Η συναυλιακή μέρα ξεκίνησε με εμένα, να πηγαίνω προς το ΟΑΚΑ, όλα μέχρι στιγμής έδειχναν ότι τα πάντα θα πάνε τέλεια.
To δροσερό αεράκι προμήνυε διάλειμμα από την άθλια καλοκαιρινή κουφόβραση. Την ίδια στιγμή περπατούσα να δω μια μπάντα που περιμένουμε να δούμε τρία χρόνια, τι μπορεί να πάει στραβά. Ο κλασικός καφές στο χέρι και περπάτημα μέχρι το ΟΑΚΑ.
Οι Viagra Boys είναι από τα νέα μεγάλα ονόματα του post punk, που ήρθαν για πρώτη φορά στην χώρα μας. Και ένα Live που δεν έπρεπε κανείς fan ή μη, του είδους να χάσει. Μιας που εκτός της καταπληκτικής μουσικής τους, το απίστευτα δυνατό performance τους δένει, σε ένα εκρηκτικό show!
Αλλά ας τα πιάσουμε τα πράγματα ένα-ένα. Ο χώρος ήταν αρκετά μεγάλος για να χωρέσει τα αρκετά χιλιάδες άτομα που θα ερχόντουσαν να τους δούνε. Έτσι κι αλλιώς η αλλαγή χώρου έγινε τελευταία στιγμή, για αυτόν ακριβώς το λόγο. Η διοργάνωση θα μπορούσε να κάνει κάποια πράγματα καλύτερα, ενώ περιμένει τέτοια προσέλευση κόσμου, θα μπορούσε – ας πούμε- να έχει παραπάνω περισσότερα bar από τα τρία που είχε. Μία ώρα που περίμενα να πάρω μια μπύρα, δεν το λες και μικρό χρόνο και γιατί ρε παιδιά ένα μόνο token booth και αυτό στο ένα από τα τρία bar. Τέλος πάντων.
Με μια πολύ μικρή αργοπορία βγαίνουν οι $oft $kull, με τον πειραματικό ψυχεδελικό noise ήχο τους. Το κουαρτέτο από Αθήνα φαινόταν ότι το διασκέδαζε πραγματικά και δυστυχώς τους αδίκησε ο λίγος κόσμος που είχε μαζευτεί. Μια ωραία αρχή για να μπεις στο κλίμα, μαζί με μία κρύα μπύρα.
(Φωτογραφίες από $oft $kull δεν υπάρχουν, μιας και χάρη σε μερικές άβολες στιγμές ασυνεννοησίας με ταμείο και σεκιουριτάδες, η φωτογράφος δεν κατάφερε ποτέ να μπει στο photo pit)
Το κεφάλαιο Bazooka αρχίζει, με το διασκεδαστικό punk rock τους. Όποιος τους έχει ξαναδεί σε Live, γνωρίζει το πόσο καλά μπορεί να περάσει. Ο κόσμος φαινόταν ότι άρχιζε να χορεύει, να τραγουδάει, να χοροπηδάει και προφανώς τα πρώτα “ντροπαλά” κουτάκια εκσφενδονίζονταν προς το stage (θα μιλήσουμε αργότερα για αυτά). Δηλαδή όλα αυτά που μας είχαν λείψει από τα Live τόσο χρόνια.
Σε τραγούδια όπως “Οθόνη” και “Άχρηστη Γενιά” τραγουδούσε όλος ο κόσμος και σιγά-σιγά χωρίς να το συνειδητοποιήσω, βλέπω ένα ολόκληρο κοινό, κυρίως στο κέντρο να χοροπηδάει πάνω κάτω. Αυτό μας οδηγεί στο εξής συμπέρασμα, ότι άμα θες μία μπάντα, να περάσεις καλά, σε ένα κατά τ’άλλα δροσερό καλοκαιρινό βράδυ, οι Bazooka είναι μία από αυτές. Highlight το κλείσιμο με το “Το Κορίτσι Στην Ακτή”.
