Το καυτό μεσημέρι της 7ης Ιουλίου μας έφερε ξανά στα γνώριμα χωράφια της Μαλακάσας και συγκεκριμένα στο Terra Vibe για τους αγαπημένους Deep Purple, που τους περιμέναμε από το καλοκαίρι του 2020 αλλά μας τα χάλασε η πανδημία.
Ο χώρος παραμένει οικείος, και δροσερός κάτω από τις σκιές των πεύκων όπως τον είχαμε αγαπήσει τόσα χρόνια. Αρκετά εντυπωσιακή ήταν η έκθεση φωτογραφίας και βίντεο που στήθηκε στην μικρή σκηνή σχετικά με το Rock in Athens του 1985, το πρώτο μεγάλο rock φεστιβάλ στην Αθήνα με headliners τους Cure στα ντουζένια τους αλλά και ένα ντοκιμαντέρ – συνέντευξη της Μπέττυς Βακαλίδου σχετικά με την ιστορία της trans και queer κοινότητας στην Ελλάδα .
Παρά το ότι ήταν ακόμα 16.00 το μεσημέρι όταν εμφανίστηκαν οι Lazy Man’s Load στη σκηνή, αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί για να ζήσει το φεστιβάλ απ’ την αρχή του και να παρακολουθήσει τους Αθηναίους heavy rockers.
Με ωραία στυλιστική αισθητική και 7 μέλη στη σκηνή μας κράτησαν παρέα για μισή ώρα με την φρέσκια μουσική τους, ένα πάντρεμα stoner με heavy metal, στακάτα καθαρά riff και φωνητικά που σε πορώνουν με το γρέζι τους.
Το setlist αποτελούνταν από κομμάτια που έχουν δημοσιεύσει στο YouTube αλλά και μερικά από τον πρώτο τους δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα.
Τα γυναικεία και τα δεύτερα φωνητικά από τον κιθαρίστα έδιναν ένα βάθος και έδιναν ακόμα μεγαλύτερη ένταση στα ρεφρέν τους. Η μουσική τους είναι το κατάλληλο background για να μας κάνει να γουστάρουμε κατεβάζοντας λίτρα μπίρας ή για να αράζουμε καλοκαιρινό βραδάκι στην παραλία.
Το χειροκρότημα που πήραν τους άξιζε με το παραπάνω και σύντομα θα τους απολαύσουμε και σε μελλοντικές καλοκαιρινές εμφανίσεις.
Setlist: In For the Kill / Juke Joint / Gomorrah / Outlaws Serenade / Saints Full Of Sin
/ Hot as a 2 $ Dollar Pistol / Slackjawed
Οι Rock ‘n’ Roll Children δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Έχοντας δεκάδες εμφανίσεις και τηρώντας το ετήσιο tribute στον θεό της μουσική μας Ronnie James Dio, δωρίζοντας πολύ συχνά μερίδιο από τα κέρδη τους σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, ήταν η προσθήκη που χρειαζόταν για να μπούμε στο κλίμα της κλασικής rock πριν το κυρίως πιάτο του φεστιβάλ.
Ο Γιαννης Παπανικολάου στα φωνητικά, ηγετική μορφή του συγκροτήματος, ξεσήκωσε τον κόσμο βάζοντας τον να βοηθήσει στο τραγούδι, σε μια γκάμα τραγουδιών που έχει ερμηνεύσει ο Dio, από Rainbow μέχρι Black Sabbath.
Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη εμφάνισή του καθώς ήταν άρρωστος αλλά μόνο και μόνο που ήταν εκεί και σαν μπάντα έδωσαν το παρόν σε αυτή τη μεγάλη γιορτή παίζοντας τους αξέχαστους ύμνους του αγαπημένου μας ερμηνευτή, έφτασε με το παραπάνω.
