Είδος: Alternative metal
Δισκογραφική: New Noize Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 8 Απριλίου 2022
Οι Papa Roach έχουν διανύσει τον δικό τους μουσικό Γολγοθά όλα αυτά τα χρόνια, παραμένοντας καθόλα ενεργοί από το ξεκίνημά τους, χωρίς να επαναπαύονται στην εμπορική επιτυχία του 2000.
Και μπορεί αρκετός κόσμος να θεωρεί πως όλη η καριέρα τους περιστρέφεται γύρω από το χιλιοπαιγμένο “Last Resort”, αλλά οι επιλογές τους και οι κυκλοφορίες τους, αποδεικνύουν πως δεν επρόκειτο για κάποιο πυροτέχνημα, μιας και μιλάμε μπάντα που φτάνει τα 30 χρόνια ζωής και μετράει αισίως 25 χρόνια δισκογραφικής πορείας. Επιπρόσθετα, είναι από τους ελάχιστους θιασώτες της nu metal σκηνής που, παρότι απέχουν αρκετά από το συνθετικό παρελθόν τους, απασχολούν ακόμα τη μουσική βιομηχανία.
Κύριο χαρακτηριστικό των Papa Roach εδώ και αρκετά album, είναι η ανάγκη για πειραματισμό και αναθεώρησης του ήχου τους, χωρίς φυσικά να αποποιούνται το nu metal παρελθόν τους. Απλώς ισορροπούν το «χτες» με το «σήμερα» και το σερβίρουν με τον δικό τους τρόπο, μπολιάζοντας τα τραγούδια τους με λογής επιρροές, κρατώντας πάντα τα ανθεμικά ρεφρέν και τη διάθεση να περνάς καλά.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια σειρά από κάποιους καλούς δίσκους (πχ “The Connection”) και κάποιους λιγότερο καλούς (πχ “Crooked Teeth”). Το “Who Do You Trust?” του 2019 αποτέλεσε μια εξαιρετική στιγμή, με το σχήμα να παρουσιάζει έναν συνθετικό πλουραλισμό που, πέραν της κλασικής Papa Roach χροιάς, εκτείνεται από τους Rage Against the Machine μέχρι τους Imagine Dragons.
Αυτό δεν γίνεται στον ίδιο βαθμό στο ολοκαίνουριο “Ego Trip”, το οποίο βασίζεται περισσότερο στην γκρούβα και γενικότερα στην παραγωγή συνθέσεων κατάλληλων για live, κάτι που καθιστά αυτομάτως τον νέο δίσκο super fun, χωρίς όμως να αποτελεί και την πιο εμπνευσμένη στιγμή της μπάντας.
Πιο ρυθμικό και ραπαριστό σε σχέση με το “Who Do You Trust?”, θωπεύοντας πολλά στοιχεία του παρελθόντος, αφήνοντας όμως μία αίσθηση «κοιτάξτε, είμαστε γαμάτοι, yo yo yo», κάτι που πάει κόντρα στην ευρύτερη στιχουργική γραμμή, η οποία (σύμφωνα με τον Jacoby Shaddix), μιλάει για την τοξικότητα που δημιουργεί ο εγωισμός των ανθρώπων και το αρνητικό κλίμα που καλλιεργεί η υπερπροσπάθεια του να αποδείξεις το πόσο cool είσαι.
Oh well! Σε κάθε περίπτωση, τα “Kill the Noise”, “Stand Up”, “Killing Time”, “No Apologies”, “Cut the Line” και η μπαλάντα “Leave the Light On”, είναι κομμάτια που προσωπικά με κράτησαν από την πρώτη στιγμή κι εύκολα θα με συντροφεύσουν στο αμάξι.
Εν κατακλείδι, το 11ο full length των Papa Roach ακολουθεί τη ρότα που έχει το σχήμα εδώ και χρόνια, αλλά αποτυγχάνει να κάνει το επόμενο εξελικτικό βήμα, αποφασίζοντας να κοιτάξει λάγνα προς τα πίσω. Και το θέμα εδώ δεν είναι η παρελθοντολαγνεία, αλλά το ότι η μπάντα πλέον έχει αλλάξει μυαλά κι από «κατσαριδούλα» έγινε «μυρμηγκάκι» (βλέπε εξώφυλλο).
567 
