Είδος: Power metal
Εταιρεία: earMUSIC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 23 Σεπτεμβρίου 2022
- Λέγετε;
- Έλα, Πέτρο. Timo εδώ.
- Πού ‘σαι, τρελέ μου; Όλα καλά;
- Όχι ο Tolkki, ρε. Ο Kotipelto είμαι.
- Πολύ αστείο, τι να σου πω… Πού χάθηκες, ρε;
- Άσ’ τα! Βγάζουμε νέο δίσκο. Να σ’ τον στείλω να τον ακούσεις;
- Υπάρχετε ακόμα; ΧΑΧΑ!
- ΧΑΧΑΧΑ!
Κάπως έτσι ξεκίνησε η κουβέντα με τον Timo πριν από λίγο καιρό. Και παρότι με ξάφνιασε το νέο για καινούργιο album Stratovarius έπειτα από επτά χρόνια, δεν με άφησε αδιάφορο. Όμως, δεν ήξερα πώς να το προσεγγίσω το όλο θέμα. Τι να περιμένω; Αν, δηλαδή, έπρεπε να περιμένω κάτι. Εν τέλει, αποφάσισα να το ακούσω προσπαθώντας να μην έχω καμία απολύτως προσδοκία.
Δίχως να το θέλω, βέβαια, στο μυαλό μου ήρθε η απόλαυση και η ανάταση που προσέφεραν απλόχερα οι ακροάσεις των “Hands of Time”, “Dreamspace”, “Will the Sun Rise?”, “Distant Skies”, “Black Diamond” και πολλών ακόμα παλιών τραγουδιών. Θυμήθηκα σχολιαρόπαιδα με αφρόντιστο καρεδάκι και τούφες πίσω από τα αφτιά, ακμή και αραιό μουστακάκι να τραγουδούν χαμογελαστά, με όλη τους τη δύναμη, μέσα στο τιγκαρισμένο Ρόδον, τη δεκαετία του ’90. Βασικά, πολλά ακόμα θυμήθηκα, αλλά δεν έχει νόημα να φλυαρώ. Έχετε ήδη καταλάβει τι εννοώ.
Με το που πάτησα play, το σπινταριστό riff με τις τριπλέτες ελάχιστα έφερνε στους Stratovarius του Tolkki. Τα πλήκτρα ήταν από διακριτικά έως ανύπαρκτα. Γνώριμα ήταν όμως τα «μεγάλα» ρεφρέν, πλασμένα για singalongs, αλλά και η χροιά του Kotipelto. Τέλος, εύκολα κατάλαβα ότι πάνω κάτω το πράγμα κινείται στο πλαίσιο των τελευταίων δύο-τριών δίσκων, αλλά πως εδώ υπάρχει λίγη παραπάνω συνοχή και ομαλότητα. Και κάπως έτσι τσούλησε σχεδόν όλη η ακρόαση (και οι επόμενες, σαφώς) του 16ου album της πιο πρόσφατης ενσάρκωσης της μπάντας που ταυτίστηκε στα μυαλά πολύ κόσμου με τον europower ήχο.
Αφενός, υπάρχουν tracks που ποτέ δεν θα είχε συνθέσει ο Tolkki, που δεν θα τα συνέδεα αμέσως με το συγκρότημα, όπως τα πολύ καλά “Demand” και “Broken”. Μάλιστα, το μεν έχει κάτι από 90s ευρωπαϊκό, μελωδικό ήχο αλά Royal Hunt, ενώ το άλλο, επιθετικό, πιο σκοτεινό, με στακάτο riffing και χωρίς νεοκλασικά solos, με παρέπεμψε σε Symphony X. Ακόμα και το φτιαγμένο για hit-άκι “Firefly” είναι άρτια γραμμένο, αλλά δεν πατά ακριβώς στην αλλοτινή συνταγή για επιτυχίες των Φινλανδών.
