Είδος: Desert/Alternative Rock
Εταιρία: Matador Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 16 Ιουνίου 2023
Σαν “μάννα εξ ουρανού” προσγειώθηκε ο καινούριος δίσκος των Αμερικανών QOTSA και μόλις σε τέσσερις περίπου εβδομάδες από την ανακοίνωσή του στις αρχές Μαΐου μυστηριωδώς μέσω του teaser που αναρτήθηκε στα social media. Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν μας το μοστράρουν και εν τέλη μας το έ(σ)τριψαν στην μούρη.
Θα αρχίσουμε την παρουσίαση λοιπόν της νέας δουλειάς των λατρεμένων Desert, Alternative, Indie τα “πάντα όλα” πλέον, rockers μέσα από την εξής παραδοξότητα, ξεκινώντας με την κατακλείδα του τελευταίου Dessert Session άλμπουμ “11 & 12” (review) και κλείνοντας αντιστρόφως για τον προφανή λόγο που θα καταλάβετε στην πορεία.
Αποτυπώνει ο γράφων προ τετραετίας:
“Εν κατακλείδι το άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα ξανά και ξανά χωρίς τυμπανοκρουσίες και επιτηδεύσεις, κάνοντας σε να αναπολείς τις παλιές καλές εποχές, αλλά ταυτόχρονα να προσμένεις τις νέες.
Πότε είπαμε ότι βγαίνει το καινούριο QOTSA;”
Για να λάβουμε την απάντηση σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά και έξι από την κυκλοφορία του “Villains” (review) άλμπουμ. Επειδή η υπομονή όμως είναι αρετή δεν πτοηθήκαμε καθόλου, ή για να είμαστε απόλυτα ειλικρινής προς τον εαυτό μας, ίσως έστω λιγουλάκι. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων το τελευταίο Desert Session δεν ήταν “κακός” δίσκος, απλά ο Josh και η παρέα του δεν κατάφεραν να συνδυάσουν τα ψυχεδελικά Desert και αμιγώς “αλήτικα” στοιχεία του παρελθόντος (κάτι που πέτυχαν περίτρανα εκείνη την περίοδο οι Big Scenic Nowhere) και είχαν πλησιάσει πιο κοντά στον ήχο των QOTSA.
Εξ ου και η απορία με τη μορφή ερώτησης που διατυπώθηκε παραπάνω.
Στο “In Times New Roman…” συνεχίζεται ο ηχητικός προσανατολισμός όπως ξεκίνησε να εκφράζεται μέσα από το “Era Vulgaris” και διατηρήθηκε πιστά τις επόμενες στούντιο δουλειές με ελάχιστες αποκλίσεις έως και το προηγούμενο δίσκο και ταυτόχρονα αποπροσανατολίζοντας οποιαδήποτε κοινά στοιχεία της πρώτης καθαρά Desert περιόδου. Εννοείται το όνομα των Kyuss είναι περιττό να αναφερθεί καθώς δεν υπάρχει ουδεμία ηχητική συσχέτιση παρά μόνο με τον ίδιο τον Joshua σαν κοινό μέλος.
Και για του λόγου το αληθές δεν θέλουμε κάτι τέτοιο ή ίσως αμυδρά, παρά μόνο για να καλύψουμε το συναισθηματικό κενό και τα παρελθοντικά κατάλοιπα που έχουν στοιβαχτεί μέσα μας και ψάχνουν διέξοδο. Αλλά για αυτό υπάρχουν οι δίσκοι, τα Cd, το Youtube και οι πλατφόρμες αναπαραγωγής μουσικής για να γεμίζουμε και να ξεδίνουμε την ίδια στιγμή.
“Τα πάντα ρει “, έτσι και ο χρόνος κυλάει και τα πάντα πηγαίνουν μπροστά και εξελίσσονται, και αυτό κάνει και η μπάντα μέσα από την “Νέα Ρωμαϊκή Εποχή” και τις 10 συνθέσεις που απαρτίζουν τη δισκογραφική τους δουλειά. Μπορούμε να προσάψουμε πολλούς χαρακτηρισμούς στον εγωμανή ξανθομπάμπουρα, από την τελειομανία του, την επαγγελματική του διαστροφή, τις κατηγορίες για ενδοοικογενειακή βία και διάφορα λοιπά ανά τα χρόνια. Όμως επειδή δεν είναι της παρούσης να “ξεγυμνώσουμε” την καλλιτεχνική ιδιότητα από την ανθρώπινη παρουσία, δημιουργώντας cancel κίνημα. Θα πρέπει στα σίγουρα να του αναγνωρίσουμε όσον αφορά στην καλλιτεχνική του υπόσταση τη μουσική του ευστροφία, και τον περίτεχνο τρόπο που διαχειρίζεται την καριέρα του, μα και το γεγονός ότι ξέρει να ψωνίζει συνεργάτες.
