Είδος: Black Metal
Δισκογραφική: Ι, Voidhanger
Ημ. Κυκλοφορίας: 17/06/2022
“Κώστα, άκουσες το καινούριο Esoctrilihum; Δέρνει!” – “Όχι Πέτρο, δεν το άκουσα ακόμα.”
“Κώστα, άκουσες το καινούριο Esoctrilihum; Να το ακούσεις, φοβερό” – “Εντάξει Στρατή, θα το ακούσω”
“Κώστα, έτοιμο το review για το καινούριο Esoctrilihum; Μου είπαν είναι καλό” – “Εεεε, ναι Δημήτρη, κάτι πινελιές ακόμα και είναι έτοιμο.”
“Κωστή, άκουσες το καινούριο Esoctrilihum; Γαμάει” – “Ώχου ρε μάνα κι εσύ; Είπαμε, θα το ακούσω!” – “Ζακέτα να πάρεις!”
Κάπως έτσι πήγαν κάποιοι (φανταστικοί, περίπου) διάλογοι γι’ αυτό το album. Kαι η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν ήξερα για την one man μπάντα του Γάλλου Asthaghul, αλλά μετά από ελάχιστες ακροάσεις, ήταν εμφανές ότι εδώ έχουμε θέμα. Σοβαρό.
Μπόλικες μηδενιστικές δόσεις βάζει στο black του ο κύριος και αν και στο black αυτό είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά, εδώ το έχουμε στα άκρα. Οι συνθέσεις κυμαίνονται στα 5 με 7 λεπτά, κάτι το οποίο είναι υπεραρκετό, καθώς το αποπνικτικό κλίμα που βγάζουν, δε θα επέτρεπε κάτι περισσότερο. Φωνητικά που έρχονται από τα πιο πηχτά σκοτάδια, αλλά που σε σημεία “καθαρίζουν” ευχάριστα (Spiritus Flesh), για να ξαναγυρίσουν αμέσως σε κάτι απόκοσμο. Θα βρείτε πολλά “στερεότυπα” του είδους στην κυκλοφορία αυτή, όπως δίκασες, blast beats και “μονότονα” επαναλαμβανόμενα riffs, αλλά όλα δοσμένα στο βαθμό και την ποσότητα που πρέπει, τέλεια τοποθετημένα στις συνθέσεις. Οι ταχύτητες, άλλοτε φρενήρεις και άλλοτε πέφτουν σε σημείο που δημιουργείται τρομερή ατμόσφαιρα, με την προσθήκη κάποιες φορές πλήκτρων, πριν να ξανανέβουν πάλι για να αρπάξουν τον ακροατή απ’ τα μούτρα, συνοδεία απόκοσμων κραυγών (Thertrh, για μένα η κορυφή του άλμπουμ).
Ο δίσκος αυτός θα μπορούσε άνετα να είναι το soundtrack της κόλασης ή καλύτερα του κόσμου του Lovecraft, από τον οποίο ο δημιουργός είναι ξεκάθαρα επηρεασμένος. Κλειστοφοβικός, απόκοσμος, σε σημεία ψυχεδελικός, σου πετάει μια στο τόσο μια ξεχωριστή μελωδία για να χαλαρώσεις (Tharseidhon), μόνο για να σε ξαναπιάσει μετά και να σε παρασύρει σε ηχοτοπία σκοτεινά, πνιγηρά από τα οποία νιώθεις ότι πρέπει να αποτραβηχτείς για να αναπνεύσεις. Παρά ταύτα, θα γυρίσεις αρκετές φορές. Γιατί είναι εμφανές από το πρώτο άκουσμα, ότι εδώ έχεις να κάνεις με κάτι το εξαιρετικό για το είδος. Σε μένα όλο αυτό ακούγεται σα να έχει πάρει τα καλύτερα στοιχεία από το extreme black των ‘90s και να τα έχει οδηγήσει στα άκρα. Πράγμα αξιοθαύμαστο, αν σκεφτούμε τη δισκογραφική συνέπεια του Asthaghul, μια και πρόκειται για το 7ο full length που κυκλοφορεί τα τελευταία 6 χρόνια (να ακούσετε και το Eternity of Shaog. Βασικά να τα ακούσετε όλα).
Εδώ δε θα βρείτε αδύναμη στιγμή, αλλά θα ήθελα να σταθώ στα “Spiritus Flesh”, “Tharseidhon”, “Sydgt” και “Aath” σαν τις κορυφές, με το “Thertrh” να αποτελεί το Εβερεστ του LP.
Όπως έχετε καταλάβει, βρήκα άλλο ένα από τα top 20 (ή top 10) της φετινής μου λίστας. Για όποιον ακούει black, αυτός ο δίσκος είναι must. Όταν άρχισα να ακολουθώ πιο στενά τις κυκλοφορίες της I, Voidhanger, γιατί κάποιος μου σφύριξε ότι σαν label διαλέγει πολύ προσεκτικά τι κυκλοφορεί, δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Κι απ’ ότι έχω μυριστεί, έρχονται και άλλοι δυναμίτες. Καλές ακροάσεις, τέτοιοι δίσκοι είναι από τις καλύτερες συντροφιές για τα σκοτάδια μέσα μας…
600 
