To παρόν κείμενο δεν αποτελεί μια απλή συναυλιακή ανταπόκριση, αλλά ένα πραγματικό οδοιπορικό, με όλη την έννοια της λέξης. Αναφέρω επίσης πως τα ονόματα των support καλλιτεχνών υπάρχουν περισσότερο για την ιστορία διότι δεν κατάφερα ποτέ να τα παρακολουθήσω.
Έχοντας πτήση την προηγούμενη την συναυλίας, ενημερωθήκαμε πως το Μιλάνο ενδέχετο να πληγεί από σφοδρές καταιγίδες. Έλα όμως πως οι καταιγίδες αυτές συνέβαιναν γύρω από τις ώρες της πτήσης με αποτέλεσμα να καθυστερήσουμε 3 ώρες να φύγουμε από το Ελευθέριος Βενιζέλος, φτάνοντας τελικά στο Μιλάνο γύρω στις 8:30 το βράδυ.
Πολιτισμικό σοκ η αλλαγή από την κολάσιμη ατμόσφαιρα της Αθήνας των 40 βαθμών στην δροσερή-κατακλυσμιαία του Μιλάνο. Μια μπόρα μας έπιασε στον δρόμο μάλιστα, αλλά ευτυχώς βρήκαμε καταφύγιο σε ristorante από όπου παραγγείλαμε take away πεντανόστιμες πίτσες και ένα ταξί να μας πάει στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο.
Όμως ας κάνουμε fast forward στην πορεία προς τη “δόξα” και ας μη μιλήσουμε για τους ωραίους espresso που ήπιαμε. Μην έχοντας ιδέα της γεωγραφίας του venue της εμφάνισης του Αφεντικού, αποφασίσαμε να βολτάρουμε στο Duomo και να φύγουμε για Monza 3 ώρες πριν την εμφάνιση του. Που να ξέραμε οι καψεροί.
Αν και ο σταθμός του τρένου ήταν πολύ κοντά στο κατάλυμα , όντας πολύ τυχεροί εμείς, χάσαμε το πρώτο τρένο και έπρεπε να περιμένουμε άλλα 40 λεπτά για το επόμενο που θα μας μετέφερε στον σταθμό της Μόντζα.
Φτάνοντας εκεί με άλλους εκατοντάδες, κινηθήκαμε με ταχύτητες σαλιγκαριού προς το πάρκινγκ όπου μισθωμένα λεωφορεία θα μας μετέφεραν στο πάρκο της Μόντζα όπου θα λάμβανε χώρα το γεγονός.
Και η πρώτη έκπληξη ήρθε. Το πάρκινγκ του σταθμού είχε μετατραπεί σε μια τεράστιο φιδάκι που κατέληγε στις πόρτες των οχημάτων. Η καταιγίδα είχε εκτονωθεί τα ξημερώματα ευτυχώς ή δυστυχώς, με σφοδρή χαλαζόπτωση και δυνατούς ανέμους και έτσι τουλάχιστον δεν φοβόμασταν να βραχούμε. Το δυστυχώς το λέω διότι εκατοντάδες δέντρα είχαν ξεριζωθεί και από ότι έμαθα αργότερα υπήρξαν και κάποιοι θάνατοι λόγω της κακοκαιρίας.
Ο χρόνος πλησίαζε ενοχλητικά γρήγορα προς την ώρα εμφάνισης του Bruce και μεις δεν είχαμε μπει ακόμη στο όχημα μας. Τελικά για να μην μακρυγορώ, φτάσαμε στο πάρκο και συναντήσαμε μια μαγικά όμορφη τοποθεσία που σε προδιέθετε να περπατήσεις ανάμεσα στα δέντρα. Στεναχωρηθήκαμε λοιπόν, που δεν φτάσαμε νωρίτερα για να θαυμάσουμε τη φύση, αλλά επικεντρωθήκαμε στον στόχο που ήταν να φτάσουμε στο χώρο της συναυλίας.
Και εκεί, ξεκίνησε ένα ατελείωτο περπάτημα που κατέληξε σε ένα ακόμη τεράστιο χιλιομετρικά φιδάκι, που τελικά έρρεε σε έναν πλατύ δρόμο ο οποίος περνούσε κάτω από μια γέφυρα και αν κοιτούσες πίσω θα νόμιζες πως ήσουν σε γύρισμα του The Walking Dead.
Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, ρε που είναι η σκηνή, ρε που είναι ο έλεγχος εισιτηρίων;
Με τα πολλά φτάσαμε στην τεράστια ουρά του ελέγχου, όπου γινόταν κατάσχεση αντικουνουπικών, ευτυχώς όμως εξελισσόταν γρήγορα και σύντομα νιώσαμε τη μυρωδιά καμένων ελαστικών από το παρακείμενο autodrome που γίνονται τα σιρκουί της F1. Για καλή τύχη αρκετών από εμάς, η έναρξη της συναυλίας είχε μετακινηθεί τελικά 30 λεπτά πιο πέρα και έτσι η ταλαιπωρία είχε αίσιο τέλος.
Με γρήγορες κινήσεις πήγαν οι μισοί για μάρκες και εγώ στο merch, όπου ανάμεσα στις μπλούζες, τα φούτερ, σκουφιά και κτλ, πουλούσαν και Αουτάν… και έτσι λύθηκε το μυστήριο της κατάσχεσης λοιπόν. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα, μάγκες! Ένιωσα σπίτι μου!
Οι μάρκες όλες δυστυχώς, ίδιο χρώμα και έτσι για δεκα μπίρες ήθελες σακούλα, ενώ η ουρα για να τις προμηθευτείς μας έκανε να αναπολούμε την ταχύτητα του Release festival, αφού στα πίσω δεξιά ήταν δυο παλικάρια μόνα τους για χιλιάδες κόσμο που τελικά αναγκαζόταν να διασχίσει το section για να πάει εκεί που είχε περισσότερους bartenders. Πάνω λοιπόν που διαλέγαμε μπλούζες, βγηκε ο Bruce και η Ε Street Band κάτω από έντονες ζητωκραυγές και τράνταξαν τη Μόντζα με το “No Surrender”.
Η καθαρότητα του ήχου εξαρχής προμήνυε μια αξέχαστη βραδιά με το αφεντικό Bruce Springsteen και την E-street Band. To κοινό ξέσπασε μονομιάς σε κραυγές ενθουσιασμού και θερμά χειροκροτήματα και άρχισε να συνοδεύει τραγουδώντας τον αγαπημένο τραγουδοποιό.
Το “Prove it all night” ήταν το πρώτο που με έκανε να ανατριχιάσω, αφού χάρη στον Στέφανο Στεφανόπουλο έγινε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια και το να το απολαμβάνω ζωντανά ήταν ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε επιτέλους.
Το συγκινησιακό φορτίο λάμβανε ολοένα θετικότερο πρόσημο και τα ποπουδάκια άρχισαν να κουνιούνται χωρίς εγκεφαλικές εντολές, ακολουθώντας χωρίς ενδοιασμούς τις εντολές των πολύπειρων μουσικών επί σκηνής.
Η πολυπληθής παρέα με ηγέτη τον τυπάρα από το Νιου Τζέρσεϊ ήταν τόσο καλοκουρδισμένη που θαρρείς πως βγήκα όλη από την ίδια μήτρα και κάθε ένας ξεχωριστά αποδείκνυε το πόσο άξιζε να βρίσκεται σε εκείνη τη σκηνή μπροστά σε 70.000 άτομα.
Παίζοντας το “Promised Land”, ο Bruce πετάει περίτεχνα την ηλεκτρική του κιθάρα στον τεχνικό της σκηνής, με σκοπό να πάει πιο κοντά στο κοινό του. Κατεβαίνει λοιπόν, στην τάφρο που χωρίς τους “απλούς”, από τους “ημίθεους” εντοπίζει ένα κοριτσάκι που κρατούσε μια επιγραφή που έγραφε “Bruce, This is my glory day”, υποκρίνεται πως κατατύχη την επιλέγει και της χαρίζει τη φυσαρμόνικα, στην οποία μόλις είχε σταματήσει να εκπνέει.