Ο ξανθός Elvis έχει το άγγιγμα του Μίδα και για ακόμη μία φορά γράφει με χρυσές νότες την δική του ιστορία.
Μας παρουσιάζει με περίτεχνο τρόπο και περίσσεια μαεστρία radio friendly κομμάτια ψάχνοντας airplay και ακολουθώντας ένα διαφημιστικό μονοπάτι, δεδομένου κάθε ένα από αυτά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν commercial jingles καθώς είναι βασισμένα σε ευκολομνημόνευτες μελωδίες. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που πέτυχε ο Moby (εν αγνοία του αρχικά) στο ανεπανάληπτο “Play” ή ίσως πιο ταιριαστά αυτό που εξέφρασε ο σπουδαίος Beck, χωρίς να αναζητούμε μέσο σύγκρισης παρά άξια λόγου αναφορά. Όλος ο δίσκος λάμπει διαμέσου της φαινομενικής του απλότητας και των πιασάρικων ήχων, όμως κατά βάθος σε συνθέσεις όπως το “Carnavoyer” κρύβεται έντονη συναισθηματική φόρτιση και μία κατάθεση ψυχής από τον Josh, ξεδιπλώνοντας κρυφές πτυχές της προσωπικότητας του και του εσωτερικού του κόσμου, μιλώντας για τη μάχη του με τον καρκίνο τον οποίο έκανε γνωστό προσφάτως σε συνέντευξή του. Μπορεί όσοι διαχειρίζονται τα social media του συγκροτήματος να είναι master του είδους όπως και ο πιθανός image maker που έχει στη δούλεψή του. Όμως το σκληρό προσωπείο που βγαίνει προς τα έξω μέσω του νέου look, το οποίο παρεμπιπτόντως θυμίζει τον Thomas Flanagan στον ρόλο του Chibs στο Sons of Anarchy, κρύβει έναν ευάλωτο χαρακτήρα με ευαισθησίες και καρδιά μαλακή σαν του μαρουλιού.
Η μουσική ψάχνει διέξοδο σε ακόμα πιο ευρύτερα mainstream ακροατήρια και η στροφή σε πιο εναλλακτικά και indie συγκροτήματα είναι πλέον εμφανής και απολύτως ταιριαστή. Αναμφισβήτητα η συνεργασία του με τον Iggy Pop αλλά και με τον Matt Helders στους Post Pop Depression του έχει ανοίξει τους πνευματικούς και δημιουργικούς του ορίζοντες, όχι ότι ήταν ποτέ κλειστοί, απλά τους διευρύνει ακόμα πιο πολύ (εννοείται έχει μυριστεί περισσότερη δόξα και την κυνηγάει όπως ο καρχαρίας το αίμα) και αφουγκράζεσαι την brit pop και lounge αισθητική των Arctic Monkeys, την “σκληράδα” των Royal Blood (με των οποίων τον Mike Kerr έχει συνεργαστεί στο παρελθόν) και το ανεπαίσθητο ηλεκτρονικό περιτύλιγμα του James Lavelle και των Unkle. Στην καλύτερη πάντως για τον γράφοντα στιγμή του δίσκου “Paper Machete” και την πιο uptempo, οι Red Hot Chili Peppers καταβολές και η αύρα που απορρέει από την εξάχορδη πλανεύτρα, σε σέρνουν όπως ο γητευτής φιδιών την κόμπρα και σε ωθούν σε χορευτικό headbanging. Και μιας που το αναφέραμε σαν ουτοπική σκέψη η παρουσία ενός John Frusciante σαν guest θα ήταν κάτι απρόσμενα μαγικό.
Στις αρχές των 00s οι Queens of The Stone Age είχαν εμφανιστεί από τα μέσα και το κοινό ως οι σωτήρες του Rock και δαμαστές του ηλεκτρικού ήχου με εκστασιασμένες ζωντανές εμφανίσεις, εκπληκτικούς δίσκους με δυναμικό εύρος και έφεση στο επαναλαμβανόμενο distorted riff και όχι άδικα.
Πλέον μακριά από τα αλώνια έχοντας στρογγυλοκαθίσει στα ηχητικά σαλόνια, συνεχίζουν να μας συγκινούν συνθέτοντας το ιδανικό soundtrack για να λικνιστούμε με τον εκάστοτε πλησίον μας χωρίς μουσικά και ηθικά ταμπού και προκαταλήψεις, ξεπερνώντας στεγανά ιδιωμάτων και ανώφελα υπολείμματα που αποτελούν τροχοπέδη της απόλαυσης και της ανθρώπινης εξέλιξής μας σαν ακροατές και όχι μόνο.
Μέγας είσαι κύριε Homme και θαυμαστα (?) τα έργα σου…!!!
Facebook: https://www.facebook.com/QOTSA
Bandcamp: https://qotsa.bandcamp.com/album/in-times-new-roman
666 
