Last Rizla, Rita Mosss, Krause (20/5/2023) Temple

May 23, 2023 Βασίλης Χατζηβασιλείου Highlights, LIVE REPORTS Comments Off

Το τετραήμερο που προηγήθηκε από 18 έως και 21 Μαΐου, αισθανόσουν λες και διαδραματίζονταν εορταστικές εκδηλώσεις κάθε μέρα στο Temple με γνώμονα την καλή μουσική σε όλες τις εκφάνσεις της. Από τις LA.Witch και τους Birds in Row, μέχρι τους δικούς μας Last Rizla και τους Minami Deutch.

Συνήθως πρίν από μεγάλα γεγονότα επικρατεί το γνωμικό “This is The Calm, Before The Storm” όμως μόνο ήρεμη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η βραδιά του Σαββάτου με την τριπλέτα των Krause, Rita Mosss και Last Rizla να εξαπολύουν την noisey ηχητική τους επίθεση στα (όχι και τόσο) ανυποψίαστα αυτάκια μας. Όλα αυτά στα πλαίσια της παρουσίασης του νέου δίσκου “Noise Without Decay” των Last Rizla.

Με τις εορταστικές σειρήνες να καλούν και την τιμητική να έχει το underground, κατηφορίσαμε στον Ναό για να λάβουμε μέρος στην ιδιαίτερη βραδιά ταλαιπωρώντας ευχάριστα, ψυχή τε και σώματι, το είναι μας. Απαραίτητη προϋπόθεση μαζί με την καλή διάθεση ήταν και οι ωτοασπίδες εκτός και αν ήθελες να το ματώσεις το τυμπανάκι σου.

Το χρονολόγιο είχε ανακοινωθεί με τους Krause να υποτίθεται ότι ξεκινάνε στις 21:00, όμως κάτι τέτοιο δεν υφίσταντο, καθώς θεωρώ πως έπαιξε ρόλο η προσέλευση του κόσμου η οποία στην αρχή ήταν επιεικώς απαράδεκτη με ελάχιστη προσέλευση, κάτι που μας γύρισε πίσω στα πέτρινα χρόνια των οικογενειακών Live. Η προσθήκη στη συνέχεια και των τριτοτέταρτων ξαδερφιών μεγάλωσε τον κύκλο σε ικανοποιητικά αποτελέσματα, κυρίως διότι παρευρισκόμενοι δημιουργήσαν ένα καλοδεχούμενο χάος που τα είχε όλα και συνέφερε. Από crowdsurfing, ανεπαίσθητο stage diving, δυνατά Mosh pits και φυσικά τρομερή αλληλεπίδραση με τις μπάντες με αποκορύφωμα τους Last Rizla.

Περί της 21:20 οι Krause πήραν θέσεις επί σκηνής ανοίγοντας τη βραδιά με εκκωφαντικό τρόπο, όπως τους αξίζει και μας αξίζει εννοείται. Απόλαυσα πραγματικά το στήσιμό τους επί σκηνής και τον ρόλο του καθενός.

Μπάντα που πατάει γερά στα πόδια της, φαινόταν ακλόνητη επί σκηνής, εκτός του μπασίστα ο οποίος με την αλλοπρόσαλλη προσέγγιση και τον διαδραστικό του τρόπο με τον κιθαρίστα, έδινε μία παρανοϊκή αλλά ευχάριστη νότα στην εμφάνισή τους.

Για περίπου 35 λεπτά μας κέρασαν τον “θορυβώδες” Sludge n Roll τους και εμείς το δεχτήκαμε με ευχαρίστηση. Κλωτσο-κουτουλίδια επί σκηνής μετατράπηκαν σε νότες και ωστικά χαστούκια στο σβέρκο μας. Τα μέλη είναι Punk-ηδες στην ψυχή, με Hardcore σωματική απόφυση και math εκτελεστική δεινότητα. Αν και στην αρχή ο ήχος ακουγόταν κάπως “άδειος”, με τα τύμπανα να είναι λίγο πιο μπροστά, εν τέλει βελτιώθηκε και γέμισε με παραμόρφωση και γενικότερη βαβούρα.

Υπήρχαν στιγμές που βγάζανε μία Converge αισθητική και σημεία που θύμιζαν Burst αντίληψη, μεταξύ φυσικά πολλών άλλων. Δυνατή εμφάνιση με αξιόλογο setlist, έδωσαν το έναυσμα για μία εκπληκτική βραδιά και μας έφτιαξαν τη διάθεση εξ’ αρχής για έντονες συγκινήσεις και φασαριόζικες καταστάσεις.

Μετά το απαραίτητο διάλειμμα και το στήσιμο επί σκηνής, next in line οι Rita Mosss ώστε να επεκτείνουμε την ηχητική εισβολή στο μέγιστο των db. Φυσική εξέλιξη για τον μπασίστα των Krause, όπου με την προσθήκη δύο χορδών και στα πλαίσια ανασχηματισμού, ανέλαβε χρέη κιθαρίστα για το επόμενο act. Θα είμαι ειλικρινής και θα πω πως δεν είχα ιδέα ότι παίζει και στις δύο μπάντες και μου έκανε ευχάριστη εντύπωση το πώς χειρίζεται το κάθε όργανο, πάντα με τον ίδιο τρελαμένο τρόπο.

