Είδος: Progressive metal
Εταιρεία: Profound Lore
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 26 Αυγούστου 2022
Οι Dreadnought είναι ένα μουσικό σχήμα από το Ντένβερ. Υπάρχουν από το 2012 και φέτος κυκλοφορούν την πέμπτη τους δουλειά. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε τύχει να ακούσω ούτε νότα της μουσικής τους.
Το κουαρτέτο απαρτίζεται από την Kelly Schilling (φωνητικά, κιθάρα), τον Jordan Clancy (τύμπανα), τον Kevin Handlon και τη Lauren Vieira (πλήκτρα, φωνητικά). Η μουσική βάση του συγκροτήματος είναι κάτι ανάμεσα σε doom και black metal με έντονες progressive τάσεις, στο πλαίσιο των οποίων ενσωματώνονται στοιχεία folk, jazz και post rock.
Αυτό που σχεδόν ακαριαία μου τράβηξε την προσοχή είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος που επιφυλάσσεται στα φωνητικά της Schilling. Άλλοτε τραγουδά καθαρά, γαλήνια και τόσο μελωδικά σαν να κελαηδά, άλλοτε εκφράζεται με black ουρλιαχτά, που η τονικότητά τους αφήνει να φανεί ότι προέρχονται από γυναικείες φωνητικές χορδές και είναι αρκετά ενδιαφέροντα και με πολύ απόκοσμο effect.
Κάτι που σκεφτόμουν συχνά ακούγοντας το “The Endless” ήταν πως τα τραγούδια του αφήνουν την εντύπωση μιας «απεμπλουτισμένης» εκδοχής των Opeth κατά την περίοδο της ακμής τους. Επίσης, πολλές φορές τα καθαρά φωνητικά της Schilling (και οι αρμονίες μαζί με τη Vieira) παραπέμπουν ευθέως στην απόλυτη θεότητα που λέγεται Anneke van Giersbergen επί ημερών “if_then_else” και “Souvenirs”.
Οι έξι συνθέσεις του “The Endless” εκτείνονται σε 40 περίπου λεπτά, πράγμα που αυτομάτως θα καθιστούσε την ακρόαση του album μια εύκολη υπόθεση. Όμως, οι αργοί ρυθμοί, οι τελετουργικές ατμόσφαιρες, ο μεγάλος αριθμός ιδεών που περιλαμβάνονται και η βραδεία ανάπτυξή τους απαιτούν την πλήρη προσοχή σου, ειδάλλως είναι πολύ εύκολο να πεταχτείς εκτός κλίματος.
Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, το τελευταίο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στις συνθετικές ικανότητες των Dreadnought, που δεν φαίνεται να είναι ακόμα σε ένα επίπεδο που θα τους επέτρεπε να δομήσουν τα μέρη που γράφουν σε συνθέσεις ικανές να γραπώσουν το ακροατήριο και να το βυθίσουν στην εμπειρία του “The Endless”.
Σπάω το κεφάλι μου να σκεφτώ σε ποια άτομα θα πρότεινα την τελευταία δουλειά των Dreadnought, αλλά δεν καταλήγω πουθενά συγκεκριμένα. Ταυτόχρονα, νιώθω ότι έτσι τους αδικώ, καθώς η μουσική τους εκπέμπει μια τιμιότητα που τους καθιστά συμπαθείς.
Στο “The Endless” άκουσα αρκετά ενδιαφέροντα και αξιόλογα πράγματα και αντιλήφθηκα την κατεύθυνση πειραματισμού επί της τομής ακραίου και προοδευτικού ήχου. Από την άλλη δεν πείστηκα από τη μελαγχολία του και με κούρασε η ασταμάτητη εναλλαγή αέρινου και ανάλαφρου με τα black/doom μέρη. Αλλά αυτό που δεν κατάφερα να ξεπεράσω με τίποτα είναι ότι με έκανε να αισθάνομαι λες και πάσχω από ADHD.
Είναι όπως όταν είσαι με την παρέα σου και, αν τύχει να αναφερθείς στο Χ άτομο, το απελπισμένο μπακούρι σπεύδει να σε ρωτήσει «Και για πες, είναι καλό γκομενάκι αυτό το Χ;», αλλά εσύ περιορίζεσαι να απαντήσεις «Κοίτα, το Χ είναι πάρα πολύ καλό παιδί…»
Facebook: https://www.facebook.com/dreadnoughtband
Instagram: https://www.instagram.com/dreadnoughtdenver
Bandcamp: https://dreadnoughtdenver.bandcamp.com/
951 