Και εδώ αρχίζει η μικρή αναμονή για τους Viagra Boys και το δικό μου “μαρτύριο” προς ανεύρεση μπύρας. Ή μάλλον αναμονής στην ουρά, που μου “στέρησε” τρία τραγούδια τους, οκ εντάξει ας μην γίνομαι υπερβολικός. Προφανώς και θα ήθελα να είμαι μέρος του κοινού που ζητωκραύγαζε, με την εμφάνιση του Sebastian Murphy στην σκηνή, αλλά μόνο κατ’ ελάχιστο επηρέασε την εμπειρία μου, να τραγουδάω μαζί με χιλιάδες άτομα το “Research Chemicals”. Πραγματικά νιώθω ότι δεν έχει νόημα, είτε γράψω ολόκληρο κείμενο, είτε απλά πω ότι αυτήν την στιγμή οι Viagra Boys είναι ο ορισμός του rock and roll. Η συνέχεια στο “Ain’t Nice” και τα πράγματα άρχισαν να “σοβαρεύουν”. Ο ήχος κατά την διάρκεια όλης της συναυλίας ήταν κρύσταλλο και από οποιοδήποτε σημείο μπορούσες να ακούσεις πεντακάθαρα. Είχαμε πει ότι αυτή την στιγμή ίσως είναι η μεγαλύτερη Post Punk μπάντα, ίσως ότι κάνουν το καλύτερο Performance, ίσως, ίσως…
Αυτό που δεν περίμενα είναι ότι όλα τα παραπάνω θα αποδειχθούν μπροστά στα μάτια μου, με τον πιο τρανταχτό τρόπο. Οι Viagra Boys ήταν η απόλυτη Rock and Roll βραδιά του καλοκαιριού και δεν φάνηκε μόνο από την απερίγραπτη σκηνική τους παρουσία, αλλά και από τον κόσμο που κάπου στο “Ain’t No Thief” είχε γίνει μία ενιαία μάζα που χοροπηδούσε/τραγουδούσε μαζικά σε πλήρη αρμονία. Με τους ίδιους τους Boys να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Extra points από μένα τόσο στον καταπληκτικό Oscar Carls τόσο για το σόλο στο σαξόφωνο, όσο για το δικό του show που έδωσε από την μία πλευρά, ενώ στην άλλη ο Elias Jungqvist έδωσε τα δικά του “ρέστα” στο από κει κοινό. Οι μπύρες, από ένα σημείο μέσα από το μπούγιο που χοροπηδούσε φεύγαν βροχή (υπόψιν δεν ήταν οι μπύρες που είχαμε μάθει στην δεκαετία του ‘90). Και από παντού έβλεπες κόσμο χαμένο στο “ίσως” και καλύτερο live όλης της χρονιάς.
Ο Sebastian πάντα χρησιμοποιεί μίνι ιστορίες για intro στα κομμάτια του και κάπως έτσι αρχίζει να μας λέει για το αρχαιοελληνικό κορμί του, σε μία δόση αυτοσαρκασμού που θα οδηγήσει σε ένα από τα καλύτερα συναυλιακά highlight που έχω δει στην ζωή μου. Το “Sports” μπήκε και η έκρηξη της “αρένας” από κάτω έφτασε νέα επίπεδα μαζί φουσκωτές μπάλες και μπαλάκια του τένις που πεταγόντουσαν από δω και από κει. Επίσης μία αναφορά πρέπει να γίνει και στο καταπληκτικό “Toad” που έπαιξε πριν το “Sports”, γιατί εκκίνησε τον χαμό που ακολούθησε τόσο “Sports” που ακολούθησε όσο και στο “Shrimp Shack” που ανάσα δεν πήραμε αλλά φτάσαμε στο απόγειο της διασκέδαση, του χορού, του rock and roll. To encore ήρθε με “Worms” και “Down In The Basement” όπου και οι ίδιοι έδειχναν καταχαρούμενοι. Άμα δεν πήγατε δυστυχώς κρίμα για εσάς, όσοι ήρθατε τότε ξέρετε ότι θα το συζητάμε για πολύ πολύ καιρό ακόμα…
Για κλείσιμο απλά θέλω να αναφέρω κάτι που διάβασα στο Ίντερνετ. Είναι ένα εντελώς διαφορετικό συναίσθημα, το να βλέπεις το νέο μεγάλο όνομα να κάνει τα πρώτα μεγάλα του βήματα στην ώρα του. Και αυτό το συναίσθημα θα με συνοδεύει!
Setlist:
“Research Chemicals”
“Ain’t Nice”
“Troglodyte”
“Just Like You”
“6 Shooter”
“Secret Canine Agent”
“Ain’t No Thief”
“Slow Learner”
“I Feel Alive”
“Cold Feelings”
“Cold Play”
“Toad”
“Sports”
“Shrimp Shack”
Encore :
“Worms”
“Down In The Basement”
photos: Άννα Βασιλικοπούλου
985 
