Είδος: Garage/Blues Rock
Δισκογραφική: Easy Eye Sound/Nonesuch
Ημ. Κυκλοφορίας: 13/05/2022
Φτάσαμε αισίως στο ενδέκατο άλμπουμ της μπάντας που υπήρξε μια από τις σημαντικότερες για τη διατήρηση του “arena” rock και του να κρατηθεί αυτό relevant τα τελευταία 20 περίπου χρόνια. Γκρουπ με ξεκάθαρο underground ξεκίνημα, κάνοντας όμως το breakthrough με τα “Brothers” και “El Camino”. Και κάπου εκεί τους άκουσα κι εγώ πρώτη φορά, εκτιμώντας ιδιαιτέρως τα radio friendly αλλά ποιοτικά κομμάτια, τα οποία έτσι κι αλλιώς άκουγες παντού, με ναυαρχίδα βέβαια το “Lonely Boy” (ναι, αυτό με τα 139 εκατ. views στο youtube).
Και πως μου κόβει εμένα και με χαρακτηριστική καθυστέρηση μιας τουλάχιστον δεκαετίας, βάζω να ακούσω τα τρία πρώτα τους άλμπουμ. Και εκεί είναι που με γραπώνουν πραγματικά, καθώς σε αυτά τα άλμπουμ βρίσκεται όλη η ουσία και η ψυχή του γκρουπ, στον blues επηρεασμένο, fuzz-αριστό ήχο τους, που “βρωμάει” από χιλιόμετρα delta blues, Junior Kimbrough, Howlin’ Wolf και άλλους. Θεωρώ λοιπόν, πως μαζί με κάποιους ακόμα Αμερικανούς καλλιτέχνες (πχ John Mayer) είναι υπαίτιοι για την αναβίωση του μπλουζ ήχου τα τελευταία 20 χρόνια.
Πάμε στο σήμερα και στο “Dropout Boogie”, το οποίο ηχογραφήθηκε στο Easy Eye Sound studio του Auerbach μεταξύ του καλοκαιριού του ‘21 και του Μάρτη του ‘22 σε παραγωγή των ίδιων των Keys. Άλμπουμ “εύκολο” στην ακρόαση, καθώς έχει όλα τα στοιχεία που αποκόμισε στην πορεία του το ντουέτο: fuzz, bluesy driven ήχο, mainstream μελωδίες. Θα έλεγα ότι προσπάθησαν να συνδυάσουν το attitude των τριών πρώτων δίσκων τους, με το commercial touch των “Brothers” και “El Camino”. To πρόβλημα είναι το εξής: ότι σε κανένα σημείο δεν πιάνουν την ποιότητα των συνθέσεων κανενός από τα προαναφερόμενα. Ούτε στα πιο bluesy, ούτε στα πιο radio friendly. Μην παρεξηγηθώ, το άλμπουμ είναι καλό και θα ακουστεί εύκολα αρκετές φορές, απλά ίσως ξεχαστεί και γρήγορα.
Σχετικά με τα κομμάτια, πριν την κυκλοφορία του δίσκου, έβγαλαν τα “Wild Child” (για το οποίο κυκλοφόρησε και το ανάλογο video) και “It Ain’t Over”, τα οποία αποτελούν και τα πιο mainstream τραγούδια που αναφέραμε παραπάνω. Θα μπορούσαν σίγουρα να βρίσκονται στο “El Camino”, χωρίς βέβαια να είναι τα καλύτερα του άλμπουμ. Από κει και πέρα, βρήκα ενδιαφέροντα τα “For the Love of Money”, “How Long”, “Happiness”, “Baby I’m Coming Home”, αλλά και το καλύτερο κομμάτι του LP, το “Good Love” στο οποίο συμμετέχει ο γίγαντας Billy Gibbons, πράγμα το οποίο κάνει ξεκάθαρα τη διαφορά.
Εν κατακλείδι, έχουμε μια δημιουργία καλή, η οποία όμως δεν προσφέρει κάτι το διαφορετικό στον κατάλογο των Black Keys, εφάμιλλη ποιοτικά με τις 2 τελευταίες δουλειές τους (εξαιρώ το Delta Kream ως δίσκο διασκευών). Καλό, θα το ακούσεις 3-4 φορές, θα κουνήσεις το κεφάλι ή το σώμα σου στο ρυθμό, αλλά μετά θα το αφήσεις και θα βάλεις να ακούσεις το “Thickfreakness” ή το “Brothers”. Kαι αυτό θεωρώ αδικεί τους ίδιους, καθώς μπορούν να γράψουν και πολύ καλύτερα πράγματα.
Official Site: https://theblackkeys.com/
Facebook: https://www.facebook.com/TheBlackKeys
1037 
