Είδος: Melodic Death Metal/ Alternative Metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας 10 Φεβρουαρίου 2023
Γύρω στις 3 δεκαετίες “σχέσης” μετράει ο γράφοντας με αυτό το όνομα. Ιστορία δοκιμασμένη στο χρόνο, με κατασταλαγμένη την αντικειμενική της αξία που, σε κάθε περίπτωση όταν ομιλούμε για πάθη, συνήθως ταυτίζεται με την υποκειμενική. Στο κάτω-κάτω αυτιά είναι αυτά, το ακουστικό σύστημα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και η επιχειρηματολογία σ’ αυτά τα θέματα, σε ποσοστό 99,99%, πάει στο βρόντο.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στα τόσα χρόνια, ουδέποτε ένιωσα την ανάγκη να “υπερασπιστώ” την μπάντα, σε καμία στιγμή της. Όλα τα album τους μου άρεσαν πολύ, ακόμη και στην περίοδο της “pop-οποίησης”, ήτοι την τελευταία δεκαετία με τα “Siren Charms”, “Battles” και “I, the Mask” να είναι φανερά φίλα προσκείμενα προς το mainstream κοινό, χωρίς όμως αυτή η συνθήκη να αλλάζει την ποιοτική συνθετική προσέγγισή τους. Από την άλλη όμως, είμαι και λίγο μεγάλος (λίγο είπαμε, δεν είναι και σαν την Πελοπόννησο) για να πέφτω σε ειδωλολατρικές λούμπες αδιακρίτως, τυφλός υποστηρικτής μουσικών / καλλιτεχνικών “ιδεών” (οκ, οι Black Sabbath είναι “ιδέα”).
Να ομολογήσω ότι κατά τις πρώτες ακροάσεις του “Foregone” ένιωσα αρκετά αμήχανα. Τα πρώτα συμπεράσματα κατέληγαν ότι στα σίγουρα δεν είναι κακός δίσκος. Αλλά αυτό δεν αρκεί, ποτέ δεν αρκούσε. Αυτό που ακούγεται με την πρώτη ακρόαση κιόλας είναι η προσπάθεια της μπάντας να επανέλθει στα ’00s, τουλάχιστον ηχητικά (η παραγωγή είναι υποδειγματική, φυσιολογικό αυτό). Υπάρχουν κομμάτια που θυμίζουν ατμόσφαιρες από τα “Soundtrack to Your Escape “, “Come Clarity” και “A Sense of Purpose”. Που θα πει ότι το melodic “ας πούμε” death συναίσθημα είναι λίγο πιο ισχυρό. Οι κιθάρες των Chris Broderick / Björn Gelotte είναι αρκετά βαρύτερες σε σχέση με τον προκάτοχό του, το ρυθμικό σκέλος των Bryce Paul / Tanner Wayne είναι κι αυτό συμπαγές και ο Anders Fridén βρίσκεται στα γνωστά του standards, συναισθηματικός μεν αλλά πολύ δυναμικός.
Φαινομενικά νιώθεις μια έλλειψη “ισχύος” αλλά μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις κατέληξα ότι αυτό έγκειται στο χρόνο που θα αφιερώσεις και ίσως για πρώτη φορά σε album των In Flames ο ακροατής θα πρέπει να δώσει προσοχή για να μπει στο πνεύμα των κομματιών, να τα “νιώσει”. Από τη στιγμή που θα εισέλθεις στον κόσμο του “Foregone” και όσο αφομοιώνεται, το υλικό δείχνει τα καλούδια του.
Τα solos του Broderick είναι πολύ καλά και το ίδιο τα intros που εγείρουν προσδοκίες οι οποίες ολοκληρώνονται σταδιακά με έναν τρόπο που τελικά καταλήγεις να χαρακτηρίσεις τουλάχιστον “ευφυή” δομικά. Οι ταχύτητες είναι σχετικά ισομοιρασμένες ανάμεσα σε up και mid tempo, κάτι που είχε να γίνει αρκετό καιρό.
Όλα τα κομμάτια του puzzle, ως ροή, είναι σωστά τοποθετημένα. Το “έμπα” του album είναι πολλά υποσχόμενο με το γρήγορο “State Of Slow Decay”, τα “Meet Your Maker”, “Bleeding Out” και τα δυο μέρη του ομότιτλου track “Foregone part I” να είναι πολύ καλά τραγούδια και από εκεί και πέρα επίσης καλά κομμάτια είναι και το “In The Dark” με το εξαιρετικό solo του, το “A Dialogue in b Flat Minor” και το “Cynosure” που είναι “σύγχρονης” τεχνοτροπίας.
Τελικώς: μια χαρά δίσκος! Δεν είναι το μεγαλειώδες αριστούργημα που θα περίμενε κάποιος οπαδός τους αλλά αυτό δεν λέει και τίποτα, σαν άκουσμα είναι ικανοποιητικότατο και αξιοπρεπές. Δεν ξέρω αν επαναφέρει παλιούς die-hard fans στις τάξεις τους ή αν θα αποκτήσει νέους. Στην τελική ποιος νοιάζεται για κάτι τέτοιο; Οι In Flames έχουν καταλάβει εδώ και πολύ καιρό μια θέση στην elite των metal συγκροτημάτων και αυτό δεν αποδεικνύεται μόνο από το εμπορικό τους status. Είναι αναγνωρίσιμοι και έτσι κι αλλιώς οι haters θα παραμείνουν haters, απλά στην παρούσα φάση, έχουν άλλον ένα χειροπιαστό λόγο να “κράξουν”, ειδικότερα για κάτι που δεν καταλαβαίνουν (αυτό κι αν είναι trademark στην 30χρονη και βάλε καριέρα τους).
Προσωπικά νιώθω αρκετά ικανοποιημένος και θεωρώ ότι το “Foregone” θα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα μέσα μου. Βέβαια η “λιγούρα” του γράφοντος για ένα φουριόζικο speed album δεν έχει κορεστεί, κάτι που συμβαίνει και με τα υπόλοιπα αγόρια που έχουν έδρα το Gothenburg – βλ. Dark Tranquillity και At The Gates. Οπότε το moto “In Flames We Trust” εξακολουθεί να υφίσταται, με ολίγο ανεβοκατέβασμα του κεφαλιού με ύφος “γάμησέτα” για γαρνίρισμα όταν θα συζητάω με τον φίλο μου τον Dallas για το εικαστικό αυτό δρώμενο. Γεροπαραξενιές, τι να πεις…
Facebook: https://www.facebook.com/inflames/
Official page: https://www.inflames.com/
832 
