Ladies and gentlemen, μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν.
Στα τέλη των 80s, στην Στοκχόλμη ένας 15χρονος Σουηδός ονόματι Mikael Akerfeldt γνωρίζει τον David Isberg. Τότε, κανείς, ούτε αυτός, δεν μπορούσε να αντιληφθεί πόσο σημαντική θα αποτελέσει αυτή η στιγμή για το σύγχρονο prog metal.
Τριάντα-κάτι χρόνια, και πολλές αλλαγές αργότερα, κατατάσσουμε τα albums των Opeth από το “κακό” στο “καλύτερο”.
- “Morningrise” (1996)
Ο συγκεκριμένος δίσκος, έχει αποκτήσει ένα cult status από τους fans της μπάντας, παρόλα αυτά η μεγάλη διάρκεια, κακή παραγωγή και το γεγονός ότι η μπάντα βρισκόταν ακόμα σε μια ανώριμη μουσικά φάση, τοποθετεί το album στην χαμηλότερη θέση.
- “Sorceress” (2016)
Ένας δίσκος που δεν έχει απαραίτητα κακές στιγμές, αλλά δεν έχει και αξιομνημόνευτα κομμάτια. Με μια λέξη, βαρετό. Επίσης η παραγωγή είναι ίσως η χειρότερη στην δισκογραφία της μπάντας (δεν το έκαναν καν master, και φαίνεται).
- “Orchid” (1995)
Ένα αξιοπρεπές ντεμπούτο, από μια νέα μπάντα που δείχνει ότι μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα. Άγουρο σίγουρα, ώμο αρκετά, παρόλα αυτά έχει ενδιαφέρουσες στιγμές.
- “Heritage” (2011)
Είναι δύσκολο να κάνεις το transition από έναν τόσο χαρακτηριστικό prog metal / Death Metal ήχο, σε ένα 70s prog rock. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άσχημο, folky prog, αλλά δεν ενθουσίασε κιόλας.
- “Deliverance” (2002).
Μετά από το “Blackwater Park”, θα ήταν δύσκολο να έρθει παρόμοια επιτυχία. Το ομώνυμο κομμάτι είναι ένα από τα σπουδαιότερα τους. Ένας αρκετά καλός δίσκος, που όμως δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις που δημιουργήθηκαν από τον προκάτοχό του.
- “Pale Communion” (2014)
Με αυτό το άλμπουμ ο Μιχαλάκης βρήκε ξανά τον ήχο που θέλει, και πάτησε πάνω στο “Heritage” βελτιώνοντας κάποια πράγματα. Το αποτέλεσμα είναι όμορφες συνθέσεις, με αιθέρια ατμόσφαιρα, και αρμονία, και κομμάτια όπως τα “Moon Above, Sun Below” και “River”.
- “Damnation” (2003)
Μετά από τα πρωτοποριακά prog death albums, ήρθε μια αλλαγή, που προφήτευσε την μεγάλη αλλαγή που θα γινόταν αργότερα. Για πρώτη φορά, οι Opeth γράψανε πιο soft μουσική, με μόνο καθαρά φωνητικά. Ένα σκοτεινό album, εμπνευσμένο από την ψυχολογική κατάσταση που περνούσε ο Akerfeldt εκείνο τον καιρό. Το πρώτο αριστούργημα στην λίστα μας.
- “My Arms, Your Hearse” (1998)
Το πρώτο concept album που γράψανε, επίσης το πρώτο με τον Martin Mendez ως μπασίστα, είναι ένα έπος γεμάτο iconic στιγμές. Από την δομή που έχουν τα κομμάτια του, μέχρι τις έξυπνες λεπτομέρειες, είναι ένα υποτιμημένο διαμάντι.
- “In Cauda Venenum” (2019)
Φτάνουμε στο 2019 και οι Opeth τελειοποιούν τον νέο τους ήχο, αλλάζοντας τον μάλιστα. Πέρα από τα αρκετά memorable κομμάτια, έχει πέσει πολλή δουλειά, και καλή δουλειά στην παραγωγή, για πρώτη φορά χρησιμοποιείται ορχήστρα, και γενικώς η μπάντα φαίνεται στα καλύτερα της. Μένει μόνο να δούμε που θα κατευθυνθούν αργότερα.
- “Blackwater Park” (2001)
Στην αμφιλεγόμενη 4η θέση, βρίσκουμε τον δίσκο που όχι μόνο τους έκανε εμπορικά επιτυχημένους, και τους επέτρεψε να κάνουν περιοδεία εκτός Σουηδίας, αλλά όρισε και ένα νέο standard για το progressive metal της εποχής. Για πρώτη φορά με τον Steven Wilson ως συνεργάτη, βγάζουν το album που ορίζει τον trademark ήχο τους.
- “Watershed” (2008)
Ο πιο underrated δίσκος της μπάντας. Μόνο δυνατά κομμάτια, πολλή ουσία και καθόλου σπατάλη χρόνου. Αυτή η κυκλοφορία αποτέλεσε τον τελευταίο extreme metal δίσκο τους. Και ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει, καθώς ήταν εμφανές ότι θα υπάρξει κορεσμός, και όντως υπήρξε καθώς ο Mikael δήλωσε ότι μετά από το “Watershed”, και πριν το “Heritage”, ηχογράφησε έναν ολόκληρο death metal δίσκο τον οποίο δεν κυκλοφόρησε ποτέ, και μάλιστα στον διέγραψε.
- “Ghost Reveries” (2005)
Opeth Goes Goth. Ίσως το peak του prog metal ήχου τους. Ξεπουλήθηκαν στην RoadRunner Records, όμως το αποτέλεσμα είναι το Magnum Opus του σχήματος, με μερικά από τα καλύτερα τους κομμάτια, όπως το “Harlequin Forest” και το “Ghost of Perdition”.
- “Still Life” (1999)
Δεν ξαναβγαίνει τέτοιος δίσκος.
Είναι αυτό που λέμε, εδώ στο Ελλάντα, I get the chills, goosebumps, shivers down muh spine. Πολύ σημαντικός δίσκος για το extreme metal, ένα concept album περί ρομαντισμού, αναπόλησης, απελπισίας και θανάτου.
1024 