Χαμογελαστός και ευδιάθετος καθόλη τη διάρκεια, δείχνοντας το πόσο ευγνώμων είναι για την αγάπη που του δείχνουμε, δίνει το 1000% της ενέργειας του, αψηφώντας τον αδυσώπητο χρόνο που σε γήινα έτη τον χαρακτηρίζει 73. Με ενέργεια ανθρώπου με πολύ λιγότερα στις πλάτες του, έκανε ντουέτα με τους συμπαίκτες του, ειδικά τον λατρεμένο μου Steven Van Zant, ο οποίος ήταν ο δεύτερος λόγος για μένα να κάνω αυτό το ταξίδι.
Άνθρωποι μαζεμένοι από όλη την Ιταλία και από πολλά διαφορετικά μέρη της Ευρώπης, χόρευαν ουρλιάζοντας τους στίχους του, κάποιοι με τα μικρά ή και μεγαλύτερα παιδιά, ενώ συναντήσαμε ηλικιωμένο με τροχήλατο που σίγουρα έριχνε μια δεκαετία στον καλλιτέχνη.
Ο ήλιος άρχισε να χάνεται στον δυτικό ορίζοντα και το κλίμα έγινε ακόμη πιο δροσερό, περάσαμε παλιές και πιο νέες επιτυχίες και φτάσαμε στο κόλλημα μου από την πιο πρόσφατη του κυκλοφορία, τη διασκευή του “Nightshift” των Commodores, όπου έλαμψε η φωνή του Curtis King Jr. που στα υπόλοιπα κομμάτια ήταν υπεύθυνος των κρουστών, που συμπλήρωναν την αριστοτεχνική δουλειά του κυρίου Max Weinberg,
H ανατριχίλα επανήλθε δριμύτερα και με το “The River”, κομμάτι που έχει γράψει προς τιμή της αδελφής του και του συζύγου της, πλαισιωμένος από την ακουστική κιθάρα του Little Steven και τη μοναδική μελωδία της φυσαρμόνικας του, ο Bruce μας απλώνει την ψυχή του στα πόδια. Στη συνέχεια, παίρνει την “παράσταση” πάνω του και μας λέει την ιστορία του παιδικού φίλου του George, που τον έβαλε στην πρώτη του μπάντα, ο οποίος έφυγε από τη ζωή λίγο αφού κυκλοφόρησε το “Last man Standing”.
Οι τρίχες έμειναν για πάντα όρθιες, αφού οι κομματάρες φεύγαν βροχή. “Backstreets”, “Because the Night”, “The Rising”, “Badlands” για να φτάσουμε στο πρώτο encore όπου το “Born To Run” έκανε και το γρασίδι να τραγουδάει. Το γλέντι κορυφώθηκε με το “Glory Days” και το “Dancing in the dark”, ενώ εκστασιασμένος ο Boss, σχεδόν έσκισε το πουκάμισο του στο “Tenth Avenue Freeze-Out”.
Το τέλος έφτασε με “Twist and Shout”, μπασταρδεμένο με λίγο από “La Bamba” και η βραδιά έκλεισε την ακουστική εκτέλεση του “I’ll See You in My Dreams”, αφήνοντας μας με ανοικτό το στόμα μετά από περισσότερο από 2,5 ώρες. Μια ομάδα ακούραστων στρατιωτών της τέχνης που υποσχέθηκαν πως θα γυρίσουν σύντομα στην Ευρώπη και ίσως, σε κάποια άλλη πόλη να τους δούμε ξανά. Ladies and Gentleman, Bruce Springsteen and The E-Street Band!
Setlist
No Surrender
Ghosts
Prove It All Night
Letter to You
The Promised Land
Out in the Street
Darlington County
Kitty’s Back
Nightshift (Commodores cover)
Mary’s Place
Johnny 99
The River
Last Man Standing (Acoustic with Barry Danielian on trumpet)
Backstreets
Because the Night (Patti Smith Group cover)
She’s the One
Wrecking Ball
The Rising
Badlands
Encore:
Born to Run
Bobby Jean
Glory Days
Dancing in the Dark
Tenth Avenue Freeze-Out
Twist and Shout (The Top Notes cover) (with “La bamba” interlude; crowd request)
Encore 2:
I’ll See You in My Dreams
980 
