Ενώ πολύς κόσμος περίμενε με το όπλο (του πληκτρολογίου) στο χέρι για να τους «πυροβολήσει», οι GN’R ήρθαν στην Αθήνα και ράπισαν με το τριαντάφυλλο τους πάσας φύσης αμφισβητίες, μολονότι τα αγκάθια του δεν είναι πια τόσο μυτερά όσο άλλοτε.
Κάπως έτσι θα συνόψιζα αυτό που συνέβη στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο «Σπύρος Λούης» το πύρινο σαββατόβραδο που μας πέρασε. Όμως, ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Μπήκα στο ΟΑΚΑ κατά τις 18:50, με τον ήλιο να έχει αρχίσει να δύει, αλλά με τη θερμοκρασία να παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Οι πολύ πρώτες εντυπώσεις; Η είσοδος στον συναυλιακό χώρο γινόταν χωρίς προβλήματα. Μια τεράστια, εντυπωσιακή σκηνή δέσποζε στο βάθος. Αρκετός κόσμος ήταν ήδη εκεί –ίσως κάτι λιγότερο από 10.000– και γρήγορα ο αριθμός αυξανόταν. Αυτό το κοινό πρέπει να ήταν από τα πιο ετερόκλιτα ever. Η διοργάνωση είχε διορθώσει πολλά από τα κακώς κείμενα που δικαίως της καταλογίστηκαν στα πρόσφατα μεγάλα events της.
Παρότι το πρόγραμμα της βραδιάς μετακινήθηκε 30 λεπτά αργότερα εξαιτίας της ζέστης, και πάλι, δεν τηρήθηκε, τελικά. Έτσι, το opening act των The Last Internationale δεν εμφανίστηκε στις 19:00 αλλά στις 19:30. Πρώτη στη σκηνή πάτησε η χαρισματική Delila Paz, τραγουδώντας α καπέλα και δείχνοντας αμέσως τις προθέσεις της να συγκεντρώσει όλα τα βλέμματα με τον τρόπο που ερμήνευε και κινούνταν. Σύντομα, οι νότες του εξαιρετικού “Killing Fields” έσκασαν σαν rock βόμβα από τα ηχεία.
Οι Νεοϋορκέζοι revolution rockers εμφανίστηκαν με μεγάλη όρεξη. Στάθηκαν στο σανίδι με στόφα μεγάλης και έμπειρης μπάντας, αν και δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Πόνταραν πολύ –και καλά έκαναν– στη διάδραση με τον κόσμο, με αποκορύφωμα την Delila να πηδά μες στο πλήθος και να τραγουδά από εκεί. Εκτέλεσαν τις δυναμιτισμένες συνθέσεις τους αρτιότατα, τιμώντας όλες τις κυκλοφορίες τους. Τα τραγούδια του τελευταίου τους album (“Running for a Dream”, 2023) ακούγονται ακόμα καλύτερα ζωντανά, και απόδειξη ήταν το εξαιρετικό “1984”. Το δίδυμο-πυρήνας της μπάντας, η Delila Paz και ο Edgey Pires, με τρομερή χημεία, μετέδωσε στο κοινό αρκετά πειστικά ένα vintage μουσικό και συναυλιακό κλίμα, από μέρες της rock ιστορίας που λίγες και λίγοι έχουν ζήσει στη χώρα μας, εκπέμποντας μια χίπικη αύρα τύπου Woodstock του ‘69, αλλά στο πιο στρατευμένο της.
