Traidisiunta”, ένα όμορφο κέλτικο folk ιντερλούδιο, που μπορεί να μας θυμίσει και λιγάκι Amorphis του ’93.
Τα επόμενα δύο κομμάτια “Pilgrimage to the World’s End” και “Nothing New Under the Sun” έχουν παρόμοιο χαρακτήρα σε ήχο και θεματική. Είναι αργά, ζοφερά και δυσοίωνα. Μας κάνουν να θυμόμαστε τα παλιότερα λόγια του Nemtheanga “η ιστορία της Ιρλανδίας είναι η λιτανεία μιας τραγωδίας”. Απλά αυτό το κάνουμε καθολικό, βγάζοντάς το από τα κρατικά σύνορα, καθώς καθημερινά σήμερα έχουμε ένα σορό γεγονότα που δυστυχώς επιβεβαιώνουν αυτή τη φράση.
Και συνεχίζουμε με ένα -όχι ακριβώς- ιντερλούδιο, αλλά είναι ένα στυλ σύνθεσης στο οποίο μας έχουν συνηθίσει οι Primordial και στο παρελθόν. Με αποκλειστικά tribal τύμπανα και χωρίς “κανονικό” beat, η αυστηρά κέλτικη ριφολογία έρπει πάνω τους και αναπτύσσεται με τον τρόπο που τόσο καλά γνωρίζει ο κιθαρίστας Ciáran MacUiliam, κάνοντας το κομμάτι αυτό πραγματικά πολύ ωραίο.
Το επόμενο “All Against All” αποτέλεσε μια πραγματική έκπληξη για μένα. Είναι ένα τελείως straightforward track, καμία σχέση με τις μεγάλες και μεγαλοπρεπείς συνθέσεις που συνήθως προσφέρουν, κάποιος θα το χαρακτήριζε ακόμα και “απλό” για Primordial. Με μονοκόμματο riffing και στακάτο mid-tempo drumming, θυμίζει πολύ Bathory εποχής “Under The Sign…”. Ο Nemtheanga μαυρίζει τη φωνή του και φτύνει χολή, ενώ κάπου στη μέση έρχεται ένα μακρόσυρτο σημείο που δίνει την αίσθηση σκοτεινής τελετουργίας.
Προτελευταίο track το “Death Holy Death” ρίχνει ξανά τις ταχύτητες αρκετά, βασίζεται πολύ στο μπάσο και με καθάρια φωνή ο A.A. μιλάει για τους μάρτυρες αυτής της γης. Ίσως λίγο out-of-place ως προς το σύνολο του δίσκου, δε μας χαλάει καθόλου όμως.
Το “How It Ends” κλείνει με το “Victory Has 1000 Fathers, Defeat Is an Orphan”, που ήταν και το πρώτο single του δίσκου. Δικαιολογημένα. Δυνατό κομμάτι, κλασικό Primordial ύφος με την ερμηνεία του Nemtheanga παραμένει εκεί ψηλά. Σίγουρα θα αποτελέσει από τις πρώτες επιλογές για τα live set της μπάντας.
Ο ήχος του δίσκου γενικά έχει μια αρκετά ζωντανή και ανοιχτή αίσθηση. Τα drums αντηχούν θαρρείς και βρίσκεσαι στο στούντιο και υπάρχει μια πιο ωμή προσέγγιση. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε ότι η μπάντα έγινε ξανά η κλασική τετράδα με A.A. Nemtheanga στα φωνητικά και στίχους, Ciáran MacUiliam στην κιθάρα και κατά βάση σύνθεση κομματιών, Pól MacAmlaigh στο μπάσο και Simon O’Laoghaire στα τύμπανα (λείπει μόνο από το ντεμπούτο τους “Imrama”).
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο δίσκος ίσως διχάσει λιγάκι το ακροατήριο. Η προηγούμενη δουλειά τους “Exile Amongst The Ruins” ήταν ίσως και η καλύτερη ανάμεσα στις τέσσερις τελευταίες. Παρόλα αυτά το “How It Ends” παραμένει ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ. Πολύ θυμωμένο, προκλητικό και επαναστατικό. Προσωπικά νιώθω ότι έχει έρθει περισσότερο κοντά στα θεμέλια της μπάντας, “αγγίζοντας την πηγή”. Όμως οι Promordial δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν πλέον τίποτα, καθώς έχουν με συνέπεια καταστήσει σαφές και ότι πρόκειται για μια πρωταρχική δύναμη στο ακραίο metal. With veins aflame and hearts of thunder!
Facebook: https://www.facebook.com/primordialofficial
Bandcamp: https://primordialofficial.bandcamp.com/album/how-it-ends
709 
