Είδος: Heavy Metal
Δισκογραφική: Napalm Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 22 Απριλίου 2022
Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα καν για την ύπαρξή τους. Ο λόγος για τους εκ Νορβηγίας Audrey Horne οι οποίοι, αν και μετά από μια έρευνα που έκανα χαρακτηρίζονται ως hard rock μπάντα, εντούτοις με το νέο τους album “Devil’s Bell” μου έδωσαν τα μυαλά στο χέρι με έναν άριστο δίσκο pure ’80s heavy metal, ικανό να ενθουσιάσει τον ανάλογης ιδιοσυγκρασίας ακροατή.
Στις τάξεις τους οι Audrey Horne έχουν έναν αρκετά φημισμένο μουσικό, τον Arve Isdal των Enslaved κάτι που συνειρμικά μου έφερε στο νου τους πρώην black metallers θεούληδες Black Trip αφού το γύρισαν στο κλασικό heavy όπως και τους Σουηδούς Enforcer, μιας και η μουσική τους γειτνιάζει πολύ.
Βασική επιρροή, οι Iron Maiden μέχρι και το “Powerslave”. Για να ακριβολογήσω, κάποιοι μπορεί να τους κατηγορήσουν και για στυγνή αντιγραφή. Γεγονός είναι ότι μέσα σε αρκετά κομμάτια, ο ακροατής θα αναγνωρίσει συρραφές πασίγνωστων parts από κομμάτια των Maiden αλλά η αίσθηση που μου έδωσαν οι Audrey Horne είναι ότι μάλλον αποτίουν έναν παθιασμένο φόρο τιμής και αυτό ακούγεται σε κομμάτια όπως το “Return To Grave Valley” (εξαιρετικό instrumental ανάμεσα στο “Phantom Of The Opera”, τo “Losfer Words” και το “Genghis Khan”), στο ομότιτλο track “Devil’s Bell” και στο “All Is Lost”. Αλλά οι Νορβηγοί δεν μένουν εκεί.
Δείχνουν την αγάπη τους για τον Dio (“Ashes to Ashes”, “Animal” το οποίο έχει ένα άρωμα από Pretty Maids και στο “Toxic Twins” στο οποίο κάνει μπαμ το Blackmore-wise solo) αλλά και τη λατρεία τους για τον Οzzy όπως στο κάργα Jake E. Lee-ικό “Break Out” και στο “Danse Macabre” (με τάσεις προς τους Thin Lizzy).
Πολύ καλά ρεφρέν από τον Torkjell Rød, μια φωνή που δεν έχει ιδιαίτερες συγγένειες με κάποιον γνωστό τραγουδιστή (ίσως λίγο τον Tolkki στα πρώτα των Stratovarius σε σημεία), θαυμάσια οικειέστατα riffs – ορισμούς του heavy metal και εν πολλοίς Maiden-ικά solos και πολύ καλό ρυθμικό δίδυμο, ανάλογο των Harris / Burr πράγμα που δείχνει αν μη τι άλλο ότι οι τύποι γνωρίζουν άριστα το αντικείμενο. Με έναν ήχο που αν και μοντέρνος αποπνέει μοναδικά το πνεύμα της δοξασμένης αυτής δεκαετίας.
Αν είχε βγει τότε το “Devil’s Bell” θα μιλούσαμε για έναν αριστουργηματικό, θρυλικό δίσκο σήμερα. Για τα τωρινά δεδομένα, το album είναι ένα απολαυστικό δημιούργημα για τον γράφοντα που τον κάνει να νοσταλγεί, να γελάει, να δακρύζει ενίοτε να κάνει headbanging και να καραγουστάρει. Και σίγουρα θα τσεκαριστεί και η υπόλοιπη δισκογραφία τους γιατί οι Audrey Horne ηχούν το λιγότερο εντυπωσιακοί. Για τον φίλο του heavy metal, απολύτως προτεινόμενο, όσο γι’ αυτούς που χλευάζουν κάτι τέτοιες μπάντες ως δεινοσαυρικές ή “γραφικές”, κούνα την κεφάλα σου, κάνε air guitar, πιες τις μπύρες σου και απλά γράφ’τον στα παπάρια σου φίλε. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι το μέταλλο θέλει εραστές, όχι οπαδούς. Δίσκος – γλέντι ψυχής.
Facebook: https://www.facebook.com/AudreyHorneOfficial
1009 