Στα 40 περίπου λεπτά που μας κράτησαν συντροφιά, σίγουρα κέρδισαν νέους fans και απέδειξαν πως τους αξίζει να είναι οι headliners στα shows που κάνουν. Συγκρότημα ανεξάρτητο, χωρίς εταιρεία, manager, κόσμο να τους σπρώχνει κ.λπ., με ύφος μαχητικό και προβάλλοντας τους κοινωνικούς αγώνες, με έκαναν να αναρωτιέμαι γιατί δεν τους στηρίζει σχεδόν καθόλου ο διεθνής μουσικός Τύπος, μιας και είναι πολύ αξιόλογο σχήμα. Όσα music media, συμπεριλαμβανομένου και αυτού στο οποίο ανήκω, έχουν διατηρήσει στάση μη συμπερίληψης προς τους The Last Internationale, κατά τη γνώμη μου, έχουν πάρα πολλά να σκεφτούν, αν παίρνουν στα σοβαρά αυτό που κάνουν.
Κατά τις 21:00, όταν ίσα ίσα είχε αρχίσει να «δροσίζει» και με το γήπεδο πλέον να αριθμεί τουλάχιστον 50.000 άτομα, κάτι αλλάζει στα γιγάντια monitors που έδειχναν έναν ψηφιακό θυρεό των GN’R. Ουρλιαχτά και κραυγές ηχούν στις πρώτες νότες του μπάσου του Duff, και το “It’s So Easy” φέρνει το θρυλικό rock συγκρότημα μπροστά στα μάτια μας, που για σχεδόν τρεις ώρες δόνησε υπό τους ήχους των κλασικών του tracks (αλλά όχι μόνο, δυστυχώς) όλο το ΟΑΚΑ.
Η setlist: Με μικρές αλλαγές –ή μάλλον παραλείψεις– ήταν αυτό που οι GN’R παίζουν σε όλο το 2023 tour τους. Ευτυχώς, το “Appetite for Destruction” εκπροσωπήθηκε από οκτώ τραγούδια. Δυστυχώς, υπήρξε πολύ bloat content. Dear GN’R, you gotta learn how to edit yourselves! Ανάμεσα στα πιο καλά και εμβληματικά τραγούδια παρεμβλήθηκαν «κοιλιές» που κούρασαν. Άραγε, πόσα άτομα πήγαν στο live με προσδοκία να ακούσουν το “Absurd” (ποιο;), το “Slither” των Velvet Revolver ή διασκευές στα “Wichita Lineman” και “Down on the Farm”; Ακριβώς. Επίσης, το “Don’t Cry” δεν το κόβεις! Θεωρώ πώς με ένα show μιάμισης ώρας (άντε, δύο ωρών), που θα ήταν συμπυκνωμένο και στιβαρό, η εμπειρία θα αναβαθμιζόταν σημαντικά.
Ο ήχος: Ήταν από ικανοποιητικός έως πολύ καλός, αν και θα ήθελα να μην ακούγονται οι φωνές τόσο πιο πάνω από τις κιθάρες, πράγμα που αφαιρούσε λίγο από τον απαραίτητο «ηλεκτρισμό» κάποιων iconic rock συνθέσεων, ειδικά των πιο sleazάτων. Προσπάθησα να «πάρω δείγμα» από τρία, τέσσερα διαφορετικά σημεία του χώρου (εκτός από πολύ μπροστά· για να ζήσω να περιγράψω αυτό που είδα), και δεν παρατήρησα ουσιαστικές διαφορές με όσα λέω παραπάνω. Συνολικά, θα πω ότι δεν με χάλασε ιδιαίτερα.
Η μπάντα: Όσοι πλαισιώνουν την original τριπλέτα Axl, Slash, Duff είναι επαγγελματίες άνθρωποι, καταρτισμένοι μουσικοί και πειθαρχημένοι ρολίστες σε αυτό που είναι σήμερα οι GN’R· ό,τι κι αν είναι αυτό, τέλος πάντων. Απλώς ο Richard Fortus είναι και αξιόλογος performer, ενώ παρουσίασε και μια αξιοζήλευτη συλλογή από πανέμορφες κιθάρες. Η Melissa Reese σιγόνταρε και βοηθούσε πολύ τον Axl.