Ιερές τραγουδάρες όπως το “Falling of the Edge of the World” ή το “Don’t Talk to Strangers” ταρακούνησαν τα χώματα της Μαλακάσας θυμίζοντας μας την διαχρονική αξία μιας φωνής που δεν θα χαθεί ποτέ στο χρόνο και θα συνεχίζει να συγκινεί αιώνια.
Τα υπόλοιπα μέλη απέδωσαν αξιοπρεπέστατα τα riff και τις μελωδίες τόσων σημαντικών δημιουργών όπως του Iommi και του Blackmore και δεν μας άφησαν λεπτό να αράξουμε χωρίς να τραγουδήσουμε ένα ρεφρέν.
Setlist: Tarot Woman / Man on the Silver Mountain / Falling of the Edge of the World / Children of the Sea / Egypt / Don’t talk to Strangers / One Night in the City / Die Young / Heaven and Hell / Holy Diver
Επόμενοι στη σκηνή οι Νορβηγοί Bokassa, μια μπάντα που έχει απασχολήσει αρκετά με τον ήχο και με τις πολύ καλές κυκλοφορίες της. Ο ήχος τους μου θύμησε ελαφρώς τους συμπατριώτες τους Turbonegro, με το stoner punk τους να δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα κάνοντάς μας να γουστάρουμε όσο μας άφηναν οι υψηλές θερμοκρασίες που σιγά σιγά εξομαλύνονταν.
Σίγουρα η εμφάνισή τους ανάμεσα σε πιο κλασικές rock μπάντες τους αδίκησε καθώς η ανταπόκριση του κοινού θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν έχασαν τη διάθεση και το καυστικό χιούμορ τους, έχοντας ήδη περιδεύσει με τους Metallica και παίξει μπροστά σε χιλιάδες κόσμο.
Hitάκια όπως το “Last Night” μας έβαλαν σε διάθεση για punk party, με τα “οο οο” στο ρεφρέν να θυμίζουν ένα πέρασμα σε πιο light ακούσματα όπως οι Offspring. To τρίο από το Βορρά μας χάρισε μερικά από τα πιο βαριά riff της ημέρας έχοντας μια εξαιρετική εμφάνιση που αν είχε γίνει σε ένα κλειστό club από κάτω θα γινόταν μακελειό.
Ελπίζω να τους δούμε κάποιο χειμώνα σύντομα με σύνθημα “So long, idiots! Finally I’m ready to ascend”!
Setlist: Freelude / Last Night (Was a Real Massacre) / Captain Cold One / Mouthbreathers Inc. / Crocsodile Dundee / No Control / Burn it All (P.T.S.D.E.A.D) / Walker Texas Danger / Retaliation / Charmed & Extremely Treacherous / Hereticules / Molotov Rocktail / Vultures / Immortal Space Pirate (The Stoner Anthem) / So Long, Idiots! / Five Finger Fuckhead
Οι As I Lay Dying ήταν η δεύτερη μπάντα του φεστιβάλ που έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, παρά το ότι έχουν πάνω από 20 χρόνια ιστορία, συν του ότι ο τραγουδιστής τους Tim Lambesis έχει ελληνικές ρίζες.
Βασιστήκαμε πάνω τους για τα καλύτερα pit της ημέρας και έτσι έγινε, με τον κύκλο να γυρνάει στα περισσότερα κομμάτια. Ο Tim ως ηγετική μορφή έδωσε όλη του την ενέργεια παρόλο που ο ήχος της μπάντας και ιδιαίτερα το μικρόφωνο του και του Ryan στα καθαρά φωνητικά είχαν πολλά προβλήματα κάτι το οποίο έφτιαξε μετά το μισό της εμφάνισης τους.
Παρά τα πολλά προβλήματα ο κόσμος τους αποθέωσε, τραγουδώντας τα μελωδικά metalcore ρεφρέν τους και φωνάζοντας συνεχώς το όνομα της μπάντας. Τραγούδια όπως το “Blinded” και το πρόσφατο “My Own Grave” μας έκαναν να κουνηθούμε με τα riff μέχρι τελικής πτώσης.
