PSYCHONAUT: “Violent Consensus Reality”

January 10, 2023 Άννα Βασιλικοπούλου ΚΡΙΤΙΚΕΣ Comments Off

Είδος: post metal
Εταιρεία: Pelagic Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 28 Οκτωβρίου 2022

Το αγαπημένο σας ψυχάκι της Pelagic Records – ή και όχι – επέστρεψε, αυτήν τη φορά για να μιλήσει για μια μπάντα που με βάση τις τελευταίες προβλέψεις, θα ξεκινήσει να αναγνωρίζεται από ολοένα και ευρύτερο κοινό ως φαινόμενο, όπως άλλωστε της αξίζει. Φυσικά, δε μιλάω για άλλους από τους Psychonaut, αλλά και για εμένα την ίδια (ως το ψυχάκι, φυσικά).

Η τριάδα που αποτελεί τους Psychonaut τα τελευταία δέκα χρόνια, ερχόμενοι από το εξωτικό Βέλγιο, κουβαλούν στις πλάτες τους 2 EP, ένα (εξαιρετικό μάλιστα) Split EP με τους επίσης “Πελατζικούς” Sâver, και δύο full-length albums, με το δεύτερο να κυκλοφορεί τον περασμένο Οκτώβρη. Και επειδή κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα ανατρέξουμε περίπου δύο μήνες πίσω στο 2022, για να τα πούμε λίγο για το φαινομενικό “Violent Consensus Reality”.

Από την αρχή της μουσικής τους καριέρας, οι Psychonaut είχαν θέσει ψηλά τον πήχη, αναγνωριζόμενοι από ένα σχετικά μικρό αλλά πιστό κοινό της πιο underground post rock/metal σκηνής ως ένα πολλά υποσχόμενο σχήμα. Προσωπικά μιλώντας, το “Emerald”, που κυκλοφόρησαν (όπως προανέφερα) ως Split EP σε συνεργασία με τους Sâver, παρότι αποτελείται από μόλις τρία τραγούδια, είναι ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο το post metal ιδίωμα.

Δύο χρόνια μετά την πρώτη full length κυκλοφορία τους, που ακούει στο όνομα “Unfold The Gold Man”, ένα καθαρό post metal διαμάντι με αιχμηρά progressive σημεία, οι Psychonaut την είδαν κάπως πιο αλύπητοι και ασήκωτοι, και δε δίστασαν να μας το δείξουν από την αρχή του “Violent Consensus Reality”, με το άκρως καταιγιστικό κομμάτι “A Storm Approaching”. Από το πρώτο κιόλας άκουσμα, πέφτουμε κατευθείαν στα βαθιά, περικυκλωμένοι από ένα ατελείωτο χάος sludge, groove, και σκληρών post metal ηχητικών τοπίων που δε μας αφήνουν σε ησυχία. Οι Psychonaut μας ξεκαθαρίζουν απ’ την αρχή πως ο τίτλος “Violent Consensus Reality”, κάθε άλλο παρά τυχαίος δεν είναι, ιδίως από τη στιγμή που μιλάμε για ένα concept album. Πατώντας σε φιλοσοφικά ζητήματα που μας αφορούν σε συλλογικό συνειδησιακό επίπεδο, ο ίδιος ο De Graef (Psychonaut, Hippotraktor), αναφέρει πως μέσα από το “Violent Consensus Reality”, διαμορφώνεται ένας νέος κόσμος, μακριά από ένα σύστημα που βασίζεται στην ιδέα ότι η ανθρωπότητα είναι θεμελιωδώς κακή και χρειάζεται προστασία από τον εαυτό της με τη μορφή ιεραρχίας. Σε αντίθεση όμως με την συνηθισμένη επαναληπτική δομή που συναντούμε τις περισσότερες φορές που ακούμε έναν βαρύ θεματικό δίσκο, η προσέγγιση της τριάδας ακολουθεί μια τελείως διαφορετική δημιουργική μέθοδο, που αρνείται να οριοθετηθεί, αλλά περισσότερο έχει σκοπό να μπλέξει τις αισθήσεις με ωμό και βάναυσο τρόπο, κάνοντας, έτσι, το ταραχώδες ταξίδι που είναι το “Violent Consensus Reality”.

Συνεχίζοντας, λοιπόν, τα χαστούκια πάνε κι έρχονται με το “All Your Gods Have Gone”. Οι Psychonaut έχουν βρει το essence του χαρακτήρα τους ως κολεκτίβα, και το διαχειρίζονται αριστοτεχνικά, χαρίζοντάς μας εκπληκτικά αποτελέσματα. Ο συνδυασμός των μελωδικών φωνητικών με τα fried vocals και οι ακούραστες εναλλαγές μεταξύ αυτών, αποτελούν την πλέον χαρακτηριστική ταυτότητα της μπάντας. Το κάθε όργανο έχει τη δική του δυναμική χωρίς να επισκιάζει το άλλο, και ο ήχος, παρότι κρυστάλλινα καθαρός, παραμένει στον πυρήνα του βρώμικος. Και φυσικά, το “Age of Separation” που ακολουθεί, όχι απλώς δε στερείται αυτής της μαεστρίας, αλλά πρόκειται για ένα από τα χαρακτηριστικότερα κομμάτια του δίσκου. Το εισαγωγικό παιχνίδι που προκύπτει μέσα από τον αγώνα κιθάρας – μπάσου μου κλέβει την καρδιά κάθε φορά που το ακούω, και τολμώ να πω πως σε αυτό το κομμάτι βρίσκονται κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα κιθαριστικά παιχνίδια που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα χαρακτήριζα το “Age of Separation” ως το απόλυτο τσιφτετέλι των Psychonaut και οι αναγνώστες θα ζητωκραυγάζανε με αυτήν τη δήλωση, αντί να σουφρώνουν τα προβληματισμένα φρύδια τους.

