Είδος: Progressive Rock
Δισκογραφική εταιρεία: Mars Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 28 Απριλίου 2023
Ξεσκονίζοντας τα ψηφιακά μου ράφια, εν μέσω Ελληνικού καλοκαιριού, η ματιά μου συνάντησε το promo page ενός άλμπουμ που κυκλοφόρησε την άνοιξη. Μοιάζει αιώνες πριν. Παρόλα αυτά, διαβάζοντας τις λέξεις «Influences: King Crimson, Tool, Leprous» θεώρησα πως η ομώνυμη δουλειά των Aton Five από την Μόσχα, ήταν άξια προσοχής.
Η λέξη “prog” στην μουσική έχει δύο ορισμούς. Ο πρώτος αφορά μουσική που αμφισβητεί τις νόρμες ενός είδους και το συνδυάζει με κάτι άλλο. Για παράδειγμα το progressive rock συνδυάζει το rock με jazz, folk, κλασσική και άλλα. Ο δεύτερος ορισμός είναι το prog metal, το οποίο, γεμάτο μπάντες κλώνους, έχει πάψει να αποτελεί προοδευτικό είδος, έχοντας μια συγκεκριμένη συνθετική φόρμουλα.
Ο δίσκος για τον οποίο γράφω είναι πιο κοντά στην δεύτερη κατηγορία από ότι είναι στην πρώτη, παρόλα αυτά είναι αρκετά καλοφτιαγμένος. Το κύριο προτέρημα του album είναι η ταυτότητα του. Έχει τον χαρακτηριστικό prog ήχο, με πεντακάθαρη παραγωγή και cosmic ατμόσφαιρα. Όντας instrumental δουλειά, είναι έντονη η παρουσία των synths που εξυπηρετούν τη sci-fi αισθητική και τα ρυθμικά μέρη, ενώ αρκετές φορές έχουμε και ιδιόρρυθμα synth solos, τα οποία έχουν κι αυτά την χάρη τους.
Τα κομμάτια από μόνα τους δίνουν την εντύπωση ότι είναι jam sessions, όμως είναι λογικό ως instrumental. Συνήθως έχουμε το κύριο riff, που καταλήγει σε ένα breakdown και έπειτα έχουμε ένα synth solo. Τα πλήκτρα μάλιστα έχουν πιο έντονη παρουσία από ότι οι κιθάρες, είναι μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση.
Το “Alienation” έχει ιδανικό τίτλο, έχοντας υπόψη την επιρροή που έχει το κομμάτι στον ακροατή. Είναι κάπως απόκοσμο. Η φράση «μουσική από μουσικούς, για μουσικούς» είναι κλισέ και ελιτιστική, όμως μάλλον ταιριάζει σε αυτήν την περίπτωση. Το κομμάτι περιέχει τα προαναφερθέντα στοιχεία. Η απαραίτητη αλλαγή ατμόσφαιρας προς το τέλος είναι καθαρτική, αυτό επιτυγχάνεται μέσω μιας όμορφη γέφυρας, που καταλήγει στο τελικό riff, το οποίο σβήνει σιγά σιγά στο τέλος.
Το groovy “Dance Macabre” έχει τρελές ανόδους και καθόδους στις κλίμακες που χρησιμοποιούνται. Είναι ίσως το πιο παιχνιδιάρικο κομμάτι του δίσκου. Το έργο ολοκληρώνεται με την μικρή Οδύσσεια ονόματι “Lethe”, διάρκειας 22 λεπτών. Το κομμάτι είναι πλουσιότατο, και ταιριάζει σαν γάντι στο υπόλοιπο έργο. Έχει εξαιρετικό pacing, κάτι σημαντικό όταν η διάρκεια είναι μεγάλη. Αντί να το αναλύσω περαιτέρω, θα πω πως οποιοσδήποτε ακροατής εκτιμάει 70s prog, πρέπει να του δώσει μια ευκαιρία. Έχει αρκετό ψωμί.
Κλείνοντας, ένας λόγος για τον οποίο άνθρωποι ακούνε prog metal, δεν είναι ο μουσικός αυνανισμός, αλλά τα περιβάλλοντα που πολλές φορές περιέχει αυτή η μουσική. Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ουσιαστική καινοτομία, η γοητεία του παραδοσιακού αυτού ήχου μπορεί να προσφέρει συγκινήσεις. Και αυτό ακριβώς πετυχαίνει το “Aton Five” του ομώνυμου σχήματος. Εννοείται πως μετά από αυτό το review έχω πάθει prog κορεσμό (προγκρεσμό;) και δεν θα ξανακούσω τέτοια μουσική για φέτος. Over and out.
Bandcamp: https://atonfive.bandcamp.com/album/aton-five
Facebook: https://m.facebook.com/AtonFive/
Instagram: https://www.instagram.com/atonfive/?hl=en
589 
