Είδος: Heavy rock, doom metal
Εταιρεία: Svart Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 11 Μαρτίου 2022
Η νέα δουλειά των Ιταλών Messa ήταν από τις πολυαναμενόμενες για το 2022. Όμως, το Close είναι πια πολύ κοντά. Όσες κι όσοι είχαμε ψυλλιαστεί/αντιληφθεί έως τώρα πως κάτι ξεχωριστό υπάρχει στις ικανότητες αυτής της τετράδας μπορούμε να αγαλλιάσουμε. Τέσσερα χρόνια “φαγούρας” λαμβάνουν τέλος και οι προσδοκίες μας ευοδώνονται.
Σε καθέναν από τους τρεις, έως τώρα, πλήρεις δίσκους τους, οι Messa εξελίσσονται με μικρά άλματα, όχι απλώς βήματα. Το άγουρο αλλά ελπιδοφόρο heavy rock/doom του “Belfry” (2016), που περιείχε πειραματικές πινελιές μεν, λειψά ενσωματωμένες δε, διαδέχτηκε το ξεχωριστό scarlet doom (όπως το αποκαλούν οι ίδιοι οι Messa) του “Feast for Water” (2018), με το υγρό σκοτάδι και τις προοδευτικές κλίσεις. Στο “Close”, οι Messa φτάνουν πιο κοντά από ποτέ στη συγκρότηση ενός sui generis μουσικού στίγματος, και μόνο ο χρόνος θα δείξει ποιο είναι το ταβάνι των δυνατοτήτων τους. Στο διά ταύτα, όμως. Και προσοχή: ακολουθούν spoilers.
Σε κάτι παραπάνω από μία ώρα, οι Messa παραδίδουν δέκα συνθέσεις με μέσο όρο διάρκειας τα εφτά λεπτά. Η αρχή γίνεται με το “Suspended”, που μοιάζει να παίρνει τη σκυτάλη απευθείας από το φινάλε της προηγούμενης δουλειάς τους, με τον χαρακτηριστικό ήχο του Rhodes piano να ακούγεται για τελευταία φορά. Πάνω σε ένα κυκλοθυμικό, πιασάρικο doom rock, η Sara τραγουδά “Too close to thou, suspended…” και οδηγεί τη σύνθεση. Μολονότι δεν έχει συγκλονιστική φωνή, μαθαίνει σιγά σιγά να την ελέγχει καλύτερα και να την αξιοποιεί πιο έξυπνα. Ένα jazzy κιθαριστικό break προμηνύει τον πλούτο που θα ακολουθήσει.
Συνέχεια με το “Dark Horse”, ένα από τα πρώτα δείγματα που διέρρευσαν. Από τις up-tempo στιγμές του album, καλογραμμένο, ευκολόπιοτο, οριακά ραδιοφωνικό. Είναι βέβαιο πως θα σημαδέψει τα live της μπάντας. Το πιο αργό κλείσιμο, με το μεσανατολίτικο ηχόχρωμα, γεφυρώνει ομαλά με το “Orphalese”. Η σύνθεση που φέρει το όνομα της πόλης που έχτισε η ποίηση του Χαλίλ Γκιμπράν ξεδιπλώνεται πανέμορφα υπό τους ήχους του πνευστού duduk. Αιθέρια φωνητικά, υπνωτικά αρπίσματα, ένα ανατολίτικο ξέσπασμα με ούτι, λιβανέζικος αέρας. Κάπου κάπου, νιώθω να γίνομαι μάρτυρας ενός μυστικού jam session των The Tea Party με τη Loreena McKennitt.
Και να που σκάει το heavy rock riff του “Rubedo”. Με τίτλο που παραπέμπει στην ερύθρωση (ἴωσις) των αλχημιστών, είναι μια μαγική μουσική διαδρομή. Και πάλι ανακαλώ τους The Tea Party. Θα φταίνε οι καλά μεταβολισμένοι zeppelin-ισμοί. Εξάλλου, τα μέλη των Messa έχουν δηλώσει ως κοινό μουσικό παρονομαστή την αγάπη τους για το «Αερόπλοιο». Η Sara έχει γράψει πολύ ενδιαφέρουσες φωνητικές γραμμές και ακούγεται εξαιρετική. Άθελά μου, κάνω μια αναγωγή στη Stevie Nicks και την Grace Slick.
Το ούτι του σύντομου “Hollow” είναι το ιδανικό προανάκρουσμα για το εμβληματικό “Pilgrim”. Μια οιονεί βυζαντινή εισαγωγή, που απηχεί Om, μεταλλάσσεται σε doom metal έκρηξη. Το συμπαγές τείχος μπάσου-κιθάρας θα κάνει πολλά κεφάλια να χτυπηθούν και μαλλιά να τιναχτούν. Όμοια με τις γυναίκες του Oued Souf στο εξώφυλλο, που χορεύουν το τελετουργικό nakh. Όπως οι χορεύτριες στο video του τραγουδιού, που αριστοτεχνικά έχει κινηματογραφήσει η Laura Sans. Δέος!
Το “0=2” είναι ένα δεκάλεπτο, βραδυφλεγές έπος με ήπια ψυχεδελική, acid αύρα. Νότες σαν αναθυμιάσεις στρώνουν τον δρόμο για ένα φρενιτικό σόλο σαξόφωνου. Ολοκληρώνεται με ένα επαναληπτικό doom μοτίβο που διακόπτεται απότομα για να δώσει τη θέση του στο “If You Want Her to be Taken”. Μπαίνει με γλυκά πένθιμο ύφος και κυριαρχεί το φορτισμένο, εθιστικό lead του Alberto. Έπειτα, η τρυφερότητα της Sara αναλαμβάνει να μαγνητίσει την προσοχή, μέχρι το ξάφνιασμα του εντυπωσιακού κρεσέντο με το μαντολίνο και την αυλαία με τα τυμπανιστικά blasts.
Το φινάλε του Close σηματοδοτούν τα “Leffotrak” και “Serving Him”. Το πρώτο είναι ένα βάρβαρο ιντερλούδιο στο οποίο ο drummer Rocco χαρίζει τις black κραυγές και τα blasts του. Το δεύτερο, με vintage heavy rock αισθητική, μάλλον είναι η πιο μέτρια συνθετικά στιγμή του album. Δυστυχώς, είναι ένα υποτονικό και άνευρο κλείσιμο που φλερτάρει με την ταμπέλα του filler.
Σε κάθε περίπτωση, το πείραμα στέφεται με επιτυχία. Η δημιουργία doom ήχου που εγκολπώνεται “εξωμεταλλικές” επιρροές –κυρίως τα δάνεια από όλη τη λεκάνη της Μεσογείου– όχι μόνο θέτει τους Messa στην προμετωπίδα της ιταλικής doom σκηνής, αλλά αρκεί για να τους καταστήσει όνομα διεθνούς βεληνεκούς. Ασφαλώς, το στοίχημα για κάθε πολυσυλλεκτικό εγχείρημα παραμένει το ίδιο: ο εκλεκτικισμός συνεπάγεται ρίσκο για τη συνοχή και τη στιβαρότητα. Όμως, οι Messa δείχνουν να ξέρουν πού βαδίζουν. Τα έχουν καταφέρει πολύ καλά και, χάρη στο “Close”, θα απασχολήσουν πολύ κόσμο.
Facebook: https://www.facebook.com/MESSAproject
Instagram: https://www.instagram.com/messa_band/
Twitter: https://mobile.twitter.com/messa_project
Bandcamp: https://messaproject.bandcamp.com/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/6vFinMN4E9leUfcEyIIO0D
1616 