Κάπου εκεί λοιπόν που έχω παρασυρθεί για τα καλά και αναρωτιέμαι ρητορικά αν μπορεί να γίνει καλύτερο αυτό που ακούω, να σου η φωνή της Stephanie Mannaerts (Brutus). Άτιμοι, με σκλαβώσατε. Ντάξει παιδιά, ναι, και ο Colin (Amenra, Chve) συμμετέχει στο τραγούδι, μην πέσετε να με φάτε, αλλά οι αδυναμίες, είναι αδυναμίες. Και εγώ χαίρομαι τη δική μου. Το τέταρτο στη σειρά, ομώνυμο τραγούδι με το δίσκο, αποτελεί ξεκάθαρα και τον σταθμό του. Και αυτό όχι μόνο επειδή συμμετέχουν δύο από τις πολύ αγαπημένες φωνές αδερφικών μουσικών υποειδών, αλλά γιατί το “Violent Consensus Reality”, είναι ένα συνθετικό αριστούργημα. Ένα κομμάτι που μπορεί να σταθεί μόνο του ενάντια σε ολόκληρους δίσκους και να τους καταρρίψει με ευκολία, γιατί τόσο μεγαλειώδες είναι συνθετικά. Ο τρόπος με τον οποίο από μια death gospellish ατμόσφαιρα καταλήγει σε βαρύ post metal, είναι ένα από τα πιο ανατριχιαστικά climax που έχω συναντήσει, όχι μόνο τον τελευταίο καιρό, αλλά καθ’ όλη την εμπειρία μου ως πιστή ακροάτρια και λάτρης της μουσικής.

“Crawl out from your ungodly shackles
Pray until you see all your gods have gone”

Με το “Hope” που ακολουθεί, σταματάμε για μια βαθιά ανάσα που μετά από όλο αυτό, έχουμε σίγουρα ανάγκη. Μας δίνεται η ευκαιρία για μια στιγμή απόλυτης ηρεμίας, που συνοδεύεται από μια σύνθεση πιάνου και βιολιών, τόσο ονειρική και παραμυθένια αλλά ταυτόχρονα περίπλοκη, που σε κρατά ολοκληρωτικά και συνειδητητά στο “τώρα” της βιωματικής εμπειρίας που αποτελεί η ακρόασή του. Το βαθύ πνευματικό ταξίδι συνεχίζεται με το “Interbeing”, ένα αρκετά παραδοσιακό post rock κομμάτι, από το οποίο δεν λείπει όμως και η παράδοση – πια – των Psychonaut, που δεν πρόκειται για άλλη από την απότομη εναλλαγή σκληρών ήχων και ατμοσφαιρικών μελωδιών. Σίγουρα όχι η καλύτερη στιγμή του δίσκου, αλλά σε καμία περίπτωση αδιάφορο.

“A Pacifist’s Guide to Violence”, όμως, όνομα και πράγμα. Κομμάτι βαρύ, που κυριεύεται από γρήγορα, αγωνιώδη riff, τα οποία στην πορεία αρχίζουν και στάζουν groove ρυθμικά παιξίματα που σου παίρνουν την ανάσα. Το απόλυτο, “Psychonautικό” χάος, κερασμένο λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος. Το τελετουργικό του “Violent Consensus Reality”, ολοκληρώνεται με το “Towards the End”. Οι Psychonaut αφήνουν το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι τους για το τέλος, στο οποίο οργιάζει τόσο πολύ η έμπνευση και η συνθετική τους μαεστρία, που σε συνεπαίρνει σε βαθμό να ξεχάσεις πώς πέρασαν και τα 13 λεπτά που το άκουσες. Αν όμως μου μένει ένα πράγμα από το κομμάτι αυτό, είναι το εξής:

“Use your time as you wish”.

Ίσως generic, ίσως και άτοπο αν το δει κανείς κυνικά, ειδικά αν αναλογιστούμε όλες τις συνθήκες στις οποίες είμαστε καταναγκαστικά υποταγμένοι για τον βιοπορισμό μας, που μας απομακρύνουν κατά ένα τεράστιο ποσοστό από αυτήν την επιθυμία.

Αλλά ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αξίζει να γίνεται αυτή η υπενθύμιση.

Εν κατακλείδι, το “Violent Consensus Reality” πρόκειται για έναν δίσκο που σίγουρα χρειάζεται προσεκτικό άκουσμα, ακριβώς λόγω της πολυπλοκότητάς του. Οι Psychonaut έχουν κατορθώσει να μην κουράζουν ούτε λεπτό, και σε μια εποχή που (δυστυχώς) το post rock ιδίωμα έχει αρχίσει να παρακμάζει, το να ακούς δίσκο 52 λεπτών που δεν περιέχει ούτε ένα filler/αδιάφορο σημείο, είναι φοβερό επίτευγμα, και δίνει ελπίδα τόσο στην φρεσκάδα του είδους, όσο και σε εμάς τους λίγο πονεμένους ακροατές.