Σίγουρα το πιο σκληρό συγκρότημα της ημέρας ήταν οι As I Lay Dying με τη μουσική τους να έχει γίνει μετά από τόσα χρόνια αποδεκτή και να προσεγγίζεται όχι μόνο από το νεανικό κοινό αλλά και από πιο σκληροπυρινικούς μεταλλάδες.
Μαζί με την δύση του ηλίου, κάτι που χρειαζόμασταν επειγόντως, ήρθε στη σκηνή του Terra Vibe μια από τις σημαντικότερες heavy metal μπάντες του πλανήτη. Οι Βρετανοί Saxon τα σπάνε από το 1975 με μια συνεχή και αδιαμφισβήτητα επιτυχημένη πορεία και ήρθαν για πολλοστή φορά να κατακτήσουν τα εδάφη της Μαλακάσας παίρνοντας μας μαζί τους σε ένα ταξίδι στην ιστορία τους.
Από το εμβληματικό “Wheels of Steel” μέχρι το περσινό “Carpe Diem” ακούστηκαν 13 κομμάτια που ταρακούνησαν το κοινό και θαύμασαν την δύναμη και την ατόφια μεταλλική ενέργεια των Saxon. Στην ερώτηση του Biff για το πιο τραγούδι θέλουμε να ακούσουμε, φυσικά η απάντηση ήρθε ομόφωνα για το “Ride Like the Wind” που έκανε τη γη να τρέμει.
Είχα τους ενδοιασμούς μου για το αν ο frontman θα μας απογοητεύσει στα φωνητικά αλλά τελικά με μικρές εξαιρέσεις, με εξέπληξε ευχάριστα, που στην τελική ποιός είμαι εγώ να κρίνω έναν ήρωα 72 χρονών που για σχεδόν 50 χρόνια έχει λιώσει πάνω στο σανίδι. Όποιο τραγούδι και να διαλέξω κάνει για δίσκο best of και έτσι θα αναφέρω απλά τα αγαπημένα μου “Heavy Metal Thunder” και “Denim and Leather” που όπως φαντάζεστε έγινε ο κακός χαμός από κάτω.
Ο ήχος στις κιθάρες και στα ρυθμικά όργανα ήταν άψογος με αποκορύφωμα τα κρυστάλλινα σόλο που έκαναν όλους μας να παίζουν air guitar σαν βιρτουόζοι. Οι Saxon θα μπορούσαν να είναι άνετα headliners και αυτό όχι μόνο για τη μουσική ή την ιστορία τους αλλά και για την ανταπόκριση που είχε ο κόσμος, κάτι που μπορώ να πω πως με εξέπληξε.
Setlist: Motorcycle Man / Carpe Diem (Seize the Day) / Thunderbolt / Wheels of Steel / Heavy Metal Thunder / Strong Arm of the Law / Ride Like the Wind / Dallas 1 PM / Denim and Leather / 20,000 Ft / Crusader / 747 (Strangers in the Night) / Princess of the Night
Το σκηνικό στήθηκε, έτοιμο για τους θεούς της rock να μας πάρουν τα μυαλά σε ένα μουσικό ταξίδι χωρίς επιστροφή. Ο Gillan μπήκε κατευθείαν στα βαθιά με το “Highway Star” να είναι το πρώτο κομμάτι και το κοινό να γουστάρει τραγουδώντας μαζί του τους διαχρονικούς στίχους που ξέρει μέχρι και αγέννητο παιδί.
