Είδος: shoegaze, post/stoner/brit rock
Εταιρεία: LyloProd
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19 Φεβρουαρίου 2022
Οι First Draft (Marine Arnoult σε ντραμς-φωνητικά και Clément Douam σε μπάσο) είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που γράφουν μουσική, οδηγούμενοι από μία βαθιά αναγκαιότητα να επικοινωνήσουν και να εκφράσουν μέσω της τέχνης τους ανησυχίες και προβληματισμούς σχετικά με περιβαλλοντικά και κοινωνικά ζητήματα που συνδέονται άμεσα με όλους μας.
Στη δεύτερη κυκλοφορία τους “Declines Are Long Gone” πραγματεύονται ακριβώς αυτά τα θέματα, μέσα από μία έντονη αμφιθυμία που έχουν προσαρμόσει με αριστοτεχνικό τρόπο στον ήχο τους. Οι First Draft γενικά, αλλά και ειδικά, προτιμούν να μην κατηγοριοποιούνται σε είδη και ταμπέλες ως προς την μουσική τους ταυτότητα και καταλαβαίνω απόλυτα το γιατί, αφού όσες φορές κι αν άκουσα το EP τους, πέραν κάποιων στοιχείων που είχαν εμφανείς επιρροές από post rock, shoegaze και λίγο stoner με brit rock, στο γενικότερο σύνολό του δεν κατάφερα να το προσδιορίσω. Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου κακό, πόσο μάλλον, είναι ξεκάθαρο ότι το δίδυμο δεν θέλει να γράφει μουσική με βάση την πεπατημένη, αλλά προτιμάει να αφήνει την έμπνευση να τους καθοδηγεί. Ας δούμε λοιπόν κατά πόσο πέτυχαν στο συγκεκριμένο δίσκο.
Ξεκινάμε με το ομώνυμο “Declines Are Long Gone”, το οποίο παρά τα κάποια δελεαστικά ριφφάκια του, το βρίσκω πολύ χαοτικό, όχι με την καλή έννοια που ξέρουμε και αγαπάμε, αλλά με αυτήν όπου αυτό που ακούς απλώς δεν δένει με κανέναν τρόπο (και όχι εσκεμμένα, αφού εκεί θα μιλούσαμε σε άλλη βάση). Δυστυχώς το συγκεκριμένο κομμάτι κατατάσσεται σε αυτά που τη στιγμή που σου τραβάνε το ενδιαφέρον, έρχεται κάποια αλλαγή και σου χαλάει αυτό που έχει χτίσει μέχρι εκείνο το σημείο, αφήνοντάς σε κάπως πικραμένο. Παρ’ όλο που στα φάλτσα φωνητικά δε λέω σχεδόν ποτέ όχι, εδώ η Marine Arnoult ξεφεύγει σε αρκετά σημεία, κάνοντας παράλληλα τη φωνή της να μη συνδέεται καθόλου με τα υπόλοιπα μουσικά όργανα. Η δε παραγωγή καθόλου δεν απέχει από όλο αυτό το “κακό χάος”, αφού τα drums σε αρκετά σημεία είναι πνιγμένα και γενικώς, όλο το κομμάτι στο σύνολό του ακούγεται αρκετά “οξύ”.
Προχωρώντας στο “A Chapter on Each Page”, έχω ήδη ξεχάσει την πικρία μου και όλα όσα είπα προηγουμένως, έχοντας το intro να αγκαλιάζει τα αυτιά και να ζεσταίνει την ψυχή μου, και τη φωνή της Marine να εναρμονίζεται υπέροχα με το υπόλοιπο σύνολο, τόσο μουσικά όσο και νοηματικά. Πρόκειται για ένα κομμάτι γεμάτο συναισθήματα που κουβαλούν μία όμορφη, νοσταλγική μελαγχολία, εκπληρώνοντας σιγά σιγά το σκοπό του να παραδοθεί η αμφιθυμία σε μία πηγή έμπνευσης, δύναμης και αισιοδοξίας. Η ισορροπία ανάμεσα σε drums και μπάσο, είναι εμφανής και εναρμονισμένη, καθώς το ένα όργανο συνοδεύει το άλλο με τέτοιον τρόπο, ώστε κατά τη διάρκεια του κομματιού να γίνονται κοινές υποχωρήσεις όταν κάποιο αξίζει να πρωταγωνιστήσει.