Ο Dizzy και ο Ferrer καλοί και με ωραία T-shirts (Cocaine Bear και New York Dolls αντίστοιχα). Ο Duff αποτελεί πρότυπη rock φιγούρα μπαρουτοκαπνισμένου μουσικού των ‘80s, αλλά μου φάνηκε ότι, με λίγες εξάρσεις, έστεκε κάπως πιο παγωμένος απ’ όσο θα έπρεπε, συχνά με κενό βλέμμα και λίγο… going through the motions. Αυτό το τελευταίο θα το έλεγα και για τον Slash, ο οποίος απλώς το έσωζε χάρη σε κάποιες, λίγες poster πόζες που έπαιρνε, λόγω της επιβλητικής του εικόνας και, προφανώς, επειδή εκτέλεσε σχεδόν άψογα όλα τα μέρη του. Α, και επειδή είναι ο Slash.
Ο Axl: Ξεχωριστά θα αναφερθώ στη δική του περίπτωση, για λόγους που είναι αυτονόητοι. Ναι, ο τύπος ε ί ν α ι οι GN’R, και αυτό είναι απόλυτα σαφές. Με τον χρόνο να μην του έχει φερθεί πολύ ευγενικά, κατάφερε να κάνει τη σκηνή δική του, κινούμενος πάνω κάτω για τρεις ώρες, με αστείρευτη ενέργεια και πείθοντας ότι δεν το βλέπει διεκπεραιωτικά. Δεν βγάζει πλέον αλητεία και μαγκιά (φταίει αρκετά το παρουσιαστικό και το στιλιστικό), αλλά τουλάχιστον δεν πλασάρεται πια ως αγενής ντίβα. Για τη φωνή του τώρα… Τα πήγε πολύ καλά. Όπως είχα καταλάβει βλέποντας εκτενή αποσπάσματα από το tour, το κακό γίνεται όταν κουράζεται. Εξού και πολλά tracks από το α’ μισό του set είναι τραγουδιστικά λιγότερο απαιτητικά, αλλά αυτό σημαίνει ότι αναπόφευκτα η λίστα πετσικάρει κάπως. Πάντως, δεν ήταν φάλτσος και παρέμενε εντός τόνου. Μάλλον τον πετύχαμε και σε καλή βραδιά. Το θέμα είναι οι ψηλές. Επειδή κάνει συντήρηση δυνάμεων, αποφεύγει να γδέρνει το απαίδευτο λαρύγγι του βάζοντας πάντα το γρέζι που τον έκανε να ξεχωρίσει σε κάθε υψίσυχνη νότα. Και τότε είναι που το αποτέλεσμα φέρνει σε θύμα βασανιστηρίου της Δημοκρατίας της Κίνας, που τόσο αρέσει στον Axl να στηλιτεύει. Όταν όμως το κάνει σωστά, είναι απολαυστικός. Σας τα εξηγώ ωραία;
Το κοινό: Και πολύ ουρλιαχτό έπεσε, και εκδηλώσεις λατρείας είδαμε, και αρκετό sing along ακούσαμε, και καπνογόνα ανάψαμε· είχαμε πρόγραμμα. Όσο κι αν ήταν αναμενόμενο, παραμένει εντυπωσιακό να βλέπεις άτομα στα εξηνταφεύγα τους να τραγουδάνε, να γελάνε και να χορεύουν πλάι πλάι με παιδάκια προεφηβικής ηλικίας που γουστάρουν λες και ανακάλυψαν του GN’R στην ακμή τους (Με μια εξαίρεση: τα νεογνά τι τα φέρνεται, ρε; Δηλαδή, πραγματικά, τι έχετε κατά νου;). Σαφώς, έχουμε δει και πιο εκδηλωτικά κοινά, αλλά δεν βοήθησαν και οι μηδαμινές απόπειρες των GN’R (εκτός του Axl) να αλληλεπιδράσουν με τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση, το λες και όμορφο που παλιοροκάδες, μεταλλάδες, σκυλάδες, random προσκλησάριοι και «επιφανείς», ραδιοφωνάκηδες και εμπειριοσυλλέκτες απολάμβαναν ισόποσα τη μέθεξη ενός αρχετυπικού arena rock event.
