Πέμπτη απόγευμα, παράδοξη μέρα για συναυλία, παρότι τον τελευταίο καιρό έχουμε δει αρκετές φορές event σε μέρες εκτός των προσδοκώμενων.
Ο λόγος για δυο από τις πιο αγαπημένες μπάντες του Ελληνικού κοινού, που δεν είναι άλλες από τους Φινλανδούς Ensiferum και τους Σουηδούς Dark Tranquility.
Η ώρα μόλις 19:30 και τον άχαρο ρόλο του ανοίγματος ανέλαβαν οι καθόλου άχαρες Gwendydd από τη γειτονική Βουλγαρία, οι οποίες παίζουν ένα λίαν αξιόλογο στιλ μελωδικού Death Metal με εξαιρετικά growls.
Παρουσίασαν σύντομα υλικό από το “Human Nature” και το επερχόμενο “Censored”, το οποίο έκανε τα περισσότερα κεφάλια στο Fuzz να κουνιούνται στο ρυθμό, ζεσταίνοντας άψογα το κοινό που ήδη είχε γεμίσει σε αρκετά μεγάλο βαθμό το χώρο.
Ακολουθούν οι Γερμανοί Pyogenesis με το παράδοξο στιλ γηπεδικού Gothic/Alternative Metal τους, το οποίο όμως με βεβαιότητα κέρδισε τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού.
Άφθονη ενέργεια επί σκηνής, εξαιρετική χημεία μεταξύ των μελών και πλήρως επιτυχημένη επικοινωνία με το κοινό, που ακόμα και μη γνωρίζοντας τα κομμάτια τραγούδαγε τα “OOOO-EEEEE-OOOO” σημεία με τον τραγουδιστή να “διευθύνει” τις φωνές. Πραγματικά μια εκπληκτική εμφάνιση που χάρηκα να βλέπω και ευελπιστώ να ξαναδώ στο μέλλον.
Φτάνουμε στα κυρίως λοιπόν, με πρώτο “γεύμα” τους Ensiferum. Δεν νομίζω πως χρειάζονται συστάσεις για τα Φινλανδικά μεγαθήρια του είδους, από τους οποίους δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από αυτά που είδαμε.
Με μια εφ’ όλης της ύλης setlist, το moshing στο κέντρο του Fuzz δεν σταμάτησε καθόλου για τη διάρκεια της παραμονής της μπάντας στο σανίδι. Ανεβαστικότατη διάθεση, άρτια παιξίματα, μπόλικη μπίρα, και κεφάλια που συνόδευαν τα υψηλά bpm. Υποψιάζομαι ότι η Παρασκευή ξεκίνησε με αρκετά πιασμένα σβέρκα, αλλά σίγουρα άξιζε.
Last but definitely not least που λεν’ και στο χωριό μου, έχουμε τους Dark Tranquility. Μια μπάντα ορόσημο, μια μπάντα που άφησε πολλάκις το στίγμα της στη σκοτεινή πλευρά της μουσικής και που παράλληλα ποτέ δεν σταμάτησε να εξελίσσει τον ήχο της, ακόμα και μετά από 30 περίπου χρόνια.
Ο ιθύνων νους της μπάντας, Mikael Stanne, πραγματικά τα έδωσε όλα και θεωρώ πως μίλησε στις καρδιές των παρευρισκόμενων, που πραγματικά αποθέωναν το σχήμα σε κάθε ευκαιρία.
Ξεχωριστή στιγμή αποτέλεσε ο φόρος τιμής στον προσφάτως αδικοχαμένο Fredrik Johansson, για τον οποίον παίξανε και το πρώτο κομμάτι που έγραψε ποτέ για τους Dark Tranquility, το “Punish my Heaven”, μετά από αρκετά λεπτά χειροκροτημάτων από το κοινό και με ειλικρινή δάκρυα στα μάτια των μελών.
Το σετ περιείχε κομμάτια τόσο από τα τελευταία δύο άλμπουμ, όσο και λαμπρές στιγμές από όλη την ιστορία του σχήματος, ικανοποιώντας πλήρως τον κόσμο που κατέκλυζε το Fuzz, ενώ ξεκινώντας το encore με το “State of Trust”, ο Mikael έκανε περιφορά μέσα από τον κόσμο που τον αγκάλιασε ζητωκραυγάζοντας, δίνοντας άλλη μία στιγμή συγκίνησης. Δυστυχώς ο ήχος δεν ήταν με το μέρος των Σουηδών, αλλά η απόδοση και η παρουσία τους δεν άφησε χώρο για πικρίες.
Μια μπάντα που όσες φορές και να τους δούμε, θεωρώ πως δεν θα τους χορτάσουμε, τουλάχιστον όχι όσο δίνουν την ενέργεια που έδωσαν την περασμένη Πέμπτη.
Περασμένου του μεσονυχτίου λοιπόν, η αυλαία κλείνει, και ο κόσμος εγκαταλείπει διστακτικά το Fuzz με χαμόγελο στα χείλη. Εις το επανιδείν!
Photos: Πέτρος Πεταλάς
936 