“There’s so many fates to explore
To be waiting now
So many tastes that I’m dying to try
A chapter told on each page
There are no cages
I believe in”
Με ένα πολύ ατμοσφαιρικό outro που σταδιακά σβήνει, έρχεται το “Time Hails No Suns” , με πρωταγωνιστή να είναι ξεκάθαρα τα ντραμς, τα οποία κουβαλούν τη γενικότερη ιδέα του προηγούμενου κομματιού, πηγαίνοντάς την όμως πολλά βήματα πιο πέρα, καθ’ όλη τη διάρκειά του. Τα φωνητικά της Marine είναι πολύ πιο δουλεμένα και αποδίδονται εδώ καλύτερα από κάθε άλλο κομμάτι του δίσκου, ακολουθώντας πιστά την ένταση που χτίζεται στην ακολουθία του κομματιού, η οποία στην τελική της φάση, εκρήγνυται τόσο δυναμικά που δεν έχεις επιλογή παρά να συγκινηθείς στα έγκατα της σκοτεινής ψυχής σου. Η παραγωγή, επίσης, είναι αρκετά πιο δουλεμένη, εφόσον τα όργανα δένουν πολύ πιο οργανικά μεταξύ τους και η αίσθηση του οξέος έχει χαθεί και είναι πλέον αντικατεστημένη από μια καθαρότητα που αναδεικνύει τη μουσική.
Το “Kneel Down In Silence” ωστόσο, είναι ένα κομμάτι που με μπερδεύει αρκετά, καθώς ακούγοντάς το, βρίσκω ξανά τον εαυτό μου να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε θετικές και αρνητικές σκέψεις. Ενώ έχει αρκετή προοπτική, με σημεία τα οποία θα μπορούσαν να στέκονται πολύ καλά, στο σύνολό του μου δίνει την εντύπωση πως προσπάθησε, αλλά δεν τα κατάφερε.
Την ίδια φιλοσοφία ακολουθεί δυστυχώς και το “Obey the rhyme”, το αποχαιρετιστήριο κομμάτι του EP, το οποίο θα μπορούσε και να μη συμπεριλαμβάνεται καν στο δίσκο, αφού αν εξαιρέσουμε το πολύ δυνατό στιχουργικό part του (όπως όλων των κομματιών) και την τελευταία σεκάνς του, μουσικά δεν έχει να προσφέρει κάτι, δεν πρωτοτυπεί πουθενά αλλά είναι περισσότερο ένα συνονθύλευμα συγχορδιών που έχουμε ξανακούσει αρκετές φορές.
Αντιλαμβάνομαι τους First Draft ως ένα δίδυμο που έχουν πολλά πράγματα να πουν, πράγματα που έχουμε όλοι ανάγκη να ακούσουμε και προσωπικά εκτιμώ εις βάθος την θεματική προσέγγισή τους, ωστόσο ακριβώς λόγω αυτού, πιστεύω ότι στη μουσική που επιλέγουν να φέρουν χρειάζεται να δουλέψουν αρκετά ακόμη, για να καταφέρουν να συνοδέψουν τον στίχο τους όπως του αξίζει, όχι συμβιβαζόμενοι με κάτι λιγότερο. Από αυτό που άκουσα μέχρι στιγμής, συμπεραίνω πως στη μελωδική πλευρά των πραγμάτων είναι αρκετά πιο δημιουργικοί ως καλλιτέχνες, ταυτόχρονα έχουν στιγμές που θα μπορούσαν να τις έχουν απογειώσει, όμως με κάποιον τρόπο χάνονται στη μουσική τους, αφού προτιμούν εν τέλει να κάνουν κάτι άλλο το οποίο τις επισκιάζει. Με εξαίρεση τα δύο πιο δυνατά τραγούδια του δίσκου, παρά τις τόσες ακροάσεις, ακόμη δε θυμάμαι τα υπόλοιπα τρία αν δεν τα ακούσω και, για να είμαι ειλικρινής, δε με βλέπω να ανατρέχω σε αυτά σύντομα. Οι First Draft με αφήνουν αρκετά προβληματισμένη με αυτήν την κυκλοφορία τους, ταυτόχρονα όμως και κάπως περίεργη να δω με ποιον τρόπο θα εξελιχθούν ως καλλιτέχνες και τα μονοπάτια στα οποία θα κινηθούν.
Official Website: https://firstdraftmusic.com
Bandcamp: https://firstdraft.bandcamp.com/releases
Youtube: https://www.youtube.com/firstdraft
Facebook: https://www.facebook.com/wearefirstdraft
Instagragram: https://www.instagram.com/wearefirstdraft/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/firstdraft
692 