Λίγο μετά τις 22:10 οι τρείς “μπριζωμένοι σχιζοφρενείς” ανέβηκαν στο σανίδι και το όργωσαν για τα καλά, παρουσιάζοντας μία ηλεκτρισμένη εμφάνιση που τα είχε όλα. Εμβόλιμους πνευστούς ήχους, αυτοσχέδια κρουστά χτυπήματα μέχρι και πτώσεις επί σκηνής. Σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις αλλά πόσες θα σηκωθείς, και ο Μιχάλης με το Gynoid shirt που φιγούραρε πάνω του παρασημοφορήθηκε με το πέσιμο αλλά σηκώθηκε αλώβητος και συνέχισε να μας βομβαρδίζει με τις μπασογραμμές του, την εύθυμη διάθεσή του και την γενικότερη παρουσία του.

Το Αθηναϊκό Noise τρίο ύψωσε ένα τεράστιο wall of sound σαν κωλοδάχτυλο και μας το μόστραρε In our face, με κάτι από Mr Bungle, Fantomas, Dillinger Escape Plan και έντονο το Punk στοιχείο στην ηχητική του ταυτότητα να περπατάει παράλληλα με την DIY νοοτροπία. Απολαυστική από κάθε άποψη μας κέρδισαν από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή της εμφάνισής του.

Η μπάντα περνάει καλά επί σκηνής και αυτό μεταδίδεται και στο κοινό κάτω από αυτήν.

Setlist:
Blue sugar
A childish cat song
Gospel 6
4 snares
Money is bliss
Dry humping
Cum inside my heart
Fairytale
Grandma’s lullaby

Στην ανάπαυλα και με σχετικά ταχείς ρυθμούς στήθηκε το stage για να υποδεχτεί το Αθηναϊκό κουαρτέτο των Last Rizla, τους headliner της βραδιάς και τιμώμενα πρόσωπα καθώς ήταν η πρώτη επίσημη παρουσίαση της καινούριας τους δισκογραφικής δουλειάς.

Λίγα λεπτά μετά της 23:00 υπό τους ήχους του “Last Christmas” και εν μέσω εναγκαλισμών και φιλιών το τελευταίο χαρτάκι ανέβηκε στην σκηνή του Temple με χαλαρή και ήπια διάθεση εώς ότου ξεκίνησαν οι πρώτες νότες του “Oporto” και πήγαμε κατά διαόλου (όπως έλεγε και το μπλουζάκι του Σταύρου) με την καλή έννοια, όποια μπορεί να είναι αυτή.

“Dive” για την συνέχεια και πραγματικά μας πήραν από τα μούτρα και μας τα τράβηξαν μέχρι το πάτωμα ενώ ταυτόχρονα μας έβαζαν το εσώρουχο καπέλο. Ο νέος δίσκος όπως είπαμε και στην παρουσίαση ξεφεύγει από τα στενά εγχώρια όρια του underground και θα ανοίξει πόρτες για την μπάντα προς μεγαλύτερα stage.

Παρόλο που το Temple έχει μεγαλώσει την σκηνή το ηχητικό τους εκτόπισμα θα ταιριάζει και σε κάτι μεγαλύτερο. Ο Post-Sludge ήχος που έχουν υιοθετήσει τους ταιριάζει πολύ και θα ακουστεί αρκετά και το μόνο που χρειαζόταν ήταν η συναυλιακή πιστοποίηση, την οποία κέρδισαν επάξια με ISO 420. “Classic Marathon”, “The Debt” στη πορεία και βουτιά στον “θόρυβο χωρίς σήψη”.

Τα καινούρια κομμάτια στέκουν ιδανικά παιγμένα ζωντανά και είχαν θερμής αποδοχής από το κοινό που αισίως έφτασε σε ικανοποιητικά επίπεδα. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να παραδεχτούμε για την ποιότητα του ήχου ο οποίος είχε βελτιωθεί στην εμφάνιση των Rita Moss αλλά απογειώθηκε στους Rizla.

Η συνέχεια εξίσου έντονη με κάτι από τον Seamen δίσκο και συγκεκριμένα “He Who Talks Loud Saying Nothing” με το συγκρότημα να επιβεβαιώνει την δαιμονισμένη φόρμα του όπου και όποιον και να κοιτούσες.

Προσωπική παραδοχή όσες φορές έβλεπα τον κιθαρίστα να ταλαιπωρεί την εξάχορδη και να πειραματίζεται με τα πετάλια μου θύμισε τον Gary Arce των Yawning Man. Δεν ξέρω τον ακριβή λόγο που το είπα αλλά τώρα ξαλάφρωσα.

Πάντως υπήρξαν στιγμές που η ένταση και το heaviness της μουσικής μετέτρεπαν τα riffs σε ταφόπλακες και τα χτυπήματα στα δέρματα και οι μπασογραμμές ασκούσαν έξτρα πίεση ενόσω μας καταπλάκωναν.

Η βραδιά είχε ξέφρενη πορεία όμως εκεί που παρεκτράπηκε εντελώς ήταν στα “Bloody, Hairy” και “KLS9532” με ολόκληρο το μαγαζί να παραληρεί και τον Σταύρο να αλυχτά υπό crowd surfing συνθήκες.

Αξιοσημείωτη ήταν και η guest εμφάνιση του Μιχάλη για έναν διαγωνισμό ακραίων κραυγών και σχισμένων φωνητικών μαζί με το Σταύρο.

Ένα τέταρτο μετά τις δώδεκα και εν μέσω αποθέωσης η παράσταση έλαβε τέλος και όλοι μας πήραμε το δρόμο με αρκετά μειωμένη την αίσθηση της ακοής αλλά με τέρμα ευχάριστη διάθεση.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της βραδιάς, και εις άλλα με υγεία και πειραματισμό μαζί…