Είδος: Heavy/Goth Metal
Δισκογραφική: Cruz Del Sur Music
Ημ. Κυκλοφορίας: 23 Σεπτεμβρίου 2022
Εκδίκηση, η: ανταπόδοση κακού (βλάβης, αδικίας, προσβολής κτλ.) από μίσος, μνησικακία κτλ.· τιμωρία αδικήματος για ικανοποίηση μίσους. Δεν τα λέω εγώ, το wikipedia τα λέει. Και δεν ξέρω αν εδώ έχουμε μια τέτοια περίπτωση, αλλά επειδή σε όλους μας αρέσει μια καλή ιστορία εκδίκησης, εγώ έτσι το βλέπω. Αλλά ας πάρουμε την ιστορία απ’ την αρχή.
H Melissa Moore υπήρξε μέλος των Absu από το 2009 μέχρι και το 2018 οπότε και εκδιώχθηκε από τη μπάντα όταν έκανε coming out σαν trans και σύμφωνα με τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος, δεν υπήρχε χώρος για μια γυναίκα στο γκρουπ. Μαλάκες ολκής δηλαδή. Και τι έκανε η Melissa; Έφτιαξε τους Sonja και κυκλοφόρησε φέτος αυτή τη ΔΙΣΚΑΡΑ που έσκασε από το πουθενά στα τέλη Σεπτέμβρη και μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, παίρνοντας αμέσως την αναγνώριση που της αξίζει και το ανάλογο βέβαια hype.
To είδος; Θα το χαρακτήριζα heavy rock με πολλά μέταλ και goth στοιχεία και κάποιες post punk πινελιές. Διασκεδαστικό απ’ την πρώτη νότα, θα μπορούσε να αποτελεί το soundtrack μιας νύχτας στην πόλη που τα έχετε κάνει όλα: έχετε τραγουδήσει, μεθύσει, κλάψει, κάνει σεξ, έχετε αποκτήσει καλές και κακές εμπειρίες. Το τρίο Melissa Moore (κιθάρες, φωνητικά), Grzesiek Czapla (τύμπανα, κρουστά) και Ben Brand (μπάσο, synth) ακούγεται πολύ δουλεμένο και δεμένο, η δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες είναι από τις πιο μεστές και ουσιαστικές που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Τη μίξη και το mastering έχει κάνει ο Arthur Rizk (παραγωγή σε Power Trip, Inquisition, Pissgrave), ο οποίος έκανε και την παραγωγή στο ομώνυμο άλμπουμ των Sumerlands που έσκασε επίσης σαν κεραυνός εν αιθρία μία βδομάδα πριν το “Loud Arriver” και ίσως αυτό εξηγεί τις πολλές συγκρίσεις (αν και σαν είδη δεν είναι τόσο κοντά) που έγιναν ανάμεσα στους δύο δίσκους. Τα φωνητικά της Melissa είναι αυτό ακριβώς που πρέπει για τα κομμάτια και η παραγωγή έχει καταφέρει να κάνει το αλμπουμ να ακούγεται “φρέσκο”, αλλά και σαν να βγήκε από τα πιο υγρά μας ‘80s όνειρα, παράλληλα.
Δεν έχει κανένα νόημα να σταθώ ξεχωριστά σε κάθε μία από τις συνθέσεις, καθώς ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος και έχει φοβερό replayability. Τα κομμάτια κυμαίνονται από τα 3 έως τα 6 λεπτά, τίποτα σε αυτά δεν περισσεύει και θα βρείτε τον εαυτό σας να πατάει το repeat πολλές φορές, μην καταλαβαίνοντας πόσο γρήγορα τελειώνει η ακρόαση, αλλά και πόσο εύκολα θα ξεκινήσει μια νέα. Τους στίχους δυστυχώς δεν τους βρήκα κάπου online για να είμαι σίγουρος για το περιεχόμενο, αλλά κάτι μου λέει ότι είναι αρκετά αυτοβιογραφικοί από πολλές απόψεις (είναι γραμμένοι εξ ολοκλήρου από τη Melissa).
Δεν ξέρω πώς μπορεί να αισθάνθηκε η Moore μετά την ηλίθια αποπομπή της από τους Absu, ίσως τα περί εκδίκησης να είναι απλά μια ιστορία “απονομής δικαιοσύνης” που ικανοποιεί το δικό μου αφήγημα, αλλά στο δίσκο έχουν βγει σίγουρα κάποια από τα εσωτερικά σκοτάδια που είχε η δημιουργός του εκείνη την περίοδο. Και αυτό δε μπορεί παρά να είναι μια μορφή κάθαρσης. Το μόνο που μένει, είναι αυτό το αλμπουμ να βρει τη θέση που του αξίζει και εμπορικά, αλλά και στις λίστες με τα καλύτερα του ‘22, που σίγουρα θα παίξει ψηλά, γιατί μπορεί να μείνει κλασικός. Τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό.
“At the first hint of dusk a primal terror awakens inside me
Ruinous desire swirling in the air
Unpredictable strangers on the hunt to fulfill their darkest fantasies
I know they’re all coming for me again tonight
A pack of wolves coming to devour
And they might get me this time…
But I’ll take a piece of every one of their souls as payment”
Bandcamp: https://sonjaband.bandcamp.com/
747 
