Είδος: Progressive rock
Εταιρεία: Cobblers Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1 Οκτωβρίου 2021
Από το “Νησί” μας έρχεται το σεστέτο της τομής μουσικών ιδιωμάτων, αν επιχειρήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε ηχητικά το όνομα που επέλεξαν να ανοίξουν τη λίστα των δισκογραφικών τους προσφορών το 2008. Δυο χρόνια μετά το “Arc” λοιπόν, οι Diagonal δεν χάνουν το χρόνο τους αλλά επιστρέφουν, πιστά και σοφά τοποθετημένοι ανάμεσα σε ένα λατρευτικό παρελθόν και ένα ζωηρό παρόν.
Μια πρώτη εκτίμηση της συνολικής αίσθησης για το τέταρτο άλμπουμ τους είναι πως διαβάζοντας για τη συνολική διάρκεια των 37 λεπτών, αισθάνεσαι ακόμα πιο έντονα την πυκνότητα των διαθέσεων, των ήχων και των επιδράσεων: το ταξίδι μοιάζει ευχάριστα μακρύτερο. Οι έξι πολυμουσικοί- αν εξαιρέσεις τον Wileman που αφοσιώνεται αποκλειστικά στις κιθάρες- αναπαράγουν πολλά ηχοχρώματα που χωρίς να υπερθεματίζουν συγκεκριμένες τακτικές ιδιωμάτων, φροντίζουν να στολίζουν τις συνθέσεις με μια σειρά μεταβάσεων ρυθμικών και υποταγμένων σε ένα πνεύμα κάθαρσης. Μια ισχυρή πνοή 70’s υπάρχει παντού παρούσα, με την ανάσα της σχολής του Canterbury, τα πολυφωνικά μέρη και το αντίστοιχο ύφος των φωνητικών μελωδιών να προσαρμόζονται σε μια σύγχρονη πρόταση χωρίς αμηχανία.
Σημειολογικά, και οι ίδιοι φροντίζουν να στιγματίζουν με τους υπαινιγμούς τους τις αφετηρίες τους, όπως για παράδειγμα το εναρκτήριο “Amon”, που παραπέμπει στους πειραματικούς Γερμανούς rockers Amon Düül II. Πέρα από την προφανή συμβολή του kraut και του space rock στον ήχο τους, η σφραγίδα του σαξοφωνίστα Nicholas Whittaker, που προσδίνει ακόμα και μια αύρα ανατολής όταν καταφεύγει στο κινέζικο πνευστό hulusi, είναι παραπάνω από πολύτιμη. Τα πνευστά συχνά συνοδεύουν θριαμβευτικά τους mid tempo συναρπαστικούς ρυθμούς τους, και άλλες φορές ανοίγονται σε jazzy παιχνιδίσματα που δεν ξεκουμπώνονται όπως από τη σφιχτοδεμένη φιλοσοφία των τραγουδιών.
Τα επιδέξια παιχνίδια των ηχητικών κυμάτων πάνω στον ρυθμό δίνουν μια τελετουργική σχεδόν αντήχηση στην αύρα τους και βέβαια η ψυχεδελική εντύπωση του ταξιδιού ακούγεται πιο σύγχρονη, αφού ακόμα και τα τζαμαρίσματα κορύφωσης παρουσιάζονται πειθαρχημένα και εξαρτημένα από τον σκελετό των τραγουδιών.
Το επίτευγμα των Diagonal είναι πως το ρετούς των παρελθοντικών εντυπώσεων και επιδράσεων καταλήγει απόλυτα πετυχημένα σε κάτι θεραπευτικά φρέσκο και μουσικά συναρπαστικό. Ένας τυχαίος ακροατής με μια γενική έφεση σε ήχους της διαχρονικής αντίληψης του rock, θα προσεγγίσει εύκολα και ευχάριστα το άλμπουμ, θα δελεαστεί ισορροπημένα από στοιχεία που απλώνονται από το post rock ως τους βασικούς σπόρους των 70’s και θα βρεθεί ξαφνικά ανεβασμένος σε ένα έργο σύγχρονης αισθητικής.
Μέσα σε όλη αυτή την υπερβατική ηχητική επιτυχία που μοιάζει σχεδόν με παραίσθηση, οι ίδιοι γιορτάζουν τη συγκεκριμένη φάση τους κλείνοντας το “4”, με ένα σχεδόν 12λεπτο επιβλητικό ταξίδι που μοιάζει να περικλείει τα πάντα. Πράγματι, το “Totem” θα μπορούσε να αποτελεί και μια συνοπτική θεώρηση αυτών των μουσικών μονοπατιών που εμπνέουν και μαγεύουν τους Diagonal του σήμερα.
Με την απόπειρα εμπλουτισμού να έχει δυναμώσει το χαρμάνι τους, να σε σπρώχνει μακριά πάνω σε ελαφρύτερο αέρα, και έναν υποδειγματικά ισορροπημένο ήχο που αναδύει εικόνες και αρώματα, οι έξι prog rockers προκαλούν την καρδιά και το μυαλό σε ένα ταξίδι που τελικά επαναλαμβάνεις με χαρακτηριστική προθυμία.
Facebook: https://www.facebook.com/diagonalband/
Bandcamp link
1272 
