Η συναισθηματική σύνδεση με τους Dropkick Murphys είναι ιδιαίτερη. Με τη μουσική τους έχω διασκεδάσει ξέφρενα, έχω ερωτευτεί, έχω μεθύσει, έχω πανηγυρίσει, έχω συγκινηθεί.
Έχω γράψει αρκετές φορές για κείνους, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να βάλω στη σειρά τα albums τους. Βάζω λοιπόν, στη ζυγαριά την προσωπική μου επιλογή και τη σημασία καθενός από αυτά για την μπάντα και ξεκινάω από το λιγότερο αρεστό στο μνημείο της κελτικής κληρονομιάς.
Επ’ ευκαρίας της φετινής τους επίσκεψης στα πλαίσια του Athens Rocks (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ) αποφάσισα να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά:
- “The gang’s all here” (1999)
O Al Barr (πρώην The Bruisers) είναι ο διάδοχος του McColgan και η μπάντα προσπαθεί να βρει τα πατήματα της. Η παραγωγή είναι του Lars Frederiksen (Rancid) και οι DM φαίνεται να εισάγουν περισσότερα στοιχεία από τη μουσική παράδοση των προγόνων τους, υφαίνοντας σιγά σιγά το νέο τους ύφος.
9.“Blackout” (2003)
Ο πρώτος “μεγάλος” δίσκος των DM που ρίχνουν λίγο τους folk τόνους και το ισορροπούν με το punk rock δημιουργώντας τεράστιους ύμνους, όπως τα “Worker’s Song” και “Kiss me I’m Shitfaced”. Η παραγωγή είναι πλέον πιο “εμπορική”, όμως ο τσαμπουκάς είναι ακόμη εδώ.
- “11 Short Stories of Pain & Glory” (2017)
Οι Dropkick Murphys πλέον έχουν βρει τη συνταγή και η δημοτικότητα του φτάνει στα αστέρια και το όνομα τους γίνεται συνώνυμο της γιορτής. Με τον Ted Hutt και πάλι στην παραγωγή και μια ονειρική διασκευή του “You ll never walk alone”, ο δίσκος περιέχει περίφημα κομμάτια σαν τα “Blood”, “First class loser” και “If I had a Hat”, χωρίς όμως να δημιουργούν κάτι το πολύ μεγάλο όμως.
7.“Do or Die” (1998)
Το ξεκίνημα με τους παραδοσιακούς ήχους των κελτικών bagpipes ήταν ιδανικός για να ρίξει λάδι στη φωτιά του punk rock και να βάλει με τα όσα τους Dropkick στο παιχνίδι. Ο μοναδικός δίσκος με τη φωνή του Mike McColgan που τους άφησε για γίνει πυροσβέστης, πριν τελικά ιδρύσει τους Street Dogs. Προσωπικά, έχω περπατήσει σε τοίχο ακούγοντας το “Barroom Hero”, όμως το μεγαλείο των DM δεν είχε φανεί ακόμη. Μια αφίσα του album ήταν κολλημένη στον τοίχο του John Connor στο πιλοτικό επεισόδιο του Terminator: The Sarah Connor Chronicles.
- “Turn Up That Dial” (2021)
Το πιο πρόσφατο και δέκατο πόνημα των Murphys συνεχίζει στη λογική των προκατόχων του με τους Dropkick να ισορροπούν ιδανικά μεταξύ folk και punk rock με τη συνεχιζόμενη καθοδήγηση του Ted Hutt. Με αυτό το album στις βαλίτσες τους θα εμφανιστούν στο φετινό Athens Rock festival.
- “Signed and Sealed in Blood” (2013)
Αν κάποιο τραγούδι τους έχει τραγουδηθεί πολύ στη χώρα μας, αυτό είναι το “Rose Tattoo” που εκτοξεύει τη δημοτικότητα τους στα μέρη μας και θέτει τις βάσεις για τη πρώτη τους επίσκεψη. Δεύτερο εν σειρά σε παραγωγή του βραβευμένου Ted Hutt, αλλά στη συνείδηση του κοινού δεν φτάνει σε ποιότητα τον προκάτοχό του, αν και το προαναφερθέν και το “The boys are back” είναι δυο από τους πολλούς ύμνους τους.
- “Sing loud, sing proud” (2001)
Αθλητικό εξώφυλλο, αθλητική εισαγωγή με όχλο να φωνάζει “Let’s go Murphys”. Η παραγωγή αυτή τη φορά είναι του μπασίστα/τραγουδιστή Ken Casey και το album κυλάει πιο άνετα από τον προκάτοχό του δίνοντας και μια πολιτικοκοινωνική αναφορά με τη διασκευή του “Which side are you on?”. Στο “Good Rats” φιλοξενείται ο υπέρτατος Shane McGowan των Pogues και αυτό από μόνο του ανεβάζει επίπεδο σημασίας, μιας που οι Pogues είναι εκ των γονέων του Celtic punk.
- “Going Out in Style” (2011)
Η μπάντα εκτοξεύεται ως το νούμερο 6 στα billboards και το δισκογραφικό ντεμπούτο του Jeff DaRosa με τους Dropkick. Το ομώνυμο τραγούδι συνοδεύει κάθε τους συναυλία και σε αυτό concept album συμμετέχουν βαριά ονόματα όπως εκείνο του αφεντικού Bruce Springsteen και του Fat Mike (NOFX).
- “The Warrior’s Code” (2005)
Η ισορροπία μεταξύ folk και punk έχει βρεθεί και οι ύμνοι δίνουν και παίρνουν. Από εμβληματικό “I’m shipping up to Boston”, το ομώνυμο και το ” Citizen C. I. A”, οι DM αυξάνουν ολοένα τη δημοτικότητα τους και φτάνουν ως και το Hollywood με το “I’m shipping up to Boston” να εμφανίζεται στο “The Departed” του Martin Scorsese. Στην παραγωγή μαζί με τον Casey είναι ο βραβευμένος με Grammy, David Bianco.
- “The meanest of time” (2007)
Για πρώτη φορά ο πλήρης έλεγχος ανήκει στους Dropkick Murphys. Κυκλοφορεί μέσω της δικής τους εταιρίας Born & Dew, σε αποκλειστικά δική τους παραγωγή και περιέχει μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια τους. Το “State of Massachusetts”, το “Johnny I hardly knew ya” που συνδέθηκε με μια από τις εντονότερες στιγμές της σειράς Sons of Anarchy και το πολυαγαπημένο μου “(F)lannigan’s Ball” όπου συμμετέχουν οι Ronnie Dew (The Dubliners) και Spider Stacy (The Pogues). Κοινό και κριτικοί το λάτρεψαν, ανέβηκε σε charts και κομμάτια του δίσκου έκαναν την εμφάνιση τους στο Guitar Hero. Ντεμπούταρε στο νούμερο 20 του US billboard Top 200 πουλώντας στην πρώτη εβδομάδα 28000 αντίτυπα, λαμβάνοντας και status ασημένιου δίσκου στην Ευρώπη με 30000 κόπιες.
1003 