Ο ακούραστος γόης έκανε την εμφάνιση του με ένα αέρινο πουκάμισο και παρά τα χρόνια του έκλεψε κατευθείαν τις εντυπώσεις με το πάθος του για τη μουσική. Η υπόλοιπη παρέα, σαν καλοκουρδισμένη μηχανή έπαιξε με πάθος μπάντας που μόλις ξεκινάει την καριέρα της ενώ οι περισσότεροι έχουν πάνω από 50 χρόνια καριέρας. Τo setlist δύσκολα θα μπορούσε να είναι καλύτερο καθώς πέρα από τα “No need to shout” και το “Uncommon Man”, που είναι από τις εντός 10ετίας δουλειές τους, αποτελούνταν από ύμνους των 70’s που τους έβαλαν για πάντα στις καρδιές του κόσμου.
Ο Simon McBride είναι το νέο μέλος τους στην κιθάρα και πραγματικά νομίζω πως δεν μπορούσαν να βρουν καταλληλότερο άνθρωπο να αντικαταστήσει τον Steve Morse. Τα σόλο του και ο ήχος του ήταν πεντακάθαρα κάνοντας μας να μένουμε με το στόμα ανοιχτό κάθε φορά που τα δαχτυλα του έτρεχαν με ταχύτητα φωτός πάνω στην ταστιέρα.
Στα ρυθμικά δεν νομίζω πως χωράνε λόγια για την απόδοση των Roger Glover και Ian Paice που κρατούν τους Purple σε δυσθεώρητα ύψη εδώ και δεκαετίες. Από το “Lazy” και μετά δεν μας άφησαν να πάρουμε ανάσα με τη μία κομματάρα να διαδέχεται την άλλη. Η φωνή του Gillan ήταν αξιοπρεπέστατη για τα 77 του χρόνια και φυσικά δεν περιμέναμε να ακούσουμε τις υπερβολικές τσιρίδες στο τέλος του “Space Truckin'” ή τα αυθεντικά γρέζια στο “Black Night”.
Παρόλα αυτά νομίζω πως το “When a Blind Man Cries” ήταν μια ερμηνεία που θα μας μείνει χαραγμένη στη μνήμη, με όλο του το κορμί να συσπάται και να αποδίδει αυτή την εξαιρετική μπαλάντα με όλη του τη ψυχή.
Δεν ξεχνάμε φυσικά τον υπέρτατο Don Airey στα πλήκτρα που τίμησε την μνήμη του Jon Lord, μαγεύοντας μας με τα ψυχεδελικά του σόλο. Έβαλε και μια ελληνική νησιώτικη esance παίζοντας τον “Ζορμπά” και τα “Παιδιά του Πειραιά” των μεγάλων μας δημιουργών Θεοδωράκη και Χατζιδάκι. Το κλείσιμο ήρθε με το “Hush”, ένα πολύ ωραίο σόλο μπάσο από τον Glover και το “Black Night”.
Η εμφάνισή τους σίγουρα ικανοποίησε και τους πιο απαιτητικούς οπαδούς τους και έδωσε την ευκαιρία στη νέα γενιά να τους απολαύσει έστω και στα τελευταία τους. Δεν νομίζω πως κανείς τα τρία μέλη της μπάντας που βρίσκονται σ’ αυτή από το 1969 έχει την ανάγκη για να “δουλέψει” περιοδεύοντας. Άρα το μόνο που κάνουν είναι να εκπληρώνουν το δικό τους πάθος για τις live εμφανίσεις και να μας χαρίζουν απλόχερα τη μουσική τους ιστορία.
Setlist: Highway Star / Pictures of Home / No Need to Shout / Into the Fire / Uncommon Man / Lazy / When a Blind Man Cries / Anya / Perfect Strangers / Space Truckin’ / Smoke on the Water / Hush / Black Night
Y.Γ. Να προσθέσω ότι η ακύρωση των Asking Alexandria, ουσιαστικά μιας μπάντας που θα ερχόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ήταν οι δεύτεροι headliners, δυσαρέστησε πολύ κόσμο που τελικά αναγκάστηκε να έρθει στο φεστιβάλ ή να βρεί τρόπο να πουλήσει τα εισιτήρια του καθώς δεν υπήρξε η επιλογή επιστροφής χρημάτων.
φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
1030 