Highlights: Τα “It’s So Easy”, “Civil War” (παρά το ουκρανόπληκτο σερβίρισμα), “Estranged”, “You Could Be Mine” και “Nightrain”. Οι ορδές χιλιάδων που έτρεξαν να μπουν στην αρένα, σαν Ορκ, όταν οι μπράβοι άνοιξαν τις πόρτες των κερκίδων, αμέσως μόλις ο Slash τελείωνε ένα βαρετό guitar solo και έπαιζε τις πρώτες νότες του “Sweet Child of Mine”, εκτοξεύοντας το κέφι στα ύψη. Η σαγηνευτική ατμόσφαιρα στο έπος “November Rain”, με τους φακούς των κινητών όλου του γηπέδου να έχουν μεταφέρει τον έναστρο ουρανό λίγα μέτρα από τα κεφάλια μας. Όχι ακριβώς highlight, αλλά άξιο αναφοράς το “Happy Birthday” που τραγούδησαν δεκάδες χιλιάδες στόματα έπειτα από προτροπή του Axl, με τον Slash να είναι εκτός σκηνής (!), οκτώ λεπτά πριν το ρολόι σημάνει 00:00. Αρνητικό highlight, το “Don’t Cry”, που έλαμψε διά της απουσίας του (Το “Don’t Cry” δεν θα το ξαναπαραλείψεις… το “Don’t Cry”).
Εντέλει, θα αναρωτιέστε, πρόκειται για μια επιτυχημένη συναυλία ή όχι; Λοιπόν, αυτή η ερώτηση μπορεί να έχει σχεδόν τόσες απαντήσεις όσα είναι και τα άτομα που βρέθηκαν εκεί. Αν δεν δώσατε το «παρών», δεν υπάρχει τρόπος να ξέρετε. Μόνο τρόπος να έχετε άποψη, καθώς φαίνεται. Προσωπικά, θεωρώ επιτυχία την ευκαιρία να δει πολύς κόσμος αυτό το ιστορικό συγκρότημα, ειδικά εφόσον η ύπαρξή του στο μέλλον δεν μπορεί ποτέ να θεωρείται δεδομένη (ναι, και του συγκροτήματος και του κόσμου). Επιτυχία είναι να ακούσεις ζωντανά τραγούδια που έχουν σημαδέψει τη ζωή σου, παιγμένα στο ενδεδειγμένο περιβάλλον. Επιτυχία είναι να φτιάχνεις ωραίες αναμνήσεις που θα γίνουν ακόμη πιο ωραίες ιστορίες για να τις αφηγείσαι. Ακόμη πιο λιτά, επιτυχία είναι να περνάς καλά.
Setlist
It’s So Easy
Bad Obsession
Chinese Democracy
Slither
(Velvet Revolver cover)
Pretty Tied Up
Mr. Brownstone
Welcome to the Jungle (Link Wray’s “Rumble” intro)
Double Talkin’ Jive
Hard Skool
Absurd
Estranged
Live and Let Die (Wings cover)
Rocket Queen
Down on the Farm (UK Subs cover)
You Could Be Mine
T.V. Eye (The Stooges cover) (Duff on vocals)
Anything Goes
Civil War (Jimi Hendrix’s “Voodoo Child” outro)
Slash Guitar Solo
Sweet Child o’ Mine
November Rain
Reckless Life
Wichita Lineman (Jimmy Webb cover)
Locomotive
Knockin’ on Heaven’s Door (Bob Dylan cover) (with Only Women Bleed intro)
Nightrain
Patience
Paradise City
PHOTOS: Guns N’ Roses
1075 