Αφετέρου, τραγούδια όπως τα “We Are Not Alone”, “Frozen in Time” και “Glory Days” στέκουν πολύ εγγύτερα στο παλιακό power metal της Γηραιάς Ηπείρου. Πιο πολλά πληκτράτα σημεία, neoclassical τάσεις, χορωδιακά, υμνικά και συμφωνικά μέρη, vibes σαν από το “Visions” ή το “Destiny”. Εντύπωση μου έκανε ότι δεν υπάρχει ούτε μία μπαλάντα στο album, πράγμα που το περίμενα από τους Stratovarius, αλλά δεν με χάλασε. Το κλείσιμο γίνεται με όρους μεγάλου φινάλε, καθώς το 11λεπτο “Voice of Thunder” είναι μια προσπάθεια για ένα epic επισφράγισμα, το οποίο μάλιστα είναι και η μοναδική στιγμή του δίσκου όπου διαφαίνεται μια power-prog διάθεση.
Η απόδοση των μελών του συγκροτήματος είναι αναμενόμενα καλή. Ο Kotipelto έχει μεγαλώσει και αποφεύγει τις ακροβασίες, αλλά διατηρεί σε πολύ καλά επίπεδα τη φωνή του, που σε σημεία ακούγεται ακόμα και πιο μεστή από παλιά (ύβρις;). Ο Johansson, παρότι είναι βετεράνος της μπάντας πλέον, έχει μετρημένη παρουσία και αφήνει πολύ χώρο στις κιθάρες. Στις οποίες έχει κάνει σεβαστή δουλειά ο Kupiainen, που δείχνει να έχει βρει τα πατήματά του και να πηγαίνει δειλά το power των Stratovarius προς μια άλλη κατεύθυνση, που δεν θα θυμίζει τον προκάτοχό του. Το rhythm section των Porra και Pilve είναι απλά καλό, καθώς μοιάζει να επιτελεί τον ρόλο του σχεδόν διεκπεραιωτικά, δίχως να προσδίδει κάτι ιδιαίτερο στις συνθέσεις.
Οι fans του ευρωπαϊκού power φαντάζομαι ότι πρέπει να χαίρονται πολύ, μιας και η διετία αυτή έφερε νέο album Helloween με Kai και Kiske, καινούργιο Blind Guardian με πιο άμεσο χαρακτήρα και τώρα τριτώνει… το καλό, με την επιστροφή των Stratovarius.
Το “Survive” είναι συμπαθητική δουλειά. Κάπου κάπου, τη λες και πολύ καλή. Αν είχε κυκλοφορήσει αρκετά χρόνια νωρίτερα, μπορεί και να διεκδικούσε αξιοζήλευτο status ανάμεσα στη δισκογραφία του συγκροτήματος. Τώρα όμως, με όλα όσα έχουν γίνει, αλλά και με την καθίζηση του genre, πιο πολύ προς cult μεριά πάει.
Θα ακούσετε να το αποκαλούν δισκάρα. Θα δείτε να το σνομπάρουν. Όμως, στο “Survive” δεν αξίζει καμία από τις δύο αυτές προσεγγίσεις. Με πιο νηφάλια ματιά, μάλλον πρόκειται για ένα τίμιο follow-up από ειδικούς του ήχου. Ένα comeback μιας μπάντας που κάποτε μεσουράνησε και δημιούργησε φανατικό κοινό, αλλά τώρα μπορεί μόνο να επενδύσει στο γλυκό συναίσθημα της νοσταλγίας, και όλα κρίνονται από το αν θα το κάνει με φτήνια ή με αξιοπρέπεια.
Δύσκολα χωρά στο σήμερα, αλλά θα βρει εύκολα μια θέση στις καρδιές όσων κάποτε αγάπησαν σφόδρα τον ήχο αυτόν και που με πίκρα παρατηρούσαν ότι πλέον ήταν κλεισμένος στο metal χρονοντούλαπο. Το “Survive” δεν θα πετύχει μια ηρωική έξοδο από εκεί μέσα, αλλά είναι ικανό να σκάσει λιγάκι το ένα φύλλο και να σας αφήσει να ρίξετε μια κλεφτή ματιά.
Official Site: http://stratovarius.com/
Facebook: https://www.facebook.com/stratovarius/
Instagram: https://www.instagram.com/stratovariusofficial/
920 